Δημοκρατία δακρυγόνων και κρότου λάμψης για δασκάλους-καθηγητές

Αυτή τη φορά ήταν η κινητοποίηση των εκπαιδευτικών.
Ανθρωποι που παλεύουν για τη δουλειά, για το δικαίωμα να δημιουργείς μαζί με τους άλλους τον κόσμο, για το δικαίωμα να υπάρχεις και να ζεις.
Η υποδοχή των δασκάλων των παιδιών μας δεν ήταν ανάλογη με τις υποδοχές στο μέγαρο Μαξίμου βιομηχάνων  του ΣΕΒ ούτε είχε τα χαμόγελα που έχουμε συνηθίσει προς τους Αμερικανούς ή την κυρία Μέρκελ. Λογικό αφού ήταν δάσκαλοι που δίδασκαν τον αγώνα και τη σύγκρουση κι όχι το σκύψιμο του κεφαλιού, δηλαδή  πραγματικοί δάσκαλοι της ζωής.
Αυτη τη φορά οι δρόμοι δεν έκλεισαν για να περάσουν οι δάσκαλοι που φυσικά δεν ήταν ευπρόσδεκτοι αφού τύχαινε να είναι αγωνιστές. Έκλεισαν για να μην περάσουν και μάλιστα με όποιο κόστος...
Ακολούθησαν τα δακρυγόνα και οι κρότου λάμψης στο ψαχνό κυριολεκτικά!
Ρηξη τυμπάνου για τον βουλευτή του ΚΚΕ Γιάννη Δελή, ένα σπασμένο χέρι, ένα ματωμένο κεφάλι της Θεοδώρας Δριμαλά εκπροσώπου του ΠΑΜΕ και πολλοί άλλοι με αναπνευστικά και άλλα.

Αυτή είναι η σπουδαία αστική "Δημοκρατία".
Δημοκρατία για ποιούς;
Πάντως όχι για τους εργαζόμενους, όχι για το λαό, όχι για τους πολλούς.