"Για ένα κομμάτι ψωμί δε φτάνει μόνο η δουλειά..."
Πόσο ήταν τελικά το δυσθεώρητο άνοιγμα- ζημία των Τραπεζων που προέκυψε από την Χρηματοπιστωτική κρίση;Την κρίση της καπιταλιστικής απληστίας δηλαδή που οδηγούσε πιθανότατα σε κατάρρευση;
Πως θα μπορούσε να καλυφθεί αυτό το άνοιγμα ειδικά εφ' όσον απ'ότι φάνηκε ήταν τόσο τρομακτικά μεγάλο ωστε μετα από 2 χρόνια να μην έχει ανακοινωθεί η εκτιμηθεί, αλλά απλά να εκφράζεται η αισιοδοξία ότι θα ξεπεραστεί το πρόβλημα;
Θα επαρκούσε ο ιδιωτικός δανεισμός απλά για τη δημιουργία νέου χρήματος από το χρέος;
Η μήπως έπρεπε να γίνει χρήση εργαλείων διόγκωσης των κρατικών χρεών και άρα νέου υπερδανεισμού των κρατών (η "βοήθεια" στην Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη που δόθηκε ποτέ!)για να "διασωθούν" τα κράτη με όρους μάλιστα τοκογλυφικούς;
Απαντώντας σε όλα τα παραπάνω μαζί, ίσως βρούμε απάντηση στο τι συμβαίνει με όλη αυτή την τρέλα γύρω μας.Ισως βρούμε απάντηση στο πως γίνεται να απαιτούνται σκληρά μέτρα δημοσιονομικής πολιτικής μέσα σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης, όταν στην κρίση του '29 ο Κέυνς έσωζε την κατάσταση με τη θεωρία του.Τότε έλεγε πως είναι προτιμότερο να προσλαμβάνεις εργάτες για να ανοίξουν το πρωί μια τρύπα και το βράδυ άλλους εργάτες για να την κλείσουν.Αρκεί να έχουν χρήματα για να ξοδέψουν στις αγορές!Τώρα απολύουν κόσμο από παντού και αποσύρουν χρήμα αφού το χρήμα που μπορεί να προκύψει από την πραγματική οικονομία είναι κλάσμα αυτού που απαιτείται για τη διάσωση του τραπεζικού συστήματος και του καπιταλισμού!Και γιατί το ζητούμενο είναι πλέον η υποδούλωση και το πισωγύρισμα αιώνες πίσω σε άλλες εποχές πράγμα που βέβαια η ιστορία θα αρνηθεί!
Γίνεται λοιπον σιγά σιγά φανερό μετά από 2 χρόνια ψευτοκουβέντα ότι η διάσωση του καπιταλισμού και των τραπεζιτών περνάει πάνω από τα πτώματα ολόκληρων οικονομιών, κοινωνικών δικαιωμάτων,πάνω από τα πτώματα ολόκληρων λαών.
Εδω όμως είναι το σημείο όπου η οικονομοτεχνική συζήτηση σταματάει.Γιατί το πρόβλημα δεν είναι οικονομοτεχνικό που θα λυθεί μεταξύ των"ειδικών τεχνοκρατών" και πολιτικών που μας οδήγησαν εδώ, αλλά είναι βαθιά ανθρώπινο. Και θα "λυθεί" χρησιμοποιώντας ως κύριο καύσιμο ανθρώπινες ζωές αν δεν πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας εδώ και τώρα!
Και επειδή όλοι μιλούν για τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται στις κρίσεις έχω να πω πως μία και μονο είναι η ευκαιρία.Να απαλλαγούμε μια και καλή από αυτό το σύστημα παραγωγής κοινωνικής αδικίας και απατεώνων που την υπηρετούν και την αναπαράγουν.
Είναι μοναδική ευκαιρία να κοιτάξουμε στα μάτια το αύριο και να αρχίσουμε μέσα από τις στάχτες να χτίζουμε ένα κόσμο καλύτερο και εντελώς διαφορετικό απ αυτόν εδώ.
Πως; Φωνάζοντας πρώτα απ'όλα πως είμαστε εδώ!Πως υπάρχουμε ακόμα.Οχι με τις μαύρες σκέψεις που μας φορτώνει η τηλεόραση κι ο καναπές.
Αλλά με την αισιοδοξία που δίνει ο δρόμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου