Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010

Με ξελογιάζει ο κίνδυνος


Δυο κουταλιές φεγγάρι στον καφέ
και ξεχαστήκαμε
Βαθιά σιωπή, για το όνειρο
ούτε λέξη
οι αστερισμοί χαλίκια σκορπισμένα
Άμμος λευκή
σα γαλαξίας ο δρόμος
Σαστίζει πέρα το πρωί
θλιμμένο ρόδο
Παίζουν για πλάκα στα πανιά μου
οι αέρηδες.
Βάλε ένα όνειρο στο στήθος
να σε βρίσκω
Τώρα που βάζει νύχτα από παντού
Με ξελογιάζει ο κίνδυνος
μου παίρνει το μυαλό
και μια σειρήνα
απλώνει χέρια και μ αρπάζει
Μπαίνει με φόρα στη σκηνή
κόβει το χάραμα στα δυό
έτσι σαν τρένο.
Πρέπει καλά να το σκεφτείς.
Χαμένος έρωτας
στο λέω δεν υπάρχει
Ο ήλιος γράφεται με ίσκιους κεφαλαίους!

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Με μάγεψε και γέμισε τα μάτια μου εικόνες. Τα σέβη μου...

Elena Simel

Vasia Secretlife είπε...

Υπέροχα λόγια, κομμάτια ψυχής που προσπαθούν να πάρουν σάρκα και οστά μέσα σε λίγες λέξεις, που γίνονται εικόνες που μας προκαλούν να περπατήσουμε στα μονοπάτια τους πιασμένοι χέρι χέρι με το δικό μας όνειρο. ΜΠΡΑΒΟ ΓΙΩΡΓΟ!!!

Vasia secretlife

ShareThis