Kάποιος κάποια μέρα
θα δείξει το δρόμο
Το μέλλον θα ανάψει ένα φως
και θα ασημώσει τη θάλασσα
Ξέρεις, οι πόλεις ειν΄ακόμα γεμάτες ανάσες,
τα βράδια φορτωμένα χαμόγελα
κι οι ονειροπόλοι ιχνηλατούν αδοκίμαστες διαδρομές
κι ετοιμάζουν την έξοδο
Κι εγώ μέσα από μάσκες
διακρίνω σιγά-σιγά
το βαθύ και το άσπιλο
Κι αν μιλάω με σιωπές η με χρώματα
δεν είναι που δεν έχω κάτι να πώ
αλλά που ακόμα δεν υπάρχουν λόγια.
Αφού το αληθινό και το απέραντο
δε χωράνε σε ρούχα στενά
Πρεπει μια στάλα να μεγαλώσω
Δεν είμαι αυτό που μου λένε
Ειμαι από βροχή και κεραυνό
που σαρώνει το χάος
Ειμαι από πετρα και άνεμο
που αφουγκράζεται αστροπέλαγα να επιστρέφουν,
που με ένα τίποτα μπορεί ξανά να γεννηθεί
και να ξαφνιάσει το αναμφίβολο!
2 σχόλια:
Δεν ξέρω αν ο έρωτας είναι η πηγή της έμπνευσής σου, αλλά όπως και να έχει μ' ευχαριστεί να σε διαβάζω.
Keep walking in these roads :)
Κι εγώ μαζί με τους ονειροπόλους φίλε,
περιμένω αυτό "το τίποτα, για να πιστέψω πολύ
και να πεθάνω".
Γιατί: "Θέλω να ζήσω μέσα στη μέρα, θέλω τα χέρια να σηκώνω στον αέρα
θέλω τον ήλιο και οξυγόνο
κι αυτό το μέλλον με ελπίδα ν’ ανταμώνω
θέλω οξυγόνο, θέλω να ζήσω, θέλω να ζήσω"
Ίσως δεν ήρθα πολύ αργά.
Κάπου φαίνεται ένα φως:
Αύριο τα λουλούδια θα γίνουν ξίφη.
Περιμένω....
Δημοσίευση σχολίου