Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια αντιπαράθεση του κλάδου των εκπαιδευτικών και του υπουργείου όπου το στοίχημα είναι «να κερδηθεί η κοινή γνώμη». Το στοίχημα είναι ένα. Να αναδειχθεί το πρόβλημα της εκπαίδευσης ως λαϊκό πρόβλημα! Ενιαίο και αδιαίρετο κομμάτι της σφοδρής επίθεσης που δέχεται ο λαός μας και τα παιδιά του από την αστική τάξη. Τότε και μόνο τότε μπαίνει η βάση για ενότητα, συμμαχίες και κλιμάκωση.
Το τελευταίο διάστημα πολύ μελάνι αλλά και κροκοδείλια δάκρυα έχουν χυθεί με αφορμή τη συζήτηση για την απεργία των καθηγητών και την πιθανότητα να διεξαχθεί μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις. Οι τίτλοι των αστικών εφημερίδων στάζουν αίμα, το non paper της κυβέρνησης παραπλανά και δείχνει έγνοια τάχα για την «αγωνία παιδιών και γονιών»!
«Δεν αλλάζει τίποτα ριζικά στους εκπαιδευτικούς, ό,τι προτείνει το υπουργείο γίνεται ίσα ίσα για να περισώσει τα δικαιώματά τους», λέει ο υπουργός Παιδείας.
«Αν όχι τώρα πότε για να πιεστεί η κυβέρνηση;», «απεργία διαρκείας μέσα στις πανελλαδικές» απαντά από την μεριά της η πλειοψηφία της συνδικαλιστικής ηγεσίας των καθηγητών! «Και αν μας επιστρατεύσει θα γυρίσουμε στα σχολεία με ψηλά το κεφάλι», λέει ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ στέλεχος της ΔΑΚΕ.
Το σκηνικό έχει στηθεί και μυρίζει αποπροσανατολισμό!
Ας βάλουμε λοιπόν τα πράγματα στη θέση τους.
Πρώτον. Το πρόβλημα της εκπαίδευσης δεν είναι σίγουρα ζήτημα αύξησης ωραρίου των εκπαιδευτικών, είναι το πρόβλημα των αντιδραστικών εξελίξεων που τρέχουν από χρόνια με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ στο περιεχόμενο και στη δομή της. Πήραν συγκεκριμένη μορφή με το νόμο για το «νέο» σχολείο και Λύκειο και είχαν και θα έχουν συνέχεια. Στόχος αυτών των αλλαγών η διαμόρφωση του νέου εργατικού δυναμικού στη βάση των αναγκών του κεφαλαίου και η αξιοποίηση και της εκπαίδευσης ως πεδίου κερδοφορίας του. Η καπιταλιστική κρίση επίσπευσε τους σχεδιασμούς και φυσικά όξυνε τα προβλήματα της μάθησης για μαθητές, λαϊκή οικογένεια, εκπαιδευτικούς.
Δεύτερον. Ο χρόνος κατάθεσης των συγκεκριμένων μέτρων που αποτελούν την αφορμή για την εξαγγελία κινητοποιήσεων των εκπαιδευτικών είναι επιλογή της κυβέρνησης. Και είναι επιλογή που σαφώς έλαβε υπόψη ότι θα τεθεί ίσως και ζήτημα διεξαγωγής των πανελληνίων.
Οι αιτιάσεις φυσικά του υπουργείου Παιδείας ότι δεν αλλάζει τίποτα και ότι περισώζονται τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών είναι «φύκια για μεταξωτές κορδέλες»!
Η εμπειρία της φετινής χρονιάς που ολοκληρώνεται δεν αφήνει περιθώριο για αυταπάτες. Σχολεία χωρίς δάσκαλο, εκατοντάδες κενά σε βασικά μαθήματα μέχρι και το Γενάρη, υποσιτισμός που εξαπλώνεται και τσακίζει τα παιδιά των ανέργων, σχολεία χωρίς θέρμανση, στεγνές οικονομικά σχολικές επιτροπές στους Δήμους της χώρας, χιλιάδες μαθητές χωρίς τη δυνατότητα μεταφοράς στο σχολείο, εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά εργατών, ανέργων έχουν εγκαταλείψει το όνειρο της μάθησης. Η «φιλευσπλαχνία» των Δήμων, των ΜΚΟ, των «κοινωνικών φροντιστηρίων» δεν μπορεί να διαπεράσει τους αδήριτους νόμους μιας ταξικής κοινωνίας και μιας ακόμη πιο ταξικής Παιδείας που ορθώνεται μπροστά μας!
Να αναδειχθεί το ζήτημα της εκπαίδευσης ως λαϊκό πρόβλημα!
Αρα, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια αντιπαράθεση του κλάδου των εκπαιδευτικών και του υπουργείου όπου το στοίχημα είναι «να κερδηθεί η κοινή γνώμη». Το στοίχημα είναι ένα. Να αναδειχθεί το πρόβλημα της εκπαίδευσης ως λαϊκό πρόβλημα! Ενιαίο και αδιαίρετο κομμάτι της σφοδρής επίθεσης που δέχεται ο λαός μας και τα παιδιά του από την αστική τάξη. Τότε και μόνο τότε μπαίνει η βάση για ενότητα, συμμαχίες και κλιμάκωση. Η ενιαία πάλη ενάντια στο σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής είναι και ο δρόμος για ένα σχολείο αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν, ένα σχολείο που θα δίνει μόρφωση σε όλα τα παιδιά, που θα διδάσκει την ιστορική και επιστημονική αλήθεια. Εδώ θα κριθούν και οι ευθύνες των ριζοσπαστικών δυνάμεων και στον κλάδο των εκπαιδευτικών.
Τρίτο. Τι είναι άραγε κλιμάκωση ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική; Είναι τάχα ποσοτικό ζήτημα ημερών απεργίας; Και εδώ αναδεικνύονται οι ευθύνες των συνδικαλιστικών δυνάμεων που διαμορφώνουν έως τώρα την πλειοψηφία στο ΔΣ της ΟΛΜΕ αλλά και συνολικότερα των πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων που δρουν εντός και εκτός κινήματος.
Για παράδειγμα. Το ΠΑΜΕ στη ΔΟΕ καταθέτει την ανάγκη να απαντηθεί ενιαία η επίθεση και από τους δασκάλους. Οι παρατάξεις ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ που στην ΟΛΜΕ βγαίνουν στα κεραμίδια του αγώνα διαρκείας, στη ΔΟΕ άκρα του τάφου σιωπή! Ο ΣΥΡΙΖΑ «σιγήν ιχθύος»...
Το ΠΑΜΕ στην ΟΛΜΕ καταθέτει την πρόταση να γίνει απεργία στις 16 και 17 Μάη για να μπορούν να σταθμιστούν οι διαθέσεις, να εξεταστεί η κλιμάκωση του αγώνα. Η πρόταση αυτή πραγματικά αφαιρεί τη δυνατότητα από την κυβέρνηση να προβοκάρει και να λοιδορήσει τους εκπαιδευτικούς για δήθεν αδιαφορία απέναντι στην αγωνία μαθητών και γονιών. Κι όμως την αρνούνται! Την αρνούνται γιατί δεν επιδιώκουν αγώνα αποτελεσματικό, αγώνα που να ενώνει και να κλιμακώνει αλλά επικοινωνιακό παιχνίδι στα χέρια των συνδικαλιστικών παρατάξεων που για χρόνια συνέδραμαν τους σχεδιασμούς των κυβερνήσεων και της ΕΕ και έχουν μακροχρόνιες ευθύνες για την κατάσταση εκφυλισμού και αφερεγγυότητας στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Ακόμα χειρότερα, ο όρος της ΔΑΚΕ που τη συνέδραμαν ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ και ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, είτε για δημοψηφικές κάλπες είτε για συμμετοχή στις ΓΣ του 30% των εγγεγραμμένων μελών, είναι βούτυρο στο ψωμί κυβέρνησης και εργοδοσίας. Ανοίγει τον «ασκό του Αιόλου» και δυναμιτίζει το συνδικαλιστικό κίνημα. Οποιος σήμερα κάνει πως δεν ξέρει τους σχεδιασμούς κυβέρνησης και εργοδοσίας για το τσάκισμα του συνδικαλιστικού κινήματος επιβεβαιώνει απλά τον οπορτουνισμό του και τη ρότα εκφυλισμού του κυβερνητικού συνδικαλισμού που δεν έχει σταματημό.
Τέταρτο. Να ξεμπερδέψουν οι εργαζόμενοι με την υποκρισία των πολιτικών δυνάμεων που ως κυβέρνηση ξεχερσώνουν κάθε δικαίωμα και οι εκπρόσωποί τους στο συνδικαλιστικό κίνημα «αγωνίζονται»! Ο παλιός κυβερνητικός συνδικαλισμός έφαγε τα ψωμιά του, ζήτω ο νέος, ο ΣΥΡΙΖΑ! Κάνει έκκληση κοινωνικής συναίνεσης προς το υπουργείο προτείνοντας «διάλογο με την εκπαιδευτική κοινότητα μετά τις εξετάσεις» και ταυτόχρονα μέσω του εκπρόσωπου του Γραφείου Τύπου (Π. Σκουρλέτη) φτάνει να λέει: «... η επιστράτευση είναι πλήγμα στη δημοκρατία και μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις πρέπει κανείς να σκέφτεται την υιοθέτηση ενός τέτοιου μέτρου». Ποιες είναι αυτές οι ειδικές περιπτώσεις άραγε; Αλλά δεν προξενεί εντύπωση. Είναι ο ίδιος που πριν μήνες έλεγε ότι οι εκπαιδευτικοί είναι επιφυλακτικοί στις απεργίες και τους παρότρυνε να βρουν άλλους τρόπους το βράδυ ή το απόγευμα, χωρίς θυσίες...
Πέμπτο. Το ΚΚΕ έχει δηλώσει χωρίς υπεκφυγές ότι τα αιτήματα των εκπαιδευτικών είναι δίκαια. Διαχωρίζει τη θέση του από την επιλογή μιας απεργίας διαρκείας και μάλιστα μέσα στις εξετάσεις, μιας απεργίας χωρίς σχέδιο, χωρίς συμμαχίες, χωρίς προοπτική. Στηρίζει την πρόταση του ΠΑΜΕ για 48ωρη απεργία στις 16 και 17 Μάη με γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ στις 17 Μάη και παίρνοντας υπόψη τις διαθέσεις και τη συμμετοχή των εκπαιδευτικών στην απεργία, κλιμάκωση του αγώνα με την συμμετοχή των ίδιων των εκπαιδευτικών.
Μπροστά στις Γενικές Συνελεύσεις
Μπροστά στη μάχη των Γενικών Συνελεύσεων των ΕΛΜΕ θα αντιπαρατεθούν δυο γραμμές: η γραμμή των ταξικών δυνάμεων και η γραμμή του εκφυλισμού και της ενσωμάτωσης.
Η αγανάκτηση, η διαμαρτυρία που αυθόρμητα γεννιέται από τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης μπορεί και πρέπει να πατήσει στην πείρα που υπάρχει, να ακουμπήσει στις δυνάμεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, του ΠΑΜΕ. Με αυτή τη γραμμή μπορεί να απαντηθεί ο κυβερνητικός αυταρχισμός, η προσπάθεια επιστράτευσης των εργαζόμενων, η διαμόρφωση κοινωνικού αυτοματισμού και το κίνημα να αντιπαλέψει το δόγμα «νόμος και τάξη».
Εχουμε επίγνωση της κατάστασης του κινήματος, της επίθεσης του αντιπάλου και της διάρκειάς της και γνωρίζουμε το δρόμο για την ανασύνταξη του κινήματος, είναι ο δρόμος της ταξικής πάλης, της κατάκτησης της ενότητας της εργατικής τάξης, της ώθησης της λαϊκής συμμαχίας.
Γι' αυτό οι Γενικές Συνελεύσεις πρέπει να πάρουν μαζικό χαρακτήρα, να είναι οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί από τα κάτω που θα αποφασίσουν την οργάνωση της πάλης, τη γραμμή αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση, τη συμπόρευση με το λαό.
Οι κομμουνιστές θα πρωταγωνιστήσουν στην προσπάθεια που κάνει το ΠΑΜΕ να ανοίξει τη συζήτηση μέσα στα σχολεία, στις λαϊκές γειτονιές για την Παιδεία των λαϊκών αναγκών.
Της
Τασίας ΤΣΑΤΣΟΥΛΗ*
*Η Τασία Τσατσούλη είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματος Παιδείας της ΚΕ
«Δεν αλλάζει τίποτα ριζικά στους εκπαιδευτικούς, ό,τι προτείνει το υπουργείο γίνεται ίσα ίσα για να περισώσει τα δικαιώματά τους», λέει ο υπουργός Παιδείας.
«Αν όχι τώρα πότε για να πιεστεί η κυβέρνηση;», «απεργία διαρκείας μέσα στις πανελλαδικές» απαντά από την μεριά της η πλειοψηφία της συνδικαλιστικής ηγεσίας των καθηγητών! «Και αν μας επιστρατεύσει θα γυρίσουμε στα σχολεία με ψηλά το κεφάλι», λέει ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ στέλεχος της ΔΑΚΕ.
Το σκηνικό έχει στηθεί και μυρίζει αποπροσανατολισμό!
Ας βάλουμε λοιπόν τα πράγματα στη θέση τους.
Πρώτον. Το πρόβλημα της εκπαίδευσης δεν είναι σίγουρα ζήτημα αύξησης ωραρίου των εκπαιδευτικών, είναι το πρόβλημα των αντιδραστικών εξελίξεων που τρέχουν από χρόνια με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ στο περιεχόμενο και στη δομή της. Πήραν συγκεκριμένη μορφή με το νόμο για το «νέο» σχολείο και Λύκειο και είχαν και θα έχουν συνέχεια. Στόχος αυτών των αλλαγών η διαμόρφωση του νέου εργατικού δυναμικού στη βάση των αναγκών του κεφαλαίου και η αξιοποίηση και της εκπαίδευσης ως πεδίου κερδοφορίας του. Η καπιταλιστική κρίση επίσπευσε τους σχεδιασμούς και φυσικά όξυνε τα προβλήματα της μάθησης για μαθητές, λαϊκή οικογένεια, εκπαιδευτικούς.
Δεύτερον. Ο χρόνος κατάθεσης των συγκεκριμένων μέτρων που αποτελούν την αφορμή για την εξαγγελία κινητοποιήσεων των εκπαιδευτικών είναι επιλογή της κυβέρνησης. Και είναι επιλογή που σαφώς έλαβε υπόψη ότι θα τεθεί ίσως και ζήτημα διεξαγωγής των πανελληνίων.
Οι αιτιάσεις φυσικά του υπουργείου Παιδείας ότι δεν αλλάζει τίποτα και ότι περισώζονται τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών είναι «φύκια για μεταξωτές κορδέλες»!
Η εμπειρία της φετινής χρονιάς που ολοκληρώνεται δεν αφήνει περιθώριο για αυταπάτες. Σχολεία χωρίς δάσκαλο, εκατοντάδες κενά σε βασικά μαθήματα μέχρι και το Γενάρη, υποσιτισμός που εξαπλώνεται και τσακίζει τα παιδιά των ανέργων, σχολεία χωρίς θέρμανση, στεγνές οικονομικά σχολικές επιτροπές στους Δήμους της χώρας, χιλιάδες μαθητές χωρίς τη δυνατότητα μεταφοράς στο σχολείο, εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά εργατών, ανέργων έχουν εγκαταλείψει το όνειρο της μάθησης. Η «φιλευσπλαχνία» των Δήμων, των ΜΚΟ, των «κοινωνικών φροντιστηρίων» δεν μπορεί να διαπεράσει τους αδήριτους νόμους μιας ταξικής κοινωνίας και μιας ακόμη πιο ταξικής Παιδείας που ορθώνεται μπροστά μας!
Να αναδειχθεί το ζήτημα της εκπαίδευσης ως λαϊκό πρόβλημα!
Αρα, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια αντιπαράθεση του κλάδου των εκπαιδευτικών και του υπουργείου όπου το στοίχημα είναι «να κερδηθεί η κοινή γνώμη». Το στοίχημα είναι ένα. Να αναδειχθεί το πρόβλημα της εκπαίδευσης ως λαϊκό πρόβλημα! Ενιαίο και αδιαίρετο κομμάτι της σφοδρής επίθεσης που δέχεται ο λαός μας και τα παιδιά του από την αστική τάξη. Τότε και μόνο τότε μπαίνει η βάση για ενότητα, συμμαχίες και κλιμάκωση. Η ενιαία πάλη ενάντια στο σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής είναι και ο δρόμος για ένα σχολείο αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν, ένα σχολείο που θα δίνει μόρφωση σε όλα τα παιδιά, που θα διδάσκει την ιστορική και επιστημονική αλήθεια. Εδώ θα κριθούν και οι ευθύνες των ριζοσπαστικών δυνάμεων και στον κλάδο των εκπαιδευτικών.
Τρίτο. Τι είναι άραγε κλιμάκωση ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική; Είναι τάχα ποσοτικό ζήτημα ημερών απεργίας; Και εδώ αναδεικνύονται οι ευθύνες των συνδικαλιστικών δυνάμεων που διαμορφώνουν έως τώρα την πλειοψηφία στο ΔΣ της ΟΛΜΕ αλλά και συνολικότερα των πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων που δρουν εντός και εκτός κινήματος.
Για παράδειγμα. Το ΠΑΜΕ στη ΔΟΕ καταθέτει την ανάγκη να απαντηθεί ενιαία η επίθεση και από τους δασκάλους. Οι παρατάξεις ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ που στην ΟΛΜΕ βγαίνουν στα κεραμίδια του αγώνα διαρκείας, στη ΔΟΕ άκρα του τάφου σιωπή! Ο ΣΥΡΙΖΑ «σιγήν ιχθύος»...
Το ΠΑΜΕ στην ΟΛΜΕ καταθέτει την πρόταση να γίνει απεργία στις 16 και 17 Μάη για να μπορούν να σταθμιστούν οι διαθέσεις, να εξεταστεί η κλιμάκωση του αγώνα. Η πρόταση αυτή πραγματικά αφαιρεί τη δυνατότητα από την κυβέρνηση να προβοκάρει και να λοιδορήσει τους εκπαιδευτικούς για δήθεν αδιαφορία απέναντι στην αγωνία μαθητών και γονιών. Κι όμως την αρνούνται! Την αρνούνται γιατί δεν επιδιώκουν αγώνα αποτελεσματικό, αγώνα που να ενώνει και να κλιμακώνει αλλά επικοινωνιακό παιχνίδι στα χέρια των συνδικαλιστικών παρατάξεων που για χρόνια συνέδραμαν τους σχεδιασμούς των κυβερνήσεων και της ΕΕ και έχουν μακροχρόνιες ευθύνες για την κατάσταση εκφυλισμού και αφερεγγυότητας στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Ακόμα χειρότερα, ο όρος της ΔΑΚΕ που τη συνέδραμαν ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ και ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, είτε για δημοψηφικές κάλπες είτε για συμμετοχή στις ΓΣ του 30% των εγγεγραμμένων μελών, είναι βούτυρο στο ψωμί κυβέρνησης και εργοδοσίας. Ανοίγει τον «ασκό του Αιόλου» και δυναμιτίζει το συνδικαλιστικό κίνημα. Οποιος σήμερα κάνει πως δεν ξέρει τους σχεδιασμούς κυβέρνησης και εργοδοσίας για το τσάκισμα του συνδικαλιστικού κινήματος επιβεβαιώνει απλά τον οπορτουνισμό του και τη ρότα εκφυλισμού του κυβερνητικού συνδικαλισμού που δεν έχει σταματημό.
Τέταρτο. Να ξεμπερδέψουν οι εργαζόμενοι με την υποκρισία των πολιτικών δυνάμεων που ως κυβέρνηση ξεχερσώνουν κάθε δικαίωμα και οι εκπρόσωποί τους στο συνδικαλιστικό κίνημα «αγωνίζονται»! Ο παλιός κυβερνητικός συνδικαλισμός έφαγε τα ψωμιά του, ζήτω ο νέος, ο ΣΥΡΙΖΑ! Κάνει έκκληση κοινωνικής συναίνεσης προς το υπουργείο προτείνοντας «διάλογο με την εκπαιδευτική κοινότητα μετά τις εξετάσεις» και ταυτόχρονα μέσω του εκπρόσωπου του Γραφείου Τύπου (Π. Σκουρλέτη) φτάνει να λέει: «... η επιστράτευση είναι πλήγμα στη δημοκρατία και μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις πρέπει κανείς να σκέφτεται την υιοθέτηση ενός τέτοιου μέτρου». Ποιες είναι αυτές οι ειδικές περιπτώσεις άραγε; Αλλά δεν προξενεί εντύπωση. Είναι ο ίδιος που πριν μήνες έλεγε ότι οι εκπαιδευτικοί είναι επιφυλακτικοί στις απεργίες και τους παρότρυνε να βρουν άλλους τρόπους το βράδυ ή το απόγευμα, χωρίς θυσίες...
Πέμπτο. Το ΚΚΕ έχει δηλώσει χωρίς υπεκφυγές ότι τα αιτήματα των εκπαιδευτικών είναι δίκαια. Διαχωρίζει τη θέση του από την επιλογή μιας απεργίας διαρκείας και μάλιστα μέσα στις εξετάσεις, μιας απεργίας χωρίς σχέδιο, χωρίς συμμαχίες, χωρίς προοπτική. Στηρίζει την πρόταση του ΠΑΜΕ για 48ωρη απεργία στις 16 και 17 Μάη με γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ στις 17 Μάη και παίρνοντας υπόψη τις διαθέσεις και τη συμμετοχή των εκπαιδευτικών στην απεργία, κλιμάκωση του αγώνα με την συμμετοχή των ίδιων των εκπαιδευτικών.
Μπροστά στις Γενικές Συνελεύσεις
Μπροστά στη μάχη των Γενικών Συνελεύσεων των ΕΛΜΕ θα αντιπαρατεθούν δυο γραμμές: η γραμμή των ταξικών δυνάμεων και η γραμμή του εκφυλισμού και της ενσωμάτωσης.
Η αγανάκτηση, η διαμαρτυρία που αυθόρμητα γεννιέται από τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης μπορεί και πρέπει να πατήσει στην πείρα που υπάρχει, να ακουμπήσει στις δυνάμεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, του ΠΑΜΕ. Με αυτή τη γραμμή μπορεί να απαντηθεί ο κυβερνητικός αυταρχισμός, η προσπάθεια επιστράτευσης των εργαζόμενων, η διαμόρφωση κοινωνικού αυτοματισμού και το κίνημα να αντιπαλέψει το δόγμα «νόμος και τάξη».
Εχουμε επίγνωση της κατάστασης του κινήματος, της επίθεσης του αντιπάλου και της διάρκειάς της και γνωρίζουμε το δρόμο για την ανασύνταξη του κινήματος, είναι ο δρόμος της ταξικής πάλης, της κατάκτησης της ενότητας της εργατικής τάξης, της ώθησης της λαϊκής συμμαχίας.
Γι' αυτό οι Γενικές Συνελεύσεις πρέπει να πάρουν μαζικό χαρακτήρα, να είναι οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί από τα κάτω που θα αποφασίσουν την οργάνωση της πάλης, τη γραμμή αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση, τη συμπόρευση με το λαό.
Οι κομμουνιστές θα πρωταγωνιστήσουν στην προσπάθεια που κάνει το ΠΑΜΕ να ανοίξει τη συζήτηση μέσα στα σχολεία, στις λαϊκές γειτονιές για την Παιδεία των λαϊκών αναγκών.
Της
Τασίας ΤΣΑΤΣΟΥΛΗ*
*Η Τασία Τσατσούλη είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματος Παιδείας της ΚΕ
(Από το Ριζοσπάστη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου