Πόσο δύσκολο είναι τελικά το " μαζί"

Από τις απίστευτα άσχημες στιγμές αυτών των 40 και κάτι ημερών ήταν αυτό που έγινε το απόγευμα της Τρίτης 28 Ιούνη στην Αμαλίας γύρω στις 8μμ.

Το ΠΑΜΕ με μια πολύ μεγάλη συγκέντρωση μπήκε στην πλατεία ερχόμενο από τους στύλους του Ολυμπίου Διός όπου αναγκάστηκε να σταματήσει και να οπισθοχωρήσει από αποδοκιμασίες μερικών δεκάδων που περίμεναν εκεί και κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα πολύ αρνητικό κλίμα και μια επικίνδυνη ατμόσφαιρα. Φωνές που έλεγαν "αίσχος" ή "έξω", βρισιές για "προβατα", γιουχαίσματα κλπ, αλλά και μερικές φορές και διάφορα αντικείμενα στον αέρα έκαναν το στομάχι πολλών  απο τους συγκεντρωμένους εκεί -κι ανάμεσά τους και το δικό μου-  να σφιχτεί , αφού ουσιαστικά αυτό που συνέβαινε ήταν το να ενώνονται για άλλη μια φορά τον τελευταίο καιρό χρήσιμα κομμάτια του κινήματος που ήταν χωρισμένα σε προηγούμενα συλλαλητήρια. Συνέβαινε  δηλαδή αυτό που αποτελεί επιθυμία της τεράστιας πιστεύω πλειοψηφίας όσων ασχολούνται και συμμετέχουν στα των δρόμων και έχουν αγωνία για το πως θα γίνουν οι κινητοποιήσεις πιο αποτελεσματικές.
Σκεφτόμουνα τι θα γινόταν αν οι "αυθόρμητες" αντιδράσεις αυτων των λίγων -που παρεσυραν και αρκετούς άλλους- έβρισκαν απάντηση από ανάλογες των διαδηλωτών που ήταν μεσα στα μπλοκ του ΠΑΜΕ που ήταν μερικές δεκάδες χιλιάδες κι αμέσως το έβγαζα από το μυαλό μου.
Πολλοί θα πουν οτι οι αποδοκιμασίες είχαν να κάνουν με την αποχώρηση του ΠΑΜΕ όταν αρχισαν τα επεισόδια στις 15/6 ή την παραμονή στην πλατεία την Τρίτη το πρωί μόνο από τις 10 ως τις 12 και συναισθηματικά λέγοντας μοιάζει να έχουν δίκιο. Υπάρχουν όμως κι άλλες πλευρές που πρέπει να σκεφτεί κανέις.
Το ΠΑΜΕ (και το ΚΚΕ) έχει την εκτίμηση οτι δεν είναι στιγμή βίαιης σύγκρουσης με τις δυνάμεις καταστολής (που είναι μόνο η βιτρίνα της βίαιης πλευράς του όπως λένε) κι ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γυρίσει μπούμεραγκ στο κίνημα που μαζικοποιείται τελευταία έντονα. Πιστεύει οτι όσο πιο μεγάλη είναι η συμμετοχή του κόσμου κι όσο πιο ταξικό και πολιτικοποιημενο το διεκδικητικό πλαίσιο που μπαίνει, τόσο μεγαλύτερη ειναι η πίεση που ασκείται. Εχει επίσης την άποψη ότι τη στιγμή και τους όρους της σύγκρουσης θα πρέπει να την επιλέξει το κίνημα και όχι η αυθόρμητη οργή μιας μερίδας διαδηλωτών , μια μικρή οργανωμένη ομάδα, ή και η ίδια η αστυνομία και το κράτος προκαλώντας με βία τους διαδηλωτες. (Ισως θα υπάρχουν και κάποια άλλα επιχειρήματα που μου διαφεύγουν αφου δεν είμαι στο ΠΑΜΕ και απλά προσπαθω να παρουσιάσω τη δική μου οπτική γωνία).
Άλλες δυνάμεις έχουν τελείως διαφορετική άποψη και πιστεύουν ότι θα μπορούσαν οι διαδηλώσεις να προκαλέσουν εξέγερση που να ρίξει την κυβέρνηση. Αλλες πάλι απόψεις βρίσκονται ανάμεσα ή και έξω από τα όρια αυτών των δύο.
Ειναι σωστή ή εκτίμηση του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ ή είναι λάθος;
Δεν ξέρω. Σε ότι με αφορά έμεινα στο δρόμο και λέω με ειλικρίνεια ότι το ίδιο θα ήθελα να κάνει και το ΚΚΕ με το ΠΑΜΕ.
Δεν με ενδιαφέρει όμως να  το αναλύσω ή να απαντήσω το ερώτημα συνολικά σε αυτό το σημείωμα. Για να πω την αλήθεια δεν έχω και καθαρή απάντηση για το ζήτημα της σύγκρουσης  εδώ και τώρα.
Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρος όμως είναι οτι κανέναν δεν ωφέλησε το οτι δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές ουσιαστικά αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από την πλατεια για να αποφευχθούν επεισόδια ανάμεσα σε πλευρές που έχουν κοινούς στόχους που έχουν να κάνουν με το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο και την επιβίωση του λαού, αλλά και το μέλλον. Οι μόνοι που χάρηκαν ήταν σίγουρα η κυβέρνηση, η τρόικα και όσοι ήθελαν όσο πιο αδύναμο γίνεται το κίνημα που έχει εκδηλωθεί. Και μαζί τους μερικοί θολοί και περίεργοι. Ενω ήταν ολοφάνερο ότι οι απλοί άνθρωποι που δεν πολυνοιάζονται για το ποιές είναι οι διαφορετικές θέσεις του καθενός είχαν κυριολεκτικά αηδιάσει. Ηταν αυτοί οι απλοικοί αφελείς που σκεφτηκαν οτι το τόσο αναγκαίο " όλοι μαζί" δεν θα ήταν δα και τόσο τρομακτικά δύσκολη υπόθεση. Κι όμως...
Το σκηνικό σχεδόν επαναλήφθηκε την άλλη μέρα Τετάρτη 29 Ιουνη στην Παν/μίου μετά τα Προπύλαια προς την πλατεία Συντάγματος, με αποτελεσμα το ΠΑΜΕ με δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτες στα μπλοκ του να μείνει εκτός πλατείας και το κάτω μερος προς την Ερμού να είναι άδειο σε αντίθεση με το συλλαλητήριο στις 15 Ιούνη. Οποιος ήταν στην Πλατεία ένοιωσε και το συναίσθημα και τη διαφορά.
Προσωπικά παρότι συνειδητά Αριστερός, δεν ανήκω σε καμια παράταξη ή κόμμα της Αριστεράς κι αυτό ίσως να λέει κάτι. Ομως δεν νοιώθω καμια αντιπαλότητα προς κανέναν από όλους όσους βλέπω δίπλα μου στους δρόμους. Τους θεωρώ όλους συντρόφους, άλλους περισσότερο κι άλλους λιγότερο. Απο το ΚΚΕ, το ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι τους αντιεξουσιαστές. Τελευταία προστέθηκε και η τεράστια μάζα των ως τώρα αδρανών που μέσω των πλατειών βρήκαν τρόπο να εκφράσουν την αντίθεσή τους με τις γνωστές αντιφάσεις και αδυναμίες. Ακόμα όμως κι αν νομίζω οτι κάνουν λάθη κάποιοι από τους παραπάνω στις διαφορες στιγμές -και λάθη δεν κάνουν μόνο όσοι δεν συμμετέχουν-  δεν το θεωρώ ικανή συνθήκη για να βρω αφορμή να δικαιολογήσω συμπεριφορές εκδίωξης (εκτός από φασίστες φυσικά) και αποκλεισμού από το "μαζί". Αυτή η ιστορία με τους "προδότες των κινημάτων" και "τα δεκανίκια του συστήματος" με κούραζε πάντα από όπου κι αν ερχόταν. Τωρα την βρίσκω και επικίνδυνη.
Επίσης δεν μπορώ να μην πω ότι μου φαινεται περίεργη και γραφική η εικόνα όπου αποθεώνονται οι μοτοσυκλετιστές όποτε εμφανίζονται λές και είναι κάποιο κίνημα με ιστορία και προσφορά, η γιαγιά που μίλησε στη συνέλευση και μας ευχήθηκε "καλές οικογένειες", οι ποδηλάτες που δεν έχουν κάποιο πολιτικό χαρακτηριστικό εκτός από το "ευρύ" περιβαλοντικό-οικολογικό και την ίδια στιγμή αποδοκιμάζονται εργαζόμενοι και διαδηλωτές που βρίσκονται στο ΚΚΕ που είναι εδώ και πάρα πολλά χρόνια στους δρόμους και με μια τεράστια ιστορία στην πλάτη τους. Δε μου πάει καθόλου.

Αυτό που επιχειρεί ο λαός και τα κινήματα σε αυτή τη ιστορική στιγμή είναι θεωρητικά αδύνατον. Μια χώρα όπως η Ελλάδα κι ο λαός της επιχειρεί να σταθεί απέναντι στα συμφέροντα του Παγκόσμιου καπιταλισμού, στο ΔΝΤ, την ΕΕ και το πανίσχυρο τραπεζικό σύστημα. Να σταθεί απέναντι σε ένα σκληρό μηχανισμό καταστολής που δείχνει απόλυτα συμπαγής και αποφασισμένος.
Και δυστυχώς ή ευτυχώς είμαστε υποχρεωμένοι να νικήσουμε. Αλλιως χανόμαστε.
Κατι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει εκτός αν καταφέρουμε να βρεθούμε όλοι μαζί. Όλοι όσοι πραγματικά είμαστε ενάντια στα σκληρά μέτρα και το στόχο τους, όσοι αντιλαμβανόμαστε το ρόλο των μηχανισμών εξουσίας και των καπιταλιστικών οργανισμών όπως το ΔΝΤ και η ΕΕ. Παρά τις μικρές η μεγαλύτερες διαφορές στη θεωρία και την πράξη.
Και βέβαια για να γίνει αυτό πρεπει να ξεχάσουμε για την ώρα πολλά από αυτά που μας χωρίζουν. Πρέπει να σκεφτούμε ότι όποια λάθη κι αν γίνουν από τα άτομα ή τις ηγεσίες, αυτές τις κρίσιμες στιγμές, θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να κρατήσουμε τους ανθρώπους και το κίνημα ενωμένο, ό,τι περνάει από το χέρι μας για να δώσουμε τελικά στο κίνημα αυτό τη δυνατότητα να επιδράσει με τη δυναμική του πάνω σε όλους όσους συμμετέχουν αλλάζοντας διαρκώς όρους και δεδομένα.
Πρέπει να βάλουμε όσο γίνεται στην άκρη τις λογικές που προκύπτουν από συναισθηματικές εκρήξεις της στιγμής. Να δράσουμε χωρίς να ξεχνάμε ουτε στιγμή το ποιός είναι ο στόχος και αν η κάθε στιγμιαία δράση τον εξυπηρετεί η τον ακυρώνει στην πράξη.
Πρέπει με λιγα λόγια να βαδίσουμε κοιτάζοντας με πίστη μπροστά προς αυτό το "αδύνατο" που επιδιώκουμε και οχι κοιτάζοντας τα πόδια μας και τις τρικλοποδιές που μας βάζουν.

Οσοι επίσης νομίζουν είτε σαν άτομα ειτε σαν συλλογικότητες, πως είναι η στιγμή να λύσουμε παλιούς λογαριασμούς και "ενδοοικογενειακές" διαφορές (ξέρω ποσο "αισιόδοξος" είναι ο όρος) ας συγκρατηθούν. Θα έχουμε ελπίζω την ευκαιρία να συγκρουστούμε ανελέητα στα αμφιθέατρα και τις πλατείες του μέλλοντος.
Αυτη τη στιγμή ας υπάρχουν δυο έννοιες μόνο στο μυαλό μας.
ΜΑΖΙ και ΝΙΚΗ.