Replay

Τό 'χω ξαναδεί αυτό το εργο.
Πολλές φορές, το 'χω βαρεθεί...

Ηταν απέναντι πάλι οι ίδιες φάτσες.
Στεγνές, ψυχρές, παγερά αδιάφορες για το αν ζεις ή αν πεθαίνεις. Καλοπληρωμένοι άξιοι υπάλληλοι της εξουσίας των ευρωπαϊκών κολοσσών των επιχειρήσεων, με αποστολή τη σωτηρία ενός κόσμου που τρίζει.
Με την ίδια διάθεση.
"Θα δούμε, θα εξετάσουμε, θα κρίνουμε με βάση τα υπογραμμένα, τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η Ελλάδα..."
"Συμφωνήσαμε να υπάρχει έλεγχος...Τη Δευτέρα, σε ένα μήνα, σε τέσσερις μήνες", "...η Ελλάδα συμφωνεί να φέρει λίστα μεταρρυθμίσεων σε 2 μέρες. Θα την εξετάσουμε και αν είναι όπως πρέπει τότε ειναι δυνατό να ξεκινήσει μια διαπραγμάτευση..."

Ένοιωθα πάλι το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι.
"Οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την αδιαμφισβήτητη δέσμευσή τους να τιμήσουν τις οικονομικές υποχρεώσεις τους προς όλους τους πιστωτές τους πλήρως και εγκαίρως.

Οι ελληνικές αρχές δεσμεύθηκαν επίσης να εγγυηθούν τα απαραίτητα πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα ή τα έσοδα που απαιτούνται για να εγγυηθούν τη βιωσιμότητα του χρέους, όπως όριζε το ανακοινωθέν του Γιούρογκρουπ του Νοεμβρίου του 2012."

Ψυχροί, κυνικοί, αδιάφοροι. Η ΕΕ θηλιά στο λαιμό μας...
Τι κοινό μπορεί να υπάρχει ανάμεσα σ'αυτούς και το λαό;
Για ποιο πράγμα ψάχναμε μια "αμοιβαία επωφελή συμφωνία";
Σε τι μπορούσαμε να τα βρούμε μ'αυτούς;
Σε τι συμφωνούμε;
Τι διαπραγματευόμαστε; Τη σωτηρία μας ή τη σωτηρία τους;
Σε τίνος γήπεδο παίζουμε;


Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι η κυβέρνηση είχε τις καλύτερες προθέσεις.
Εστω ότι εκπροσωπεί(εκτός των άλλων που η ίδια δέχεται) το κομμάτι του λαού που υποφέρει. Ας πούμε τον άνεργο. Έστω...

Και κάθεσαι εσύ ο άνεργος, και μαζί σου όλοι οι άνεργοι απέναντι στον Ντάισενμπλουμ...
Τι είσαι υποχρεωμένος να του ζητήσεις;
Μα τι άλλο;
Το λιγότερο που θα ζητήσεις είναι να έχεις το δικαίωμα να ζήσεις.
Δηλαδή, να έχεις επίδομα κοντά στον κατώτερο, των 751 όπως λέει η κυβέρνηση, και όχι 350 που είναι τώρα.
Όπως φυσικά και να παίρνεις το επίδομα σε όλη τη διάρκεια της ανεργίας, και βέβαια να το παίρνουν όλοι οι άνεργοι και όχι το 15-20% που το παίρνει τώρα.
Και βεβαια να σου βρούν δουλειά, να σταματήσει το μαρτύριο της ανεργίας.
Είναι παράλογο να ζητάς να ζήσεις; Να επιβιώσεις απλά, όχι κάτι παραπάνω...

 Και τι απάντηση μπορεί να πάρεις; Τι θα θέλει ο εκπρόσωπος των μεγάλων εταιρειών που το μόνο που τις νοιάζει είναι τα κέρδη τους και η επιβίωση στον ανταγωνισμό σε συνθήκες τρομερής καπιταλιστικής κρίσης;
Μα φυσικά να κόψεις κάτι ακόμη, να πάει το επίδομα στα 300, να το παίρνεις ακόμη λιγότερους μήνες από 12, να το παίρνουν ακόμη λιγώτεροι με ακόμα πιο δύσκολες "προϋποθέσεις". Και βέβαια κανένα ενδιαφέρον δεν έχει να ξαναβρεις δουλειά, αφου η μεγάλη ανεργία είναι που τσακίζει το μεροκάματο όπως βολεύει τα μονοπώλια. Υπερπροσφορά εργατικών χεριών και εργασίας  σημαίνει πτώση της τιμής της.

Σε τι μπορείτε να τα βρείτε;
Ο λαός ζητάει να πάρει, έστω κάτι όπως λέει η άποψη που ψήφισε αυτή την κυβέρνηση. Έχει ανάγκη να πάρει πολλά αλλά σίγουρα να πάρει κάτι.
Οι απέναντι, οι Ντάισενμπλουμ, Σόιμπλε, Λαγκάρντ και σία, δηλαδή τα μονοπώλια έχουν ανάγκη να μας πάρουν κάτι ακόμα. Ζητούν καθαρά να συνεχιστούν οι "μεταρρυθμίσεις", να συνεχιστεί η λεηλασία, να δώσουμε κι άλλα.
Που μπορούμε να συμφωνήσουμε;
Ποιο κοινό σημείο υπάρχει;
Αν ζητούσε ο λαός 10 και του έδιναν 1 θα μπορούσε να βρεθεί μια κοινή λύση κάπου στη διαδρομή από το 1 μέχρι το 10. Οταν όμως ο λαός ζητάει να πάρει 10 και ζητούν και οι αντίπαλοί του να του πάρουν 10 σε ποιο σημείο μπορούν να τα βρούν;

Ομως δεν είναι έτσι κι αλλιώς όπως λέει η νέα "καλή" κυβέρνηση.
Τα λέει μπερδεμένα. Και με το λαό, και με τον άνεργο και με την υγιή επιχειρηματικότητα και την ανταγωνιστικότητα γίνεται; Ειδικά μεσα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης; Kαι με την ΕΕ και τους νόμους της να σφίγγει το λουρί των εκβιασμων; Είναι δυνατό;

Τό 'χω ξαναδεί αυτό το έργο.
Με τους υπουργούς Οικονομικών ιδρωμένους, ένοχους απέναντι στο λαό, να προσπαθούν να μας πείσουν για το θρίαμβο που "επιτεύχθηκε". Για τη σελίδα που γύρισε η χώρα... Για τη μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης.

Τη Δευτέρα η Ελλάδα θα καταθέσει λίστα μεταρρυθμίσεων. Νέων μέτρων που δε θα είναι μέτρα αλλά κάτι άλλο. Για όλα υπάρχει μια καλή κατάλληλη λέξη.
Για το καλό της ¨οικονομίας", της εύρυθμης λειτουργίας των Τραπεζών...
Για τη σταθερότητα...
Ποιανού πράγματος; Της μιζέριας και της δυστυχίας που ζούμε όλα αυτά τα χρόνια;

Έφτασε η ώρα της αλήθειας λοιπόν. Αυτής που περιγράφεται με πολλά ψέμματα και μισόλογα.
Τό 'χουμε ξαναδεί όλοι αυτό το έργο.
Με το κεφάλι ψηλά ή χαμηλά. Με ανάσα αξιοπρέπειας ή χωρίς.

Ψηλά το κεφάλι παιδιά. Ο αγώνας συνεχίζεται.
Ας δούμε καθαρά ποιοί είναι απέναντί μας.
Η Δευτέρα είναι ήδη εδώ.
Οπως και το "κοινό ευρωπαικό μας σπίτι"...