"Μακριά από κομματικούς διαχωρισμούς"...-Μικρά στόματα, μεγάλα ψέματα

Bλέποντας στην τηλεόραση τις αλλαγές φρουράς στα υπουργεία την περασμένη βδομάδα, όπου οι ίδιοι παρέδιδαν σε ίδιους με τα ίδια λόγια και τα ίδια πλάνα, έπεσα πάνω στις γλαφυρές δηλώσεις του υπουργού πλέον Εθ.Άμυνας Π.Παναγιωτόπουλου.
"Από την κάλπη " είπε, "βγήκε ένα ξεκάθαρο μήνυμα. Να συνεργαστούμε ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις...αφήνοντας πίσω κομματικούς διαχωρισμούς, μισαλλοδοξίες, μικροκομματικές επιδιώξεις...και να επιχειρήσουμε και να πετύχουμε να βγάλουμε τη χώρα από την κρίση...."
Ο,τι είπε ήταν όλα ψέματα. Το μεγάλο όμως ψέμα ήταν ένα:
Δεν είναι κομματικοί υπουργέ μου οι διαχωρισμοί, ουτε μικροκομματικές οι διαφορές. Γι αυτό και δε γίνεται να τις αφήσουμε πίσω. Οι διαφορές είναι ταξικές και η ταξική πάλη συμβαίνει πέρα από τη θέλησή μας. Μάλιστα η όξυνσή της στις μέρες μας συμβαίνει με απόλυτη πρωτοβουλία του συστήματος που επιτίθεται με αγριότητα στο λαό, που δεν έχει άλλη λύση από το να παλέψει για τη ζωή του. Αυτοί λοιπόν, οι "ευρύτεροι", που αποφασίζουν να συνεργαστούν παίρνουν θέση πως αυτός που θέλουν να βγάλουν από την κρίση δεν είναι η χώρα γενικά αλλά τα συμφέροντα που εξυπηρετούν.
 Δεν υπάρχει μία πατρίδα κι ας ακούγεται στενάχωρο, ποτέ δεν υπήρξε. Αλλη ήταν η πατρίδα των καπιταλιστών κι άλλη η πατρίδα των εργαζόμενων, αγροτών, εργατών κλπ. Η πατρίδα των πρώτων είναι μόνο η τσέπη τους. Την άλλη τη θυμούνται στα γήπεδα με άσπρα-μπλε κασκώλ ή τα καλοκαίρια όταν καλούν στα κότερά τους τους ξένους φίλους τους και τους διηγούνται με έπαρση και παραφουσκωμένα "πατριωτικά" εγώ ιστορίες προγόνων θεών, ημίθεων και ηρώων που ανάθεμα κι αν ξέρουν τι σημαίνουν. Στα δύσκολα πάντα την ξεχνάνε και την εγκαταλείπουν μισοπεθαμένη τη στιγμη ακριβώς που έχει ανάγκη. Ετσι είναι η φτιάξη τους και δεν αλλάζει.
Η πατρίδα η δικιά μας είμαστε πρώτα απ' όλα εμείς όλοι, τα παιδιά μας , το αίμα που  χύθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια πάνω σ'αυτό τον τόπο, τα χώματα τα ίδια ο αέρας κι η θάλασσα που με θυσίες ατέλειωτες κρατήθηκαν όσο κρατήθηκαν μέσα στα χρόνια. Οι πρώτοι στα δύσκολα πάντα το έσκαγαν όπως έκαναν και στον πόλεμο με τους Ιταλογερμανούς, κι όταν ο λαός με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές απελευθέρωσε την πατρίδα ΤΟΥ, ήρθαν αυτοί κι έκλεψαν τη νίκη, διαστρέβλωσαν κι έγραψαν αλλιώς την ιστορία και βέβαια έστειλαν τους αγωνιστές στις εξορίες, τις φυλακές και τα εκτελεστικά αποσπάσματα κλείνοντάς τους το στόμα.
Ο καθείς λοιπόν αγωνιστής της τάξης του, κι ας αφήσουνε τα σάπια. Αν θέλουνε να δουλέψουνε για το λαό, για τη δική μας πατρίδα, ας γίνουν προδότες της τάξης που υπηρετούν. Αλλιώς προδότης της τάξης του γίνεται όποιος συνεργάζεται μαζί τους. Η με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες. Τα ανάμεσα αναγκαστικά αργά ή γρήγορα θα χρεοκοπήσουν σαν ψέματα που είναι.
Άλλα συμφέροντα εκφράζει το κόμμα του Παναγιωτόπουλου, κι άλλα το ΚΚΕ. Αυτοί λοιπόν δεν μπορούν, δεν θα μπορούσαν ποτέ να βρεθούν στο ίδιο τραπέζι να συζητούν για το καλό της πατρίδας, γιατί απλούστατα δεν έχουν την ίδια πατρίδα.
Οι υπόλοιποι "ευρύτεροι" πολιτικοί χώροι ας αποφασίσουν με ποιους θα παν...και για ποια πατρίδα θα δουλέψουν. Τη δικιά μας ή της τσέπης των πλουσίων και των καπιταλιστών; Την ανεξάρτητη Ελλάδα που στηρίζεται στις δικές της δυνάμεις και στην ανάπτυξη του δικού της πλούτου για το δικό της λαό ή την Ελλαδίτσα επαρχία της σύγχρονης καπιταλιστικής Ευρώπης και της ΕΕ, που "παλεύει" λεηλατώντας ανθρώπους και ζωές για να σώσει τα ευρωπαικά μονοπώλια κι εναν κόσμο που καταρρέει, ελπίζοντας σε κανένα ξεροκόμματο; Ας αποφασίσουν.
 Τα μάτια του λαού είναι μαχαίρια καρφωμένα πάνω τους, βαθιά μέσα σε ό,τι κάνουν κάθε μέρα. Βαθιά σε ό,τι κάνουμε κάθε μέρα όλοι.
Ουδέν κρυπτόν υπό την κρίση.

Υ.Γ. Οσο για την κρίση θα κάνουν ό,τι είπε. Θα "επιχειρήσουν". Κι ό,τι βγάλουν. Έτσι είναι οι επιχειρήσεις.