Η μεγάλη ώρα

Έρχεται λοιπόν η μεγάλη ώρα;

Εκείνη η ώρα  που θα σε βάλουν να αποφασίσεις εσύ την ίδια σου τη σφαγή.

Κι όχι μόνο τη δική σου σφαγή αλλά και των παιδιών σου κι αυτού του καλύτερου αύριο και της ελπίδας που σου έταζαν.

Βέβαια δε θα το πουν έτσι. Θα το ντύσουν με πολύ "καλό της πατρίδας" κι άλλα τέτοια ωραία και πατριωτικά.
Θα πουν ότι αυτοί θα κάνουν ό,τι αποφασίσει ο λαός.

Μόνο που οι τρόποι που θα παρουσιαστούν οι δρόμοι που ανοίγονται, θα είναι τέτοιοι, που οι πολλοί και ανέτοιμοι δεν θα θέλουν καν να κοιτάξουν προς το δρόμο της σύγκρουσης.
Γιατί κι αυτός, ο δρόμος της σύγκρουσης, θα παρουσιαστεί σαν μια μεγάλη ηρωική ανοησία, όπου απλά για ένα πατριωτικό γαμώ το θα αποφασίσουμε να "κάνουμε τα δικά μας", αλλά βέβαια εντός μαντριου της ΕΕ, αφού βέβαια άλλος δρόμος δεν υπάρχει και φυσικά- ούτε συζήτηση γι αυτό- εντός καπιταλισμού και οικονομίας της αγοράς, με τα κλειδιά της οικονομίας όχι στα χέρια αυτών που παράγουν τον πλούτο, αλλά στα χέρια αυτών που τον αρπάζουν για τον εαυτό τους και τον αποθηκεύουν σε φορολογικούς παραδείσους ζητώντας μετά προνόμια για να "επενδύσουν" και να αρπάξουν κι άλλα.

Κι εσύ θα βρεθείς στο δίλημμα. Να συγκρουστούμε με τους "εταίρους"; Ναι ή όχι;
Να περάσουμε αυτό το δύσκολο μετέωρο βήμα;
Η μήπως να υποταχθούμε και να σπρώξουμε τη "μεγάλη στιγμή" στο αύριο, σε κάποιους πιο γενναίους από μας;

Δεν μπορεί  κανείς να ξέρει αν αυτό θα γίνει ή όχι.
Αν θα πετάξουν το μπαλάκι και την ευθύνη στο λαό.

Αν έρθει όμως πρέπει να ξέρουμε πως ο δρόμος που σταματάει μια και καλή τη λεηλασία είναι ένας και μόνο.
Η σύγκρουση με ορίζοντα την εξουσία του λαού.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ματώσει φριχτά ο  λαός για να αλλάξουν όνομα οι εκμεταλλευτές του ή και το νόμισμα που κάνουν συναλλαγές αυτοί που το έχουν.

Άς το βάλουμε σιγά σιγά καλά στο μυαλό μας.
Η "άλλη πολιτική" που ζητάει κι έχει ανάγκη ο λαός απαιτεί "άλλη οικονομία".
Αυτή "η οικονομια της αγοράς" έχει χρεοκοπήσει. Έχει σαπίσει και μολύνει τα πάντα γύρω.

Η πραγματικά "άλλη πολιτική" απαιτεί μια οικονομία, όπου ο λαός θα σχεδιάζει ο ίδιος την παραγωγή, θα αποφασίζει με γνώμονα το δικό του συμφέρον, και θα μοιράζει αυτός ο ίδιος δίκαια και σύμφωνα με τις ανάγκες τον πλούτο που παράγεται.

Όλα τα άλλα που μας λένε είναι πολυλογίες, μπερδεμένα παραμύθια και ψέμματα για να αρπάξουν τη συναίνεση και τη ζωή μας.

Αν έρθει η ..."μεγάλη ώρα" ας το έχουμε στο μυαλό μας.