Η μέρα της γυναικας και η Φράνκα Ράμε

Μή μου πείτε οτι οι περισσότεροι ξέρουν τι είναι σήμερα.Γιατι εγώ όποιον ρώτησα μου είπε πως είναι η μερα που οι γυναίκες βγαίνουν μόνες στα μπουζούκια και στα μπαράκια!
Κι όμως δεν ειναι έτσι.
Στις 8 Μαρτίου του 1857 οργανώθηκε από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες δουλειάς μια μεγάλη διαμαρτυρία.Πολλά χρόνια αργότερα το 1909 ,με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ, γιορτάστηκε για πρώτη φορά σε ανάμνηση εκείνης της μέρας "η μέρα της Γυναίκας", και υιοθετήθηκε 2 χρόνια αργότερα από τη Σοσιαλιστική Διεθνή.Μετά την Οκτωβριανή επανάσταση στη Ρωσία ο Λένιν καθιερώνει την 8 Μάρτη ως επίσημη αργία.
Κι ύστερα έρχεται το σύστημα σιγά σιγά και καταφερνει να την κάνει τη μέρα που οι "αφέντες" άντρες δείχνουν λίγη καλοσύνη, δίνουν κανα λουλουδάκι κι αφήνον τις γυναίκες να κάνουν μια βόλτα μόνες.Φέτος το πράγμα φαίνεται να αλλάζει πάλι κι η 8 Μάρτη γιορτάζεται παντού με συλαλλητήρια ενάντια στην κρίση.(Στην Αθήνα σήμερα μεγάλο συλαλλητήριο στο πεδίο του Άρεως.) Οι καιροί αλλάζουν...

Αφιερώνω λοιπόν κι εγώ ένα τραγούδι , ένα από τα καλύτερά μου στη γυναίκα.
Στη γυναίκα ερωμένη, στη συντρόφισα, την μεγάλη αγκαλιά που χωράει όλους τους πόνους κι όλες τις χαρές.Ειτε ενός μεγάλου έρωτα, είτε του τρελόκοσμου που μας έλαχε, ειτε ενος παιδιού.

Ομως πιο πολύ σήμερα το τραγούδι το αφιερώνω στη γυναίκα του Ντάριο Φο, τη φοβερή Φράνκα

Ράμε που στις 8 Μαρτίου του 1973, μια ομάδα νεοφασίστες την απήγαγε, τη βασάνισε και την βίασε σαν εκδίκηση για τις παραστάσεις που έδινε με τον Ντάριο Φο κριτικάροντας την αστυνομία.Κι όμως η Φράνκα Ράμε ούτε 2 μήνες αργότερα. ήταν πάλι στη σκηνη με τους αντιφασιστικούς της μονολόγους!

Επειδή η λογική τελειώνει εκεί που αρχίζεις εσύ
και μ’ ένα σου άγγιγμα όλα γκρεμίζονται
και πάλι χτίζονται απ’ την αρχή
Κι όλα τ’ αστέρια κι οι γαλαξίες
χορεύουν μέσα μου ως το πρωί
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ
Επειδή χαράζεις καινούριες πληγές στο κορμί μου
και γίνομαι χώμα, σάρκα κι αίμα
και γίνεσαι εσύ η ψυχή μου
Κι οι άγρυπνες νύχτες
φεύγουν πέρα μακριά απ’ τη ζωή μου
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ
Κι επειδή υπάρχουν τόσες χιλιάδες επειδή για να σου πω
και μόνο στα χέρια σου νιώθω ατόφιος εγώ
Κι όπου κι αν ψάξω στου μυαλού μου τις γωνιές εσένα θα βρω,
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ, γι’ αυτό σ’ αγαπώ,

Επειδή γεμίζεις πουλιά και χρώματα κάθε αίσθησή μου
κι ένας τυφλός ανάβει ένα φως
να δει βαθιά μες στη συνείδησή μου
Και δε μου ‘μεινε ούτε μια ντροπή,να φτύσω απάνω της μ’ όλη τη δύναμή μου
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ
Ε, και με σκορπάς και με μαζεύεις
στων ψαράδων τα δίχτυα τις βραδιές
και στης φυσαρμόνικας τις νότες,τις πιο σκληρές,
τις πιο τρυφερές
Κι οι χαρές μου όλες βγαίνουν στα πεζοδρόμια γυμνές
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ