Κατακτήσεις, δικαιώματα, σκουπίδια και άλογα

Θυμάμαι μια ιστορία που μου έλεγαν μέλη του ΠΑΜΕ από την περιφρούρηση μιας Γεν.Απεργίας σε κάποιο μεγάλο εργοστάσιο.
Μια απεργοσπάστρια, πλησιάζει με θράσος την αλυσίδα της περιφρούρησης και ζητάει το λόγο που βρίσκεται εκεί το ΠΑΜΕ εμποδίζοντας τους εργαζόμενους να δουλέψουν.
"Δεν έχεις καταλάβει συναδέλφισα. Δεν είμαστε εμείς που σ'εμποδίζουμε να δουλέψεις, άλλοι είναι. Σκέψου το πιο καλά. Για να μη χάσεις τη δουλειά σου είμαστε εδώ"
-"Δηλαδή τί είναι αυτό τώρα; Δεν έχουμε το δικαίωμα στην εργασία;", λέει η ετοιμοπόλεμη απεργοσπάστρια.
-"Ποιό δικαίωμα στην εργασία λες; Τωωωρα, πάει αυτό. Δεν πήρες χαμπάρι κοπέλα μου; Εδώ κάηκε η Αθήνα επειδή καταργήθηκε το δικαίωμα στην εργασία. Δεν το έμαθες;". Για να μη δει το γέλιο, ο ΠΑΜίτης που της μιλάει, μπροστά στην περιφρούρηση εκείνη  την ώρα, γυρίζει στους άλλους."Ρε παιδιά τι λέει; πες τε εδω στη συναδέλφισα. Δεν καταργήθηκε το δικαιωμα στην εργασία:"
"Ναι, ναι, τώρα;.Ε, βέβαια καταργήθηκε.Τι λεει τώρα..." απαντάει η περιφρούρηση
Η ετοιμοπόλεμη απεργοσπάστρια αιφνιδιάζεται, αμφιβάλει, δεν ξέρει τι να πεί κι εγκαταλείπει.

Αυτά που έγιναν βέβαια εκείνο το ξημέρωμα μεταξύ σοβαρού και αστείου, καθόλου αστεία δεν ήταν τελικά.
Ποιο δικαίωμα στην εργασία;
Ποιο δικαίωμα γενικά; Σε τί;
Στη σταθερή δουλειά; Στην παιδεία; Στην υγεία;
Στον πολιτισμό; Στην ξεκούραση; Στον αθλητισμό;
Ποιον αθλητισμό; Τι λέμε τωρα...Ένα παιδάκι σκοτώθηκε χθες σε γήπεδο 5X5 από δοκάρι που έπεσε πάνω του από κακή συντήρηση...
Τελικά έχουμε όλοι το δικαίωμα στη ζωή;
Έχουμε το δικαίωμα να ξυπνάμε το πρωί χωρίς το τρελό και δολοφονικό άγχος για το πως θα τα βγάλουμε πέρα; Η μηπως τέτοιο δικαίωμα έχουν μόνο λίγοι και όλοι οι άλλοι είτε καθόμαστε παγωμένοι από φόβο κι ανησυχία είτε τρέχουμε σαν τους τρελούς χωρίς αποτέλεσμα κι όπου μας βγάλει;
Είναι κόσμος αυτό το τσίρκο της απελπισίας;

Δικαιώματα τέλος λοιπόν. Κατακτήσεις τέλος. "Αυτά μας έφεραν εδώ". Τα "συντεχνιακά συμφέροντα" και οι αλόγιστες και ανορθολογικές διεκδικήσεις των εργαζόμενων. Αυτό μας λένε.
Το σωστό λένε είναι να κάνουν κουμάντο αυτοί που βάζουν τα λεφτά.
Έχουν,  σου δίνουν. Δεν έχουν, δεν παίρνεις. Απλό.
Κι αμα ζήσεις έζησες, αμα πεθάνεις πέθανες!
 Επιχειρήσεις είναι στο κάτω-κάτω, δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα.
 Άλλαξαν τα πράγματα και δεν το πήραμε  είδηση. Την ώρα που μας  έβαζαν να χειροκροτάμε τα τοπ 10 των πλουσίων μπροστά στις οθόνες και να ονειρευόμαστε βίλα στο Μαλιμπού, αυτοί τραβούσαν κάτω από τα πόδια μας το χαλί.
Την ώρα που οι μάζες χειροκροτούσαν την "τελική επικράτηση" του καπιταλισμού, την ίδια ώρα χωρίς να το ξέρουν αποδεχόντουσαν και τις υποχρεωτικές "παράπλευρες απώλειες πολέμου". Ετσι είναι η πρόοδος έλεγαν. Τότε οι απώλειες ήταν λίγες. Τωρα "οι απώλειες" είμαστε όλοι εμείς".

Αυτή ακριβώς είναι η λογική του καπιταλισμού. Σκληρή, κυνική, απάνθρωπη; Ο,τι κι αν είναι αυτήν έχουμε. Άλλη λύση δεν υπάρχει. Όλα τα άλλα είναι φαντασιώσεις των κομμουνιστών λένε!

Το ζήτημα όμως δεν είναι απλά αν όλα αυτά είναι δίκαια ή άδικα, σωστά ή λάθος από τη σκοπιά της ηθικής. Αυτό που πρέπει να σκεφτούμε ξανά και ξανά είναι τα όρια αυτού του συστήματος.
Αυτό που πρεπει να δουν όλοι, όποιο κόμμα κι αν ψήφιζαν, είναι ότι ο καπιταλισμός έκλεισε τον δημιουργικό του κύκλο κι άρχισε τον κύκλο της καταστροφής αφού ο σκληρός και αδυσώπητος ανταγωνισμός επιβάλει απλά ότι στη συνέχεια θα φύγουν από τη μέση οι πιο αδύναμοι για να επιβιώσουν οι δυνατοί. Κάποτε στους "δυνατούς" λογάριζε τον εαυτό του κι αυτός με το μοκρομάγαζο ή τη βιοτεχνία. Τωρα βλέπει να τον τρώνε τα θηρία της καπιταλιστικής ζούγκλας. Τώρα ο καπιταλισμός που "έδινε ευκαιρίες" έχει βγάλει το δρεπάνι  και θερίζει ό,τι βρεί μπροστά του. Εκατομμύρια ικανοί και χρήσιμοι για όλους μας, πρέπει τώρα να θυσιαστούν στο βωμό του ανταγωνισμού που έχει μόνο ένα νόμο κι ένα δρόμο, το δρόμο της όξυνσης.
Αυτό δείχνει η εικόνα των μαγαζιών και μικρών ή μεσαίων επιχειρήσεων που εξοντώνονται. Αυτό δείχνει το απίστευτο άλμα της ανεργίας όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και αλλού. Αυτό δείχνουν τα "κόκκινα δάνεια" του 24%-30%(!) που καταπίνει την οικονομια.
Ο καπιταλισμός δεν μπορεί πια να "ταίσει" τα όλο και περισσότερα στόματα αυτού του πλανήτη. Δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις όλο και αυξανόμενες ανάγκες, Δεν ενδιαφέρεται καν να το κάνει. Δεν αναφέρεται πουθενά κάτι τέτοιο στις αρχές του. Σημασία έχει να σωθούν οι τράπεζες και τα μεγάλα μονοπώλια. Και μαζί τους όσοι βρίσκονται στον κύκλο των σωσμένων. Οι άλλοι.... "λυπούμαστε" λένε, "αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι"...
Αν θέλετε κάντε υπομονή, προσποιηθείτε ότι ζείτε, ζείστε αν μπορείτε με 300 ευρώ ή και με τίποτα, ψάξτε για φαγητό στα σκουπίδια, αυτοσχεδιάστε. Μπείτε στο σπίτι του διπλανού, κλέψτε ή κλάψτε. Θα επιβιώσουν οι ισχυροί. Οι άλλοι στο β' υπόγειο και βλέπουμε.
Αυτή είναι η πραγματική εικόνα ζούγκλας που μας προτείνουν ως μοναδική διέξοδο.

Απέναντι σε όλο αυτό το αισχρό και φρικτό σκηνικό όμως υπάρχει κάτι;
Φυσικά και υπάρχει! Υπάρχει ο σοσιαλισμός.
Υπάρχει δηλαδή η ανατροπή του τωρινού ξεπερασμένου και καταστροφικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας με πυρήνα το κέρδος προς όφελος λίγων, από ένα καινούργιο κόσμο με έναν ολοκληρωτικά νέο τρόπο, νέες παραγωγικές σχέσεις όπως λέγονται, που θα απελευθερώνουν τις υπο καταστροφή παραγωγικές δυνάμεις με πρωτο-πρώτο τον άνθρωπο, και θα ανοίγουν το δρόμο για πραγματική ανάπτυξη της οικονομίας και  της παραγωγής προς όφελος του ανθρώπου, όπως αναλογεί στην πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας και τις σύγχρονες κατακτήσεις του ανθρώπου.

Ας το σκεφτούν όλοι. Πόσο λογικό είναι σήμερα, με το  σημερινό βαθμό ανάπτυξης της τεχνολογίας, κάποιοι άνθρωποι να ξεπαγιάζουν και παιδιά να πεθαίνουν από ένα μαγκάλι;
Πόσο λογικό είναι να δουλεύεις σα σκυλί και να τρως σκουπίδια και άλογαΠόσο λογικό είναι 30000 όικογένειες το μήνα(!) να χάνουν το δικαίωμα στην ηλεκτροδότηση επειδή δεν έχουν να πληρώσουν το λογαριασμό της ΔΕΗ;
Δεν είναι αυτό ένα καθαρό δείγμα ότι ο καπιταλισμός μας γυρνάει ούτε λίγο ούτε πολύ, στην εποχή των σπηλαίων;
Ολους;  θα πείτε. Οχι φυσικά. Αλλά αυτό μπορεί να το κάνει  ακόμη χειρότερο. Γιατί δεν μπορεί να πιστεύει κανείς ότι η διαίρεση των ανθρώπων σε κατηγορίες, οπου κάποιοι θα ζουν στη χλιδή και κάποιοι άλλοι δεν θα έχουν καν ρεύμα, όπου έστω κάποιοι θα ζουν "φυσιολογικά" ενώ οι διπλανοί τους θα ψάχνουν στα σκουπίδια, μπορεί να σταθεί και να λειτουργήσει χωρίς να δημιουργήσει συνθήκες κανονικής αλληλοσφαγής και χάους.
Οποιος το αντέχει ας σωπάσει κι ας συνεχίσει το δρόμο του.
Οποιος έχει αρχίσει να ανησυχεί, ας πάει στο σωματείο του ή στις επιτροπές αγώνα, τις λαικές επιτροπές και όπου αλλού κι ας παλέψει. Ας βρεί τους άλλους που υποφέρουν όπως αυτός κι ας πιαστεί χέρι-χέρι μαζί τους κι ας νοιώσει τη δύναμη που πραγματικά έχει.
Οποιος θέλει απελπισμένα να πιστεύει τα ψέματα "διεξόδου" που βλέπουν "φως στο τούνελ" ας κλείσει τα μάτια κι ας το ρίξει στις προσευχές.
Ολοι οι άλλοι από δώ. Στον αγώνα για την ανατροπή. Στο αγώνα για ένα καινούργιο κι άνθρώπινο κόσμο.
Ας τελειώνουμε λοιπόν με τα κλάματα. Εμείς οι "τυχερότεροι" όλων των γενεών, που δε ζήσαμε συγκρούσεις ή πολέμους,  εμείς οι τέως προνομιούχοι της ιστορίας, έφτασε η ώρα να παλέψουμε για να ελπίσουμε, Να παλέψουμε για να μείνουμε όρθιοι σαν άνθρωποι κι όχι να γονατίσουμε στα 4 σα ζώα.. Στο παραμύθι που μας πούλησαν, τώρα νικαει ο δράκος.

Τι θα κάνουμε;
Θα δούμε το μονοδρομο του αγώνα; Θα ερωτευτούμε ξανά τη ζωή;
Θα βγούμε στο μπαλκόνι ή την εξώπορτα να πάρουμε βαθιά ανάσα και να φωνάξουμε "αυτός ο κόσμος είναι δικός μου";

Μόνο όποιος παλεύει θα ξανανιώσει πραγματικά τη δύναμη και την ηδονή της ελπίδας.
Μονο όποιος παλεύει θα γευτεί.
Το φοβερό μεθύσι της αισιοδοξίας για έναν πραγματικά καινούργιο και πραγματικά δίκαιο κόσμο.