Ο Φιντέλ διασχίζει την Κούβα τραβώντας για το Σαντιάγο, με χιλιάδες Κουβανούς σε κάθε γωνιά των δρόμων απ' όπου περνάει η στάχτη του να λένε αντίο με σφιγμένη καρδιά και χείλια δαγκωμένα.
Ο Φιντέλ τραβάει για την αιωνιότητα. Οι φίλοι, όσοι τον αγάπησαν, στέκονται στην άκρη, βγάζουν το καπέλο και τον αποχαιρετούν ταπεινά.
Τα σκυλιά σ'όλο τον κόσμο ουρλιάζουν.
Κάποιοι δεν πεθαίνουν, δεν χάνονται ποτέ. Όπως δεν χάθηκε ο Λένιν, ο Στάλιν, ο Τσε, ο Ζαχαριάδης, ο Μπελογιάννης και τόσοι άλλοι.
Αυτοί που λάτρεψαν τη ζωή όπως και όσο μόνο ένας κομμουνιστής μπορεί.
Ένα μικρό σημείωμα του φίλου Π.Ζάχαρη σα μικρό δικό μας αντίο:
"Ο φτωχός Κουβανός που χορεύει ευτυχισμένος.. .Ο χαμογελαστός εργάτης που κάνει τσιγάρο στο διάλειμμα... Ο νεαρός γιατρός απ'την Αβάνα που σώζει εθελοντικά ανθρώπους όπου γης... Το μωρό που γεννιέται κι η μάνα του χαμογελά γιατί ξέρει πως θα ζήσει... Ο ολυμπιονίκης που δεν πλήρωσε ποτέ του για παπούτσια... Ο άνθρωπος που ζει σαν άνθρωπος... Ο εφιάλτης σας,ξεφτίλες... Χώρα μπουρδέλο,την κάνανε μοντέλο οι φτωχοί της με μπροστάρηδες μια χούφτα τρελούς. Τουλάχιστον ως προς αυτά τα στοιχειώδη,τα βασικά. Ένας λαός αποχαιρετά τον ηγέτη του,μια τάξη δακρύζει για τον τελευταίο ήρωα της. Βγάλτε το σκασμό κι αφήστε μας. Αφήστε μας να τον χαιρετήσουμε, να σκουπίσουμε τα μάτια μας και να ανασκουμπωθούμε."
Η τάξη αυτή πάντα θα βγάζει ήρωες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου