Θαύματα στην κόλαση

Θα ακούσατε ίσως, ότι σύμφωνα με κάποια στοιχεία, ήδη βρισκόμαστε προ δημιουργίας "πρωτογενούς πλεονάσματος" !

Αυτά τα αισιόδοξα νέα συνοδεύτηκαν από τα τραγικά στοιχεία για την ανεργία με το επίσημο 27%(που είναι πολύ παραπάνω) και το απίστευτο 61% για τους νεους έως 24 ετών.

Δεν είναι φυσικά απίθανο εφ'όσον η κυβέρνηση προχωράει σε πρωτοφανείς περικοπές των πιο στοιχειωδών δαπανών στο Δημόσιο τομέα , που φτάνουν σε σημείο να μην υπάρχουν χρήματα ούτε για να κινηθούν ασθενοφόρα ή και περιπολικά, ή για βασικές ανάγκες σχολείων, νοσοκομείων, δημοσίων κτηρίων, υπηρεσιών  κ.α., να υπάρξει πράγματι το περίφημο και άνευ ουσίας «πρωτογενές πλεόνασμα».

Όταν δεν πληρώνεις κανέναν και για τιποτα, πλην τραπεζών φυσικά, όλο και κάτι μπορεί να σου μείνει.

Την ίδια στιγμή όμως που κάποιοι θα πανηγυρίζουν για το θρίαμβο των αριθμών, κάποιοι άλλοι θα χάνουν τις ζωές τους την ώρα που θα συγκρούονται με την ωμότητα της πραγματικότητας του καπιταλισμού. Θα χάνουν τις δουλειές τους, τα σπίτια και τις μικρές τους περιουσίες, την υγεία και την ισορροπία τους, την αξιοπρέπεια, την ανθρωπιά, την περηφανεια και την αυτοεκτίμησή τους. Και μαζί θα χάνονται και άνθρωποι ανάμεσα σε... ανθρώπους.

Κάπως έτσι θα είναι τα πράγματα και όταν έρθει  η ώρα της πολυπόθητης "Ανάπτυξης".

Είναι βέβαια εντελώς λογικό κάποια στιγμή μετά από συνεχόμενα χρόνια κατηφόρας και ύφεσης, όπου το ΑΕΠ διαρκώς μειώνεται, να φτάσουμε σε μια χρονιά όπου δεν θα μπορεί να μειωθεί άλλο και θα κάνει μια στάση ή θα παρουσιάσει μια αναιμική άνοδο. Τότε είναι που θα αρχίσουν οι νέες θριαμβολογίες. "Φως στο τούνελ" θα φωνάζουν οι αριθμολάγνοι! Τέλειωσαν τα βάσανα θα ουρλιάζουν. Αρχίζει η αντίστροφη πορεία!

Και τότε η ανεργία που θα έχει φτάσει ας πούμε στο 35%(δυστυχώς δεν είναι απίθανο) θα γυρίσει λίγο προς τα πίσω πηγαίνοντας σε κάποιο τραγικό 25% ή κάπου εκεί. Εκείνη τη στιγμή τα μεροκάματα θα είναι σε επίπεδο δουλείας, οι συλλογικές συμβάσεις θα είναι ανέκδοτο, τα δικαιώματα μακρινή ανάμνηση, και τα διάφορα funds που θα έχουν αγοράσει «στοιχεία ενεργητικού» τραπεζών θα αρπάζουν σπίτια και περιουσίες στους πλειστηριασμούς, ενώ  μια αληθινή κόλαση θα εξελίσσεται στην πραγματική ζωή μιας τεράστιας μάζας εργαζόμενων και λαού που θα τους έχει σαρώσει το κύμα της κρίσης.

Αυτό τότε θα λέγεται "Ανάπτυξη"... Μπορεί μάλιστα να το ονομάσουν και "θαύμα" αν κρίνουν ότι ακούγεται καλύτερα. Κι έτσι όπως μιλάνε τώρα για το "θαύμα" της Τουρκίας, της Βραζιλίας κλπ. μπορεί σε λιγο να μιλάνε και για το δικό μας..."ελληνικό θαύμα"

Μην ανησυχείτε όμως όσοι δεν θα έχετε σαρωθεί. Μπορεί τα σύννεφα να έχουν τότε αρχίσει να μαζεύονται και πάλι, αφού πολύ σύντομα θα αρχίσει το νέο κύμα της επόμενης κρίσης, αλλά οι οθόνες δεν θα δείχνουν τίποτα από όλα αυτά. Οι διαφημίσεις θα συνεχίζονται κανονικά, τα τούρκικα(ή πέρσικα ή αρμένικα σήριαλ) θα κυλάνε το δάκρυ τους πάνω στο γυαλί κανονικά, οι διάφοροι στάρ θα πηγαινοέρχονται στη Μύκονο και στα πρωτα τραπέζια πίστα κανονικά, και ο πλαστικός τους ψευτοπαράδεισος θα προβάλλεται  ακόμη πιο γυαλιστερός από πρίν. 

Όσο για τους κολασμένους, αυτούς θα τους κρύβουν στις δικές μας αντίστοιχες παραγκουπόλεις που θα έχουν στηθεί για να μην ενοχλούν την αισθητική των πετυχημένων αστών και χαλάνε τη δημόσια εικόνα της ...Πατρίδας.

Κι όποιος αντέξει...

Τι μπορεί άλλωστε να κάνει κανείς, όσο δέχεται ότι ο κόσμος είναι ζούγκλα, όπου κυριαρχεί το ΄πιο δυνατό και άγριο θηρίο. 

Τι εκπληκτική κι απίστευτη παραδοχή αλήθεια για αυτούς(την τεράστια πλειοψηφία) που δεν είναι ούτε "δυνατοί", ούτε "άγριοι", ούτε..."θηρία". Δεν πειράζει όμως. Όλοι μας ξέρουμε(όπως το ξέρει φυσικά και το σύστημα), ότι αρέσει στα πιο πολλά πρόβατα να φαντάζονται πως είναι λύκοι. Μέχρι να έρθει και  η δική τους ώρα να καταλάβουν...

Μέχρι όμως να συνειδητοποιήσουν ότι η ζούγκλα δεν ήταν μονόδρομος, μέχρι να δουν ότι η κόλαση δεν ήταν η μοναδική επιλογή, πόσες ζωές θα αφήσουν να χαθούν; Πόσες ζωές των πιο δικών τους, των πιο κοντινών κι αγαπημένων ανθρώπων θα σπρώξουν με το δικό τους χέρι, αυτό της σιωπής, του συμβιβασμού και του φόβου,  στο γκρεμό;

Mέχρι να καταλάβουν πως η "μηχανή" που λέγεται καπιταλισμός μπλόκαρε και δε δουλεύει πιά. έφαγε τα ψωμιά της και πρέπει να μπει στο μουσείο της ιστορίας.

Μέχρι να ακούσουν το Μπ.Μπρέχτ να φωνάζει εδώ και δεκαετίες:


"Βγες έξω, σύντροφε! Ρίσκαρε
Τη δεκάρα, που ούτε δεκάρα πια δεν είναι
Τον τόπο για ύπνο που πάνω του πέφτει η βροχή
Και της δουλιάς τη θέση που αύριο θα χάσεις!
Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!
Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!
Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας:

Κάνε πράξη την αλληλεγγύη!


Βγες έξω, σύντροφε, αντιμέτωπος με τα όπλα και
Διεκδίκησε το μεροκάματό σου!
Σαν ξέρεις πως δεν έχεις τίποτα να χάσεις
Όπλα αρκετά οι αστυνόμοι τους δεν έχουν!
Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!
Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!
Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας: Κάνε πράξη
Την αλληλεγγύη!"
(Bertolt Brecht, "Το τραγούδι της απεργίας")