Εύκολα που φεύγουν οι άνθρωποι...Ετσι απλά
μ' ένα τηλεφώνημα κάπου τρεις το πρωί
Δυό παιδιά να τρεχουν στη νύχτα
κι ύστερα κλάμα βουβό
πάνω απο πληγωμένο νυχτερινό κορμάκι
ανάμεσα σε βλέμματα άδεια κι ανήμπορα
κι η ζωή στην εντατική
μεσοβδόμαδο
ξημέρωμα Τετάρτης
Εύκολα που φεύγουν οι άνθρωποι
έτσι απλά σα φυλλαράκια
που τα σπρώχνει αέρας στην άκρη
κι ο Θεός πάλι λείπει.
Οπως βογγάει κι αναστενάζει
φεγγαρόφωτο
μες τη νύχτα τη ζεστή του Ιουλίου
την ώρα που οι ανέμελοι αλλάζουν πλευρό.
Εύκολα που φεύγουν οι άνθρωποι...
4 σχόλια:
Όσο το διάβαζα πέρασαν μαζεμένες τόσες εικόνες μπροστά μου ,που νόμιζα πως είχα ξεχάσει.Και ένα δάκρυ που αποδεικνύουν πως όποιος φεύγει αφήνει το αποτύπωμα του στην ψυχή όσων των αγαπούσαν...
Ηταν μονο 11 χρονων
Μεγάλο κρίμα.11 χρονών ίσα που πρόλαβε να δει με τα παιδικά μάτια αυτόν τον μάταιο(;) κόσμο.Όλοι περαστικοί είμαστε,άλλοι για λίγο, άλλοι για περισσότερο καιρό.Είδα τις προάλλες το "The Tree of Life".Δεν μου έδωσε απαντήσεις αλλά περισσότερα ερωτήματα.O αδελφός που έχασε τον μικρό αδελφό του αναρωτιέται προς τον Θεό : Where were You? You let a boy die. You let anything happen. Why should I be good ? When You aren't.
Δημοσίευση σχολίου