Ξημερώνει...

Αυτά που θα πω εδω τα εχω πει με αλλο τρόπο μεσα απο το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη "Τεχνη "στην πρώτη ανάρτηση αυτου του blog.
Ξεκίνησα τη ζωή μου ουσιαστικά μέσα στη δικτατορία και πέρασα στην πολιτικοποίηση από την αρχή της εφηβείας μου στη μεταπολίτευση.Μετά το πανεπιστήμιο σταμάτησα κάθε πολιτική δράση και κάθησα στον καναπέ, μιας και η συμμετοχή στο λαϊκό κίνημα έμοιαζε τότε με γραφικότητα, αφού τα προβλήματα θα τα έλυνε η "σοσιαλιστική" διακυβέρνηση, χωρίς εμάς για μας!Απορροφήθηκα εντελώς απο τα επαγγελματικά μου, αν και ποτέ δεν θεώρησα την μουσική επάγγελμα,και σιγά -σιγά άρχισα να χάνομαι στο δρόμο άλλοτε χωρίς να το καταλαβαίνω και άλλοτε υποχωρώντας συνειδητά.Ήξερα ότι ήταν κάτι που επρεπε να αλλάξει αλλά στις μεγάλες αλλαγές είμαι λίγο αργός ,πόσο μάλλον όταν μιλάμε γιά γλυκούς εθισμούς ανεμελιάς με νότες μουσικής και βόλτες σε όλο τον κόσμο .
Αυτά μέχρι τις 6/12/08 που μέσα μου το τοπίο άλλαξε τελείως, όταν είδα την Αθήνα να καίγεται ,ενα παιδί να μπαίνει στις καινούργιες λίστες με τούς νεκρούς,τους μαθητές στους δρόμους και την Ελλάδα μια απαίσια χοντρή να μην μπορεί να σηκωθεί απο τον καναπέ και να μένει μπροστά στην τηλεόραση για να δει να σκοτώνονται τα παιδιά της σαν να μην ήταν η ίδια η ζωή της, αλλά άλλο ένα κολο-σήριαλ στη μικρή οθόνη!Εκείνη τη στιγμή ένοιωσα πόσο ανόητο ήταν να προσπαθώ να προσποιηθώ ότι δεν βλέπω τι γίνεται στούς δρόμους και να συνεχίσω να ζω τη ζωή μου σα να μην τρέχει τίποτα, αφού μέσα μου είχα γίνει εντελώς κομμάτια .Aρχισε τοτε ενας τρελλός χαμός μες το μυαλό μου, που ήθελε να τα αλλάξει όλα κι εδώ τά λόγια τελειώνουν κι η πράξη μόνο θα δείξει αν πηρα κι εγώ το μήνυμα απο τους πιτσιρικάδες του Δεκεμβρη που δεν εφυγε, αλλά εμεινε εδώ για πάντα ουρλιάζοντας
στα καλομαθημένα μας αυτιά πως όλα είναι εδώ αρκεί να μην το βάζεις κάτω.Νιώθω άσχημα γιά πολλά που δεν έκανα ενώ μπορούσα,όμως δεν μετανιώνω γιατί πρώτα απ' όλα δεν έχει νόημα, και έπειτα γιατί πιστεύω πως για όλα υπάρχει η κατάλληλη στιγμή,οπότε καλώς τηνε
κι ας αργησε.
Είμαι βέβαιος πως υπάρχουν πάρα πολλοί που νιώθουν όπως κι εγώ αυτό τον καιρό ,απλοί άνθρωποι ,επιστήμονες,καλλιτέχνες κλπ. κι αυτό με κάνει να είμαι περισσότερο αισιόδοξος
από ποτέ πως κάτι αλλάζει και κάτι καλύτερο έρχεται και πως μετά το Δεκέμβρη '08 οι ουτοπίες δεν μοιάζουν τόσο μακρινές όσο πριν.