Ηταν άγγελος;ήταν δαίμονας;ηταν άνθρωπος, μαριονέτα η καρτούν;ήταν ο Σαρλώ η η Dianna Rosss;ο Jagger η o James Brown;ηταν pop,rock,electro,funk η τι τέλος πάντων;Ηταν όλα η τίποτα;
Ήταν απλά αυτό που ο καθένας ονειρεύεται κι ελάχιστοι αξιώνονται να καταφέρουν.Ηταν ο εαυτός του. Μια τεράστια,βαθιά,μοναδική κι ανεπανάληπτη προσωπική υπογραφή .
Ο καλύτερος performer και showman της εποχής του!Ήταν -τι κρίμα αυτό το ήταν- ο ΜICHAEL JACKSON.
Ζούσε πάντα από την άλλη πλευρά της ζωής-πως αλλιώς;-σε κάποια δική του γωνιά,σκοτεινή κι ακατανόητη, από αυτές που ξαφνικά γεννάνε αριστουργήματα σαν το Dirty Dianna,το thriller, το Beat it η το Ι just can't stop loving you και το Billy Jean.Πεθαίνοντας αργά εδώ και χρόνια, παλεύοντας τα δικά του "στοιχειά" και φαντάσματα, περιμένοντας τις ώρες της σκηνής, τις μόνες ίσως ώρες αρμονίας και λύτρωσης γι αυτό το αδύναμο πλάσμα που μεταμορφώνονταν σε Θεό κάτω από τα φώτα.
Ηταν αυτός που έδινε στην ελαφρότητα ένα βάρος κι ενα βάθος απίστευτο, τέτοιο που να σου γίνεται ξαφνικά απαραίτητη,όπως ένα ποτήρι νερό μες την κάψα του μεσημεριού η οπως μιά τυχαία εκδρομή το καλοκαίρι σε ένα μέρος που δε λογάριαζες αρχικά και έγινε ξαφνικά απο τα πιό αγαπημένα σου.
Ηταν μουσικός;ήταν τραγουδιστής,δημιουργός;,χορευτής;,performer; Όποιος προσπαθήσει να τα ξεχωρίσει θα μιλήσει για κάποιον άλλο γιατί ήταν όλα αυτά μαζί στο απόλυτο μάλιστα σημείο υπερβολής.Δέστε το Dirty Dianna και θα καταλάβετε.Την ώρα που τραγουδώντας στριφογυρίζει
στον αέρα σε μια Τζακσονική πιρουέτα, περνώντας χιλιοστά δίπλα από την ηλεκτρική κιθάρα,με το λευκό σκισμένο πουκάμισο ν΄ανεμίζει,αιωρείται για δέκατα τού δευτερολέπτου
και προσγειώνεται στη σκηνή σε μια απίστευτη κορύφωση μιας τρελά θλιμμένης νότας με απόλυτη ρυθμική ακρίβεια εξηκοστού τετάρτου.Εκεί που η τελειότητα της εκτέλεσης γίνεται αρμονία και δικαιώνεται όποιας μουσικής φαν κι αν είσαι.
Ο Μ.J. ΞΌΔΕΨΕ ΤΙΣ ΜΈΡΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΏΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΑΡΆΔΕΙΣΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΌΛΑΣΗ ΤΑΥΤΌΧΡΟΝΑ.
Έζησε γρήγορα σκοτώνοντας κάθε μέρα κομμάτια του εαυτού του που μισούσε προσπαθώντας να γαντζωθεί απο τη μόνη ηλικία που λάτρευε, αυτή των cartoon των μύθων και των παραμυθιών.Ήταν μαύρος; ήταν λευκός;ήταν άνδρας ;ήταν γυναίκα;μάλλον πολύ αργά για να τον ρωτήσουμε.Μάλλον όλα.Ζήτησε την απόλυτη ελευθερία αλλά , "η φήμη αυτό το σφαγείο",του χάρισε τη φυλακή και το κυνηγητό της δημοσιότητας που τον έκανε να κυκλοφορεί με μάσκα τα τελευταία χρόνια παλεύοντας να κρύψει αυτά που όλοι ήξεραν.Ήταν ευτυχισμένος ηταν δυστυχισμένος;κι όλες αυτές οι φριχτές του αδυναμίες;Το είπαμε ήταν όλα και ειδικά αυτές οι σκοτεινές γωνιές του ήταν εκείνες που τον έκαναν να βαδίζει ως τα άκρα για να μπορεί λίγο πριν τη συντριβή του να γίνεται αυτός ο μύθος που λατρεύτηκε όσο ίσως ελάχιστοι...
Τώρα πετάει για τα αστέρια ,για εκεί που πραγματικά ανήκε πάντα ,αφήνοντας πίσω του μουσικές και ρυθμούς που θα υπάρχουν για όσο υπάρχουν πάρτυ και άνθρωποι που χορεύουν κι ερωτεύονται πάνω σ΄αυτόν τον πλανήτη...
Γεια σου Μάικλ, θα μας λείψεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου