Ενας πατέρας κλαίει στο τηλέφωνο κάποιας εκπομπής.
Διαμαρτύρεται, φωνάζει, ρωτάει γιατί.
Ενας άνθρωπος 47 χρονών, ο γυιός του, με καρδιακό επεισόδιο πέθανε στο νοσοκομείο της Μυτιλήνης... Δεν υπήρχε γιατρός να τον δει, νοσηλευτικό προσωπικό να δώσει προσοχή σε μια κρίσιμη περίπτωση.
Οι γνωστές τραγικές αναλογίες γιατρών, νοσηλευτών/ ασθενείς που δεν έχουν σχέση με την εποχή της επιστήμης και της τεχνολογίας έκαναν το απαίσιο έργο τους.
Γιατί;
Πως μπορεί ενώ χιλιάδες γιατροί και νοσηλευτές είναι αδιόριστοι ή άνεργοι, άνθρωποι να πεθαίνουν στο νοσοκομείο επειδή δεν βρέθηκε κάποιος δίπλα τους;
Κι από την άλλη πως γίνεται τα ΜΜΕ, με αυτό το δήθεν ενδιαφέρον, αφού έκαναν όλα αυτά τα χρόνια τα πάντα για να επιβληθούν τα μνημόνια και μαζί οι απολύσεις προσωπικού από νοσοκομεία και αλλού, αφού έβαλαν το βρώμικο χέρι τους στη διάλυση του όποιου κοινωνικού κράτους υπήρχε, τώρα "δακρύζουν" υποκριτικά μαζί με τους ραγισμένους από θλίψη συγγενεις όσων χάνονται στο βωμό της "βιωσιμότητας των επιχειρήσεων";
Ας μη σκεφτει κανείς την αμέλεια ή τα λάθη.
Δεν πρόκειται απλά για κάτι τέτοιο.
Την ίδια στιγμή που άνθρωποι χάνονται αβοήθητοι, κάποιοι γλεντάνε τα αμύθητα πλούτη τους ζητώντας από το κράτος κι άλλο ζεστό χρήμα για κίνητρο, κι άλλες περικοπές μισθών και δικαιωμάτων, για να επενδύσουν και να κάνουν κι άλλα κέρδη.
Γι αυτούς υπάρχουν πάντα χρήματα.
Αυτοί δεν είναι απλά αδικητές, άδικοι που μπορεί να διορθωθούν.
Είναι εξουσιαστές κι αυτό "θεραπεύεται" μόνο αν τους πάρεις την εξουσία.
Μην μπερδεύεσαι. Δεν έχει άλλο όνομα.
Καπιταλισμός λέγεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου