Φαίνεται πως αυτό το λίγο ή το πολύ που πρόσφερε μεσα από τους ρόλους που έκανε δεν θα μας το πάρει τόσο εύκολα ο καιρός.
Λίγο μετα το θανατό της έτυχε να περάσω κάποιες μέρες στο σπίτι της στο Πήλιο και να ακούσω τόσες και τόσες ιστορίες από την κυρα Σοφία -αδερφή του Κ.Καζάκου- για την Τζένη που έτσι κι αλλιώς από παιδί είχα αγαπήσει χωρίς φυσικά να την γνωρίζω.
Κι εκεί ακουμπώντας όλα εκείνα τα υπέροχα μικροπράγματα που είχε μαζέψει από τις περιοδείες στην Ελλάδα, ή χαιδεύοντας το ψαράκι που είχε φτιάξει με βότσαλα στην αυλή δίπλα στο ρυάκι του νερού, έτσι λίγο κάτι στιγμές την ένοιωθα να περνάει σαν αεράκι πλάι μας και να τραγουδάει με την υπέροχη βραχνή φωνή της το "Μήν τον ρωτάς τον ουρανό", ή να συζητάει με τον παλιοΑλέκο Αλεξανδράκη στις ταινίες του Ελληνικού κινηματογράφου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου