Αισιοδοξία

Το μεγάλο συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρή πέρασε.
Ανήκει πια στην ιστορία.
Έγραψε άλλη μια από τις μεγάλες σελίδες αντίστασης του λαού, αφού ήταν πραγματικά  ένα από τα μεγαλύτερα συλλαλητήρια μετά τη δικτατορία,, άφησε πολύτιμη εμπειρία σε ολους, αλλά πέρασε...

Όσοι το έζησαν ξέρουν.
Οσοι το μίσησαν και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να το απομυθοποιήσουν, να το συκοφαντήσουν, να το μικρύνουν στη συνείδηση του κόσμου, θα το χρεωθούν... Στάθηκαν για άλλη μια φορά " όλοι μαζί" απέναντι στη μόνη ελπίδα που φάνηκε κι εκείνο τα Σάββατο λαικής κυριαρχίας στο κέντρο της Αθήνας. Δεξιοί, αριστεροί, φασίστες, πλούσιοι, εξουσιαστές, εξουσιαζόμενοι, καταπιεστές και καταπιεσμένοι... Τι να πεις...

Προχωράμε στον επόμενο σταθμό.

Bαδίζουμε ολοταχώς για τη μεγάλη απεργία στις 27 Νοέμβρη.
Εκεί θα δούμε τι άφησε το μεγάλο συλλαλητήριο.
Με πεισμα λοιπόν στην προετοιμασία.
Όπως πάντα χωρίς πολλά λόγια, χωρίς θόρυβο, χωρίς δόξα.
Στόμα με στόμα, προκύρηξη με προκύρηξη.
Από Γενική Συνέλευση σε Γενική Συνέλευση κι απο γειτονιά σε γειτονιά.

Για τη ζωή και την ελπίδα.
Για να μην τους χαρίσουμε τίποτα.
Για να δειξουμε πως αυτή η μια και μοναδική ζωη που έχουμε ανήκει σε μας.
Για να τους πούμε να πάρουν επιτέλους τα βρωμόχερά τους από πάνω μας!

Όσοι νοιάζονται κι όσοι καταλαβαίνουν.
Οι άλλοι θ' ακολουθήσουν. Ετσι γίνεται πάντα.
Οι πλειοψηφίες είναι παράξενο πράγμα.
Ποτέ δεν μπαίνουν μπροστά να κάνουν το πρώτο βήμα, αλλά και τίποτα δε μπορεί να γίνει χωρίς αυτές.
Μέλι πηχτό η συνείδηση... κυλάει αργά.

Προχθές είχαμε εγγραφές νεων μελών στον Πανελλήνιο Μουσικό Σύλλογο.
Πλημμύρισαν κόσμο τα γραφεία! 'Ηταν όμως πολλοί απολυμένοι μουσικοί της ΕΡΤ που χρειαζόταν να γραφούν στο σωματείο για κάποιο τεχνικό λόγο(εποχικό επίδομα).
Είπαμε σε όλους για τη Γ.Σ. της επόμενης εβδομάδας.
Δεν ξέρω πόσοι κατάλαβαν πως το σωματείο είναι η ασπίδα και η δύναμή μας.
Πως δεν κάνει το σωματείο πράγματα για μας χωρίς εμάς.
Πως εμείς είμαστε το σωματείο.

Η Γ.Σ. την επόμενη εβδομάδα. Και μετά η απεργία και το συλλαλητήριο.
Κυριακή κοντή γιορτή...