Oταν την Παρασκευή το πρωί της 15 Αυγούστου 1969 ,τα πρώτα stationwagon αυτοκίνητα της εποχής άρχισαν να φθάνουν στο Bethel Woods(70 χλμ. απο το woodstock) η Αμερική κράτησε την ανάσα της και περίμενε.Κι όταν λίγο αργότερα ξέσπασε η καταιγίδα μετατρεποντας τη φάρμα του γερο Γιασγκούρ σε ενα τρελό λασπότοπο,δεν υπήρχε καμμιά αμφιβολία ότι η λέξη καταστροφή θα ήταν η πιο γλυκιά που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει το τι θα ακολουθούσε! Οταν ομως ο τεχνικός ήχου πάτησε το on στην κονσόλα του κι ο Richie Havens άνοιξε το πρόγραμμα,η λάσπη,η δίψα και τα όποια άλλα προβλήματα υπήρχαν άρχισαν να ξεθωριάζουν αργα κι η μουσική και η μαγεία κάτω απ'τον απέραντο ουρανό της πολιτείας της Ν.Υόρκης πήραν το πάνω χέρι.Κι όταν η Τζόαν Μπαέζ ανέβηκε αργά το βράδι της πρώτης εκείνης μέρας, του θρυλικού πια Woodstock, τελευταία στη σκηνή και έγκυος τότε, και κλαίγοντας σχεδόν τραγούδησε μέσα σε τρομερή καταιγίδα το "we shall overcome", τότε όλοι αυτοί που κουκουλωμένοι με κουβέρτες όρθιοι μ'ένα joint
στο χέρι παρακολουθούσαν τη σκηνή,ένιωσαν πως εκείνη ακριβώς τη στιγμή γραφόταν ιστορία.Η ιστορία του μυθικού Woodstock!Οργανωτικά,οικονομικά,ηχητικά κλπ. όλα πήγαν στραβά!Βροχή,τρελό μποτιλιάρισμα,τροφοδοσία αδύνατη.Περίμεναν κοντά στίς 100000 κόσμο και ήταν περίπου 500000!Ο ήχος πολλές φορές ήταν σκέτη απελπισία!Κι ο Hendrix που σαν ενα απο τα τεράστια ονόματα του φεστιβάλ θα έκλεινε το 3ήμερο, τελικά έπαιξε την Δευτέρα το πρωί μπροστά σε 30000 εξαντλημένους απο την κούραση και τα ναρκωτικά που είχαν απομείνει.Τότε τι ηταν αυτό που έκανε το Woodstock να μείνει στην ιστορία.Ήταν η μοναδική ,ανεπανάληπτη hippies ατμόσφαιρα αγάπης,αλληλοβοήθειας(μόνο με αυτοοργάνωση της στιγμής μπορούσε να βγεί πέρα αυτή η κατάσταση)χαλαρότητας,αδερφοσύνης και φιλειρηνικής διάθεσης που η μουσική την πολλαπλασίαζε επι 10 και 100 φορές.Ηταν το περιεχόμενο που συνειδητά η ασυνείδητα έδινε ο κόσμος που συμμετείχε σ'άυτή την απίστευτη μάζωξη,που έγινε τελικά το ορόσημο της ιδεολογίας των χίπις.Τέσσερις μέρες απόλυτης ελευθερίας σε όλα!Στα ναρκωτικά, στο σεξ στο rock'n roll.Τέσσερις μέρες που έστω κι έτσι 500000 νέοι ονειρεύτηκαν έναν άλλο κόσμο,χωρίς πόλεμο(το Βιετνάμ κομμάτιαζε τις σάρκες της Αμερικής τότε)μακριά από τον καταναλωτισμό και το γλυκανάλατο American dream.Τέσσερις μέρες που ήπιαν ,τρα
γούδησαν,κουβέντιασαν φτιαγμένοι με ότι έπαιζε και οραματίστηκαν αλλιώς την Αμερική και τον κόσμο.Σίγουρα δεν ηταν μόνο η μουσική.Οταν την Κυριακή το απόγευμα ο νεαρός τότε Joe Cocker τραγούδησε τη θρυλική πια διασκευή του "With a little help from my friends" και 500000 φωνές τραγουδούσαν μαζι του, τo τραγούδι των Beatles δεν ήταν μόνο ενα τραγούδι.Ηταν η φωνή διαμαρτυρίας της Αμερικής των beatniks που ακόμα δονούσαν τα μπαράκια του San Fransisco,κόντρα στην Αμερική της Wall Street που είχε ήδη δρομολογηθεί και ερχόταν.Όσο για τη μουσική ήταν ίσως ο αποχαιρετισμός στην εποχή της αθωότητας.Στο Woodstock οι μεγάλοι σταρ της εποχής μονομάχησαν επί σκηνής, παίζοντας μουσικές που ακόμα φλέρταραν δυνατά με τον πειραματισμό.Κι ηταν πολλοί μοναδικοί και ανεπανάληπτοι!Ο Carlos Santana, o Hendrix,o Neil Young,οι Τen Years After,οι Blood,Sweat & Tears,οι Who και πολλοί άλλοι! Πριν αρχίσουν σιγά σιγά να φοράνε τις στολές της ομοιομορφίας που η μουσική βιομηχανία τους επέβαλε, εξαργυρώνοντας τις αντιρρήσεις τους με πολύ χρήμα.
Τα ναρκωτικά απο "αθώα" μέσα για να δει κανείς τον κόσμο "αλλιώς",έγιναν εφιάλτης πρώτα απ'όλα για τους καλλιτέχνες.Δέν πέρασαν 1 χρόνος και 6 μήνες και ο J.Hendrix η Janis Joplin και ο Jim Morisson έφυγαν για την πραγματική χώρα των αγγέλων.
Το Woodstock όμως έμεινε εκεί. Ένα πάρτυ που είναι ακόμη ζωντανό μαζί με το όραμά του που τώρα σέρνεται επιτακτικό μα ανεκπλήρωτο στους δρόμους της κρίσης.
Η εικόνα της λασπουριάς και των εξαντλημένων, βρόμικων, πεινασμένων αλλά ευτυχισμένων hippies που άφηναν σε ατέλειωτες ουρές το Bethel Woods εκείνη τη Δευτέρα 18 Αυγούστου του'69, ήταν μια λάμψη ξαφνική από το όνειρο ενός κόσμου που ήθελε (μα δεν μπορούσε) να ξαναγεννηθεί απο την αρχή, χωρίς τίποτα το περιττό,με υλικά τη χίπικη ιδεολογία της αγάπης για τη ζωή,για τη φύση ,για το διπλανό και τη μουσική.
Όμως η μουσική ήταν πάντα ένας θεός παράξενος, που άναβε το βράδυ τα φώτα και έδειχνε τους δρόμους.Έμενε όμως πάντα σε μας να κουραστούμε λίγο για να τους βαδίσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου