Δεν του παιρνεις λέξη
Δρομάκι θεοσκότεινο δε λέει που βγάζει
Πελάγη περιπλάνησης απλώνουν τα χέρια τους
Πέφτει αργά κι αβέβαια η νύχτα
όπως χιόνι απάλό, μυστικό... σκοτεινό
Κάποιος επικύρηξε τη συμπόνοια
κι εκείνη η τρελή
πήγε και κρύφτηκε
ακουμπώντας στ' αετώματα παλιών χρόνων
ζωγραφισμένων με φλάουτα και τσιγγάνικα βιολιά
Λιγομίλητο το καινούργιο
και το αύριο ξεψυχισμένο και λιπόψυχο
μιλάει τόσο χαμηλόφωνα
που κανείς δεν ακούει τι λεει
Κι όμως ο ίσκιος πλάγιασε κιόλας
Κάπου έχει ήδη ξημερώσει
Σε λίγο θα ξέρουμε...
1 σχόλιο:
Κι όμως υπάρχει ελπίδα.
Κανείς δεν επικύρηξε τίποτα. Ακόμα.
Αφού μπορούν και ερωτεύονται οι άνθρωποι.
Κι η συμπόνοια κι η αγάπη και η πίστη και η αισιοδοξία. Και το όνειρο.
Ακόμα εδώ είναι.
Εγώ στο λέω.
Θυμάσαι τι σου έγραφα πριν από ένα χρόνο, φίλε μου;
Δημοσίευση σχολίου