Καλό αγώνα για ένα καλύτερο σχολείο μαζί με όλο το λαό!

"O συνδικαλισμός κλείνει τα σχολεία"
Είναι το κυβερνητικό σλόγκαν που ακούγεται ήδη και θα ακουστεί πολύ περισσότερο στη συνέχεια από τους διαμορφωτές "άποψης" της κοινής γνώμης, τα γνωστά μας ΜΜΕ και τους αναλυτές τους.
"Το σχολείο δεν είναι τσιφλίκι  τους" είπε ο κ.Κεδίκογλου εννοώντας δήθεν τους συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ, ή του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στρεφόμενος στην ουσία ενάντια σε εκείνους που ετοιμάζονται να ξεκινήσουν ένα αγώνα, όχι για τον εαυτό τους, αλλά για το σχολείο των παιδιών μας που ρημάζεται ακόμη περισσότερο από το νομοσχέδιο για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Ο αγώνας των καθηγητών, πιο πολύ από κάθε άλλη φορά, δεν είναι αγώνας μόνο των καθηγητών. Είναι πρώτα απ'όλα αγώνας για τη μόρφωση των παιδιών μας, δηλαδή αγώνας όλων μας.
Αν δεν το καταλάβουν αυτό όσο γίνεται περισσότεροι γονείς, και αποφασίσουν ουσιαστικά να κρυφτούν πίσω από τη δειλία και τους γνωστούς δισταγμούς τους, και αυτός ο αγώνας δεν πρόκειται να πάει πουθενά. Αν μείνει στα στενά όρια των εργαζόμενων στα σχολεία καθηγητών, μακριά από τα σπίτια όλων, η πορεία είναι γνωστή και δοκιμασμένη. Αυτό ακριβώς είναι που ελπίζει και η κυβέρνηση ότι θα συμβεί.

Ο λόγος που το θέμα της Παιδείας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης μας ενδιαφέρει και μας καίει όλους είναι απλός.
Το σύστημα που εισάγεται με το νομοσχέδιο φωνάζει πιο πολύ από κάθε άλλη φορά ότι δεν θέλει όλα τα παιδιά στο σχολείο, και στη συνέχεια όσων θέλουν και έχουν τις ικανότητες στην τριτοβάθμια, αλλά μόνο αυτούς που έχουν την οικονομική  δυνατότητα να παραμείνουν εκεί.
Από τη στιγμή που οι μαθητές θα μπουν από την πρώτη στιγμή σε ένα μαραθώνιο Πανελλήνιων εξετάσεων, και που ο βαθμός του απολυτηρίου θα παίζει πρωτεύοντα ρόλο, μπορεί εύκολα να καταλάβει κανείς τι θα συμβεί. Ο συναγωνισμός για ένα λίγο καλύτερο βαθμό και μια καλύτερη προετοιμασία, θα μετατραπεί σε ένα αγώνα δρόμου που φυσικά θα απαιτήσει βοήθεια έξω από το σχολείο.

Το φροντιστήριο θα γνωρίσει νέες μέρες δόξας και φυσικά όσοι δεν μπορούν και δεν αντέχουν πια να το πληρώνουν, τα παιδιά τους δεν μπορούν να περιμένουν καμιά τύχη.

Ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους λοιπόν αυτό οι γονείς, πριν αρχίσουν να πιστεύουν όσα θα τους πουν οι "καλοί αναλυτές" και πριν το ρίξουν στην Πρετεντεροφαγία μέχρι σκασμού, κι ας σκεφτούν πως είναι καθήκον τους να σταθούν στο πλάι των δασκάλων των παιδιών τους.

Αυτοί που λένε ότι οι καθηγητές κλείνουν τα σχολεία, ας σκεφτούν πόσα σχολεία δεν μπόρεσαν ουσιαστικά να ανοίξουν αυτές τις μέρες, αφού ΄δεν ήταν δυνατόν να κάνουν τις εξετάσεις των μετεξεταστέων, επειδή η κυβέρνηση είχε θέσει πολλούς από τους καθηγητές τους σε διαθεσιμότητα! 
Ποιος κλείνει λοιπόν τα σχολεία;

Βέβαια το να πούμε ότι ο αγώνας για ένα σχολείο που να προσφέρει πραγματική μόρφωση και αληθινά όπλα στα παιδιά μας για να μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα στη ζωή τους είναι αγώνας όλων μας, είναι εύκολα λόγια.
Για να δούμε κάτι τέτοιο να παίρνει σάρκα και οστά, να δούμε δηλαδή τους εργαζόμενους και την εργατική τάξη να κάνουν όλο αυτό δική τους υπόθεση, θα χρειαστεί να αντιμετωπισθούν και να νικηθούν τόνοι βαριάς και δύσκολης πραγματικότητας. Θα χρειαστεί οργάνωση της ενημέρωσης των απλών ανθρώπων που έχουν την τάση να ακούνε ό,τι λένε τα δελτία για "να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο".
Κι ακόμη πιο πολύ, ακόμη κι αυτοί που τελικά θα πεισθούν για το δίκιο αυτής της υπόθεσης, θα χρειαστεί άλλος μεγάλος αγώνας για να μπορέσουν να αποκτήσουν πίστη στους αγώνες και εμπιστοσύνη στη δύναμη των εργαζόμενων, να κινητοποιηθούν και να σταθούν στο πλάι όσων απεργήσουν.

Τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά.
Χρειάζεται επιμονή, τρέξιμο και λιώσιμο παπουτσιών, υπομονή και κατανόηση της πραγματικότητας, κατανόηση ακόμα και όσων δεν έχουν ακόμη σηκωθεί αλλά πρέπει με κάθε τρόπο να σηκωθούν. Παιδεία και σχολείο στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών, μέσα σ'αυτό το βάλτο της θρησκείας της "κερδοφορίας" δεν μπορεί να υπάρξει. 
 Όποιος τείνει να πιστέψει κάτι τέτοιο κάνει ένα σίγουρο βήμα προς το γκρεμό της απογοήτευσης.
Μόνο όποιος αντέχει να κοιτάζει  την αλήθεια κατάματα  μπορεί ν'ανοίγει και δρόμους.

Και αυτός ο αγώνας των καθηγητών θα πέσει επάνω σε χίλιες δυο δυσκολίες, σε δεκάδες τοίχους που θα σηκωθούν μπροστά του. Σε λάθη, παραλείψεις, υπερβολές, τρικλοποδιές και εσκεμμένες παγίδες από μεριές που οι καλοπροαίρετοι δεν διανοούνται.
Πρέπει όμως να γίνει. Πρέπει να αντέξει, να κρατήσει και να ξεπεράσει τα σκαμπανευάσματα, τους ενθουσιασμούς και τις απογοητεύσεις που σίγουρα θα υπάρξουν. 
Πρέπει τελικά να καταφέρει να αγκαλιαστεί από το λάο και να νικήσει.
Φυσικά τίποτα δεν μπορεί να κριθεί μέσα σε λίγες μέρες κινητοποιήσεων.

Οσοι έχουν στο μυαλό  τους ότι ο αγώνας για την Παιδεία και για ένα καλύτερο σχολείο στην υπηρεσία των αναγκών του λαού, είναι υπόθεση μιας κινητοποίησης ή μιας μορφής πάλης που μπορεί να "ηττηθεί" ή να "νικήσει" βρίσκονται πολύ μακριά από την αλήθεια.

Καλό αγώνα σε όλους!