Συνέντευξη στο simplemanradio

Ευχαριστώ από την καρδιά μου το υπέροχο blog simplemanradio που με φιλοξένησε και μου έδωσε την ευκαιρία να πω αυτά τα λίγα για μένα.
Διαβάστε τη συνέντευξη η εδώ η καλύτερα στο simple man radio

Γιώργος Σαρρής

Έπεσα τυχαία στο blog του. Τον κοίταζα και πραγματικά δεν ήθελα να πιστέψω ότι είναι εκείνος που θύμιζε η φωτογραφία. Άκουσα και τα τραγούδια που έχει ανεβασμένα και κόλλησα με την "μπαλάντα του μαλάκα". Αν πω οτι ήμουν από τους θαυμαστές ή ακροατές του συγκροτήματος των Ζιγκ Ζαγκ θα είναι ένα μεγάλο ψέμα. Όμως η "άλλη όψη" του νομίσματος με κάνει να επισκέπτομαι τακτικά την σελίδα του. Έτσι θελήσαμε να τον γνωρίσουμε περισότερο ανταλάσοντας δυο λόγια. Ιδού λοιπόν.
SM: Η μουσική σας σε ποιο χώρο κινείται;
Γιώργος Σαρρής: Θα έλεγα πως κινούμαι στο χώρο της μπαλάντας και της λαϊκής μουσικής. Με μια έννοια όμως πιο πλατιά, που έχει να κάνει όχι μόνο με το μουσικό ύφος αλλά και με το περιεχόμενο του τραγουδιού και με αυτό που τελικά έχει να πει. Πάντως όσα χρόνια ασχολούμαι με το τραγούδι σαν τραγουδιστής-τραγουδοποιός αυτή ήταν πάντα μια ερώτηση που δυσκολευόμουν να απαντήσω με 2-3 λέξεις.
SM: Από τι εμπνέεστε για να γράψετε μουσική;
Γ Σ: Από ότι συμβαίνει γύρω μου, από αυτά που ονειρευτήκαμε και δεν έρχονται, και πιο πολύ από τον ανθρώπινο πόνο. Το δικό μου η άλλων που σαν καλλιτέχνης κάνω ξαφνικά δικό μου. Ο πόνος δεν είναι υποχρεωτικά εχθρός. Είναι και φίλος που μερικές φορές έχει πολλά να μας μάθει και να μας δώσει. Ακόμα από το χρόνο που τρέχει αδιάφορος και χάνεται. Και ίσως από την αγωνία να μάθουμε αυτό που δεν πρόκειται ποτέ. Άσε με να στα πώ με τα λόγια του Τάσου Λειβαδίτη:
«Kι αγάπησα με πάθος καθετί που δεν ήταν γραφτό να γνωρίσω. Kι έζησα όλη τη ζωή μου σ' ένα όνειρο και την αθανασία σε μερικά κονιάκ… κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο ένας τον άλλο...»
Πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή υπάρχει μια εξωφρενική υπερβολή στην παραγωγή «ερωτικού» τραγουδιού και δή φθηνού, σαν να εξατμίστηκαν όλα τα άλλα κοινωνικά η υπαρξιακά μας ζητούμενα, και το μόνο που έμεινε είναι ο έρωτας-καψούρα. Ειναι μια εικόνα πλασματική και αδιέξοδη, που αργά η γρήγορα θα αλλάξει.
SM: Ποια είναι η έδρα σας;
Γ Σ: Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Κερατσίνι και στον Πειραιά και ζω τώρα στη Γλυφάδα.
SM: Λένε ότι ο δρόμος της μουσικής είναι δύσκολος. Για σας ποιες ήταν οι πιο δύσκολες στιγμές;
Γ Σ: Οι δυσκολίες είναι διάφορων ειδών. Συνήθως βρίσκονται στο ξεκίνημα, αλλά και στις αλλαγές πορείας. Όπως επίσης όταν κάποιος προσπαθεί να προσδιορισθεί η να επαναπροσδιορισθεί. Εγώ στην αρχή όταν ξεκίνησα με τους Ζιγκ-Ζαγκ δεν βρήκα ουσιαστικά δυσκολίες. Ο κόσμος αγάπησε αμέσως αυτό που κάναμε, που αν και ελαφρύ πιστεύω πως στην ουσία του ήταν αληθινό και ειλικρινές, και η επιτυχίες ήρθαν η μια μετά την άλλη χωρίς να τις περιμένουμε. Από το Νάι-Νάι μέχρι το ¨Φύσηξε έρωτας¨ και το «Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω», τα χρόνια φύγανε σα νεράκι χωρίς να καταλάβω δυσκολίες παρά μόνο κόπο από τις διαρκείς υποχρεώσεις.
Μετά όταν μπήκαμε στην εποχή των ριάλιτυ τα πράγματα άλλαξαν. Δημιουργήθηκε μια βιομηχανία παραγωγής «νέων» καλλιτεχνών, που ουσιαστικά τίποτα το νέο δεν έφερναν, αλλά επαναλάμβαναν ξανά και ξανά ότι είχε γίνει τα προηγούμενα χρόνια, αλλά κάτω από έντονη προβολή των ριάλιτυ και της TV.Ηταν ένα πολύ απογοητευτικό σκηνικό, σε μια στιγμή που είχα αποφασίσει ολοκληρωτική αλλαγή πορείας και σκεφτόμουνα το τραγούδι σαν κάτι πολύ πιο ουσιαστικό από τη διασκέδαση και το «ξέδωμα», που όμως δεν υποτιμώ. Αυτό όλο έφερε μια τρομερή κρίση σε όλη τη μουσική σκηνή που μαζί με την οικονομική κρίση δημιούργησε συνθήκες ασφυξίας.
SM: Τώρα τι βλέπεις για το παρόν και το μέλλον;
Γ Σ: Έχω πάρει τις αποφάσεις μου να κάνω μια πορεία καινούργια, έξω από το γκρούπ, με πιο προσωπικό ύφος και πιο χαμηλό προφίλ. Θέλω να δοκιμάσω, όλα αυτά που δεν μπορούσα μέσα στο γκρουπ που είχε πολύ συγκεκριμένο χαρακτήρα διασκέδασης και μόνο.
Ετσι ετοίμασα ένα cd που θα κυκλοφορήσει σε λίγο με τραγούδια επηρεασμένα από αυτό που συμβαίνει γύρω μας, που δεν είναι άλλο από έναν κόσμο που καταρρέει, κι έναν άλλο που ελπίζω και πιστεύω πως έρχεται. Ξεκίνησα με ένα τραγούδι που γράφτηκε τη μέρα που άρχισαν τα Δεκεμβριανά του 2008 μόλις είδα τι είχε γίνει, και σιγά σιγά «βγήκε» ένα ανάλογο υλικό. Οι δυσκολίες δεν μ’ ενδιαφέρουν. «Τα αδιέξοδα θα τα κάνουμε δρόμους» που λέει κι ένας φίλος μου.
SM: Ποιος καλλιτέχνης σας έχει επηρεάσει και γιατί;
Γ Σ: Πολλοί και για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Πρώτα από όλα είναι μάλλον περιττό να πω πως είμαι γεμάτος από Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Λοίζο, Κουγιουμτζή, Μικρούτσικο κλπ .Ας πάμε όμως στους τραγουδιστές. Από τους πιο παλιούς ας πούμε ο Μπιθικώτσης, για την απλότητα που τραγουδούσε αλλά και για όλο αυτό το μαγικά θετικό που κουβαλούσε η φωνή του. Αργότερα οι Κατσιμίχες με την ειλικρίνεια των τραγουδιών και των φωνών τους, και ο Παπακωνσταντίνου για την επιμονή του στο πολύ καλό τραγούδι. H ακόμα ο Φοίβος Δεληβοριάς για την ιδιαιτερότητα τη φρεσκάδα, και την πρωτοτυπία στη θεματολογία του. Και βέβαια τόσοι άλλοι ξένοι καλλιτέχνες, που προσπάθησαν και είπαν κάτι παραπάνω από μερικά απλά «σ’ αγαπώ». Γενικά αυτή τη στιγμή έχω στο μυαλό μου αυτούς που δεν το έβαλαν κάτω και τράβηξαν το δρόμο που πίστευαν και μόνο. Κάτι που πολλές φορές δεν έκανα εγώ ίσως.
SM: Ποιο είναι το πιο όμορφο πράγμα που έχετε ζήσει μέσα στην μουσική σας
ζωή;
Γ Σ: Η επαφή με τον κόσμο. Η αγάπη που παίρνεις και πολλές φορές νοιώθεις ότι σου δίνεται χωρίς να την αξίζεις. Απλά επειδή έτυχε να είσαι εκεί σε μια στιγμή που ο κόσμος ήθελε να δώσει, να εκφραστεί. Θυμάμαι σε μια περιοδεία με τους Ζιγκ-Ζαγκ στην Αυστραλία που ύστερα από συναυλία στο Σίδνευ γεμάτη από παιδιά 20άχρονα, είχε γράψει μια ελληνική εφημερίδα εκεί: «Tι κι αν προσπαθούμε να κρατήσουμε τα παιδιά μας στην Ελληνική γλώσσα με εθνικές γιορτές και βραδιές για τους μεγάλους Έλληνες. Χθες βράδι τα είδαμε και τα ακούσαμε να τραγουδάνε στα Ελληνικά, και να ξέρουν όλα τα λόγια»
Ηταν η εποχή που είχα γράψει το «Φύσηξε έρωτας βοριάς» και το «Αίνιγμα» κι εκείνο το βράδι μας τα ζητούσαν ξανά και ξανά. Πετώντας πίσω για την Ελλάδα διάβαζα την εφημερίδα και είχα συγκινηθεί. Πίστευα πως κάτι λίγο είχα κάνει κι εγώ.
SM: Δυό λόγια για τη μέχρι τώρα παρουσία στη δισκογραφία.
Γ Σ: Εχω μέσα από τους Ζιγκ-Ζαγκ γράψει και τραγουδήσει σε πάνω από 10 δίσκους από το ’86 μέχρι το 2004.Οι περισσότεροι έγιναν χρυσοί η πλατινένιοι. Έγραψα στίχους και μουσική σε πολλά από τα τραγούδια αυτά και ειδικά στη δεύτερη και πιο ώριμη φάση μας. Το «Φύσηξε έρωτας», το «Γι’ αυτό σ’ αγαπώ», το «Τι όμορφα εκεί έξω»,το «Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω» κ.α. είναι τραγούδια πού έκανα τότε και που αισθάνομαι καλά γι’ αυτό. Αργότερα υπήρξαν κι άλλα, για άλλους μεγάλους τραγουδιστές όπως το «ταγκό» η «Τα απογεύματα τ’ άδεια» για τη Γλυκερία και το «Άνεμος» για το Γ.Νταλάρα μαζί με το Χρ.Παπαδόπουλο.
SM: Έχετε κάποιον συγκεκριμένο στόχο μουσικά ή όπου σας βγάλει αυτός ο δρόμος;
Γ Σ: Στόχος μου είναι να μπορέσω να εκφράσω και να εκφραστώ. Να βρώ τρόπους μουσικούς να αγγίξω μια στάλα την αλήθεια και τη μαγεία αυτή που βρίσκεται μέσα στην πραγματικότητα. Και πλάι σ’ αυτό που ζει και περνάει ο πολύς κόσμος που στριμώχνεται και υποφέρει. Κι όταν περάσει ο καιρός ότι και να καταφέρω, να πουν κάποιοι «Αυτός ήταν δικός μας ,ήταν μαζί μας».Αυτό
SM: Τελικά γιατί ο άνθρωπος έχει ανάγκη την μουσική;
Γ Σ:Η μουσική και η τέχνη είναι η επιδερμίδα μας. Είναι αυτό που μας κάνει να μπορούμε να αγγίξουμε τη ζωή χωρίς να «καούμε».Το πέπλο που μπαίνει ανάμεσα, και έτσι μπορούμε να αντικρύσουμε μια πραγματικότητα φοβερά σκληρή, κυνική και αδίστακτη. Δεν είναι δυνατόν να φανταστεί κανείς τη ζωή χωρίς μουσική και τέχνη. Δεν υπάρχει απλά. Γι’ αυτό και η τόση και μερικές φορές αδικαιολόγητη αγάπη για τους καλλιτέχνες.
SM: Δώστε τον δικό σας επίλογο
Γ Σ: «Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει» λέει ο Λειβαδίτης. Αυτό πιστεύω ,κι αυτό θέλω να κάνω με τα τραγούδια μου. Μακριά από φόβους και θεωρίες για το τι είναι εφικτό και τι όχι. Ζούμε σ’ έναν κόσμο που πρέπει να αλλάξει εδώ και τώρα αλλιώς κινδυνεύουμε. Και μόνο αν νοιώσουμε και μοιραστούμε όση αλήθεια μας αναλογεί μπορούμε να τον αλλάξουμε. Σ’ αυτό οι καλλιτέχνες πρέπει να είναι παρόντες δίνοντας το δικό τους μερτικό.