Υπάρχουν στιγμές που καταλαβαίνει κανείς καλύτερα ότι δεν έχει νόημα το να ζεις για τον εαυτό σου σαν ένας άνθρωπος ξεχωρισμένος από τους άλλους. Κάποιοι αυτό το ξέρουν καλύτερα, αλλά όλοι οι "από κάτω", το μαθαίνουμε κάθε μέρα από την πραγματικότητα.
Χθες δυο φοιτητές, δυο παιδια μας και συντροφοί μας σύρθηκαν με χειροπέδες στα Δικαστήρια γιατί επιχείρησαν μαζί με μια ολόκληρη διαδήλωση την οποία προσπαθούσαν να προστατεύσουν να κατεβάσουν συμβολικά το άγαλμα του Τρούμαν, του προέδρου των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, των Ναπάλμ στο Γράμμο και το Βίτσι και της εισβολής στην Κορέα, ενώ στη συνέχεια συγκρούστηκαν και χτυπήθηκαν άγρια από τα ΜΑΤ.
Η αλήθεια είναι ότι δεν σύρθηκαν μόνο αυτοί στα Δικαστήρια , γιατι χθες δεν συγκρουστηκαν και δεν χτυπήθηκαν μόνο αυτοί. Ολοι μας χτυπηθήκαμε, όλοι εμείς κάναμε όσα έκαναν γιατι για όλους εμας τα έκαναν.
Όλοι μας βρεθήκαμε κατηγορούμενοι, ολοι εμείς και ο αγώνας που κάνουμε.
Χθές στην Ευελπίδων είδαμε το συλλογικό ολοζώντανο μπροστά στα μάτια μας.
Από τη στιγμή που πήγαμε εκεί, ως την ώρα που έφεραν τους δυο συντρόφους μας. Από τις στιγμές που φωνάζαμε συνθήματα μέχρι την ώρα που αφέθηκαν ελεύθεροι μέσα σε χειροκροτήματα, για να δικαστούν όμως ξανά στις 25 του μήνα το νοιώσαμε πως ηταν εκεί.
Το πήραμε και το βάλαμε μέσα μας. Μαζί με τα ακριβά και τα πολύτιμα μας. Στην καρδιά και το μυαλό μας.
Κι όσο περνάει ο καιρός το σφυρί της πραγματικότητας θα το κτυπάει και θα το σπρώχνει πιο βαθιά.
Μέχρι το σημείο που να καταλαβαίνουμε πως όταν κινδυνεύει ένας από μας όλοι μας κινδυνεύουμε.
Και τότε να κάνουμε ό,τι γίνεται κι ό,τι δε γίνεται για να τον βγάλουμε από τον κίνδυνο. Όπως ο ένας τους όλους, έτσι κι οι όλοι τον έναν.
Συλλογικά.
Η αλήθεια είναι ότι δεν σύρθηκαν μόνο αυτοί στα Δικαστήρια , γιατι χθες δεν συγκρουστηκαν και δεν χτυπήθηκαν μόνο αυτοί. Ολοι μας χτυπηθήκαμε, όλοι εμείς κάναμε όσα έκαναν γιατι για όλους εμας τα έκαναν.
Όλοι μας βρεθήκαμε κατηγορούμενοι, ολοι εμείς και ο αγώνας που κάνουμε.
Χθές στην Ευελπίδων είδαμε το συλλογικό ολοζώντανο μπροστά στα μάτια μας.
Από τη στιγμή που πήγαμε εκεί, ως την ώρα που έφεραν τους δυο συντρόφους μας. Από τις στιγμές που φωνάζαμε συνθήματα μέχρι την ώρα που αφέθηκαν ελεύθεροι μέσα σε χειροκροτήματα, για να δικαστούν όμως ξανά στις 25 του μήνα το νοιώσαμε πως ηταν εκεί.
Το πήραμε και το βάλαμε μέσα μας. Μαζί με τα ακριβά και τα πολύτιμα μας. Στην καρδιά και το μυαλό μας.
Κι όσο περνάει ο καιρός το σφυρί της πραγματικότητας θα το κτυπάει και θα το σπρώχνει πιο βαθιά.
Μέχρι το σημείο που να καταλαβαίνουμε πως όταν κινδυνεύει ένας από μας όλοι μας κινδυνεύουμε.
Και τότε να κάνουμε ό,τι γίνεται κι ό,τι δε γίνεται για να τον βγάλουμε από τον κίνδυνο. Όπως ο ένας τους όλους, έτσι κι οι όλοι τον έναν.
Συλλογικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου