Με ξελογιάζει ο κίνδυνος

Δυο κουταλιές φεγγάρι στον καφέ
και ξεχαστήκαμε
Βαθιά σιωπή, για το όνειρο
ούτε λέξη
οι αστερισμοί χαλίκια σκορπισμένα
Άμμος λευκή
σα γαλαξίας ο δρόμος
Σαστίζει πέρα το πρωί
θλιμμένο ρόδο
Παίζουν για πλάκα στα πανιά μου
οι αέρηδες.
Βάλε ένα όνειρο στο στήθος
να σε βρίσκω
Τώρα που βάζει νύχτα από παντού
Με ξελογιάζει ο κίνδυνος
μου παίρνει το μυαλό
και μια σειρήνα
απλώνει χέρια και μ αρπάζει
Μπαίνει με φόρα στη σκηνή
κόβει το χάραμα στα δυό
έτσι σαν τρένο.
Πρέπει καλά να το σκεφτείς.
Χαμένος έρωτας
στο λέω δεν υπάρχει
Ο ήλιος γράφεται με ίσκιους κεφαλαίους!