Η συνοικία των Δημοσίων Υπαλλήλων

Μια φορά κι εναν καιρό, σε καλές εποχές,  μια ομάδα Δημοσίων Υπαλλήλων πηρε κάποιο δάνειο με καλούς όρους. Επειδή οι περισσότεροι  ήταν σε μια ηλικία άνω των 35-40 αφού τους είχε πάρει πολύ καιρό μέχρι να έρθει ο διορισμός, φυσιολογικα είχαν πλέον οικογένειες και έπρεπε να σκεφτούν σοβαρά και ώριμα. Ετσι αποφάσισαν να αγοράσουν μια καινούργια περιοχή που έμπαινε στο σχέδιο εκείνο τον καιρό και να χτίσουν σπίτια, πολυκατοικίες κλπ. και να εγκατασταθούν όλοι μαζί εκεί. Στα χρόνια που πέρασαν κι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι μπήκαν στην παρέα και τη γειτονιά. Κι έτσι μετά από καιρό είχε δημιουργηθεί μια ολόκληρη συνοικία.
Η συνοικία των Δημοσίων Υπαλλήλων.
Φυσικά ανάμεσά τους βρέθηκαν κι άλλοι ιδιώτες που ζούσαν με τον δικό τους τρόπο κάνοντας μικρές επιχειρησεις όπως μινι-μάρκετ, εστιατόρια, βίντεο κλάμπ, φούρνους, ζαχαροπλαστεια κλπ.
Οι δουλειές πήγαιναν καλά για όλους αφού υπήρχε μια αξιοσημείωτη σταθερότητα λόγω των σταθερών μισθών των ΔΥ αλλά και με μικρές εξάρσεις προς τα πάνω λόγω κάποιων καταναλωτικών δανείων που όλοι έπαιρναν κατά καιρούς. Η διαφήμιση των δανείων αλλά και το μικρόβιο της κατανάλωσης έκαναν τη δουλειά τους.
Σιγά σιγά τέτοιες συνοικίες ξεφύτρωσαν και σε πολλές άλλες περιοχές.

Ετσι φτάσαμε στην κρίση του 2008 και βέβαια άρχισαν όλοι να μεζεύονται κάπως. Μετά το 2009 η κρίση άρχισε να βαθαίνει και το 2010 η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ άρχισε να παίρνει μέτρα μείωσης μισθών ξεκινώντας απο τους ΔΥ. Η κατανάλωση στη γειτονιά έπεσε αρκετά και τα πρώτα προβλήματα και οι γκρίνιες εμφανίστηκαν.
Τοτε βεβαια κανείς δεν ενδιαφερόταν για τις μειώσεις στους ΔΥ και όλοι είχαν τη σιγουριά οτι ο ιδ,τομέας δεν θα αγγιχτεί. Ετσι τους είχαν υποσχεθεί.
Να που όμως το Μάιο του'10 ήρθε το μνημόνιο, οι φόροι επί φόρων, οι αυξήσεις στη βενζίνη και μαζί με το φόβο και το δάγκωμα που έπεσε πολλά μαγαζιά και επιχειρήσεις έξω από τη συνοικία άρχισαν να κλείνουν. Ειχαμε μπεί σε ύφεση. Φυσικά και τα μικρομάγαζα της συνοικίας είχαν πια σοβαρά προβλήματα. Η κατανάλωση είχε πέσει κι άλλο και παρά το ότι δεν έιχαν τα ίδια προβλήματα με τα εκτός συνοικίας μαγαζιά, έιχε αρχίσει να πέφτει μεγαλος εκνευρισμός. Ηταν κι αυτά τα δάνεια που τους τσάκιζαν όλους. Τι τάθελαν...
Τα βράδια ακόμη κι εκείνοι που δεν πολυέβλεπαν ειδήσεις δεν έχαναν πια δελτίο για δελτίο και αναλυτή για αναλυτή.
Σαν μαγικό μέσο που είναι η τηλεόραση, οι πανέξυπνοι, γοητευτικοί  και καλοπληρωμένοι αναλυτές έπεισαν τους περισσότερους ανθρώπους πως για την κρίση έφταιγαν οι Δημόσιοι Υπάλληλοι που ήταν λέει πάρα πολλοί και αντιπαραγωγικοί και έπρεπε να απολυθούν. Τι κι αν είχε γίνει απογραφή που έδειξε 780000 ΔΥ (μαζί με τις ΔΕΚΟ περίπου 1εκ) τι κι αν τα στατιστικά στοιχεία έδειχναν πως σε σύγκριση με την άλλη Ευρώπη ο Δημόσιος τομέας ήταν σε πολύ λογικά πλαίσια, οι αναλυτές μιλούσαν για 1,5 εκ. και βάλε και λέγοντας διάφορες τραγικές ιστορίες (μου είπε ένας φίλος που δουλεύει στο υπουργίο τάδε κλπ....) έπεισαν τον πολύ κόσμο πως 'επρεπε να γίνουν μεγάλες απολύσεις από το Δημόσιο.
Μάλιστα ακόμη και μεσα στη συνοικία άρχισαν ομηρικοί καβγάδες ανάμεσα στους μικροεπιχειρηματίες ιδιώτες που επαναλάμβαναν διάφορα επιχειρήματα της tv και τους ΔΥ. Το πιο  συχνό που ακουγόταν και αρκετά δίκαιο ήταν αυτό.
"Δεν είναι άδικο αφου τόσος κόσμος απολύεται από τον ιδ.τομέα, οι ΔΥ να έχουν μόνιμη δουλειά και να μην  απολύονται;" Και να οι καβγάδες.
Βεβαια είχαν ξεχασει όλοι ότι όλα τα Συντάγματα όλων των χωρών γράφουν πως όλοι οι άνθρωποι έχουν "το δικαίωμα στην εργασία", δηλαδή στη μόνιμη και σταθερή δουλειά για να μπορούν να ζούν αξιοπρεπως αλλά τέλος πάντων. Ετσι είναι η τηλεόραση. Μπορεί να σε πείσει για απίστευτα πράγματα.
Ετσι λοιπόν άρχισαν οι απολύσεις. Και μαζί με τις μειώσεις μισθων  και συνταξεων, τις αυξήσεις σε φόρους, τιμές κλπ. η κατάσταση ξέφυγε.
Οι απολυμένοι δεν είχαν πια χρήματα να ξοδεψουν στα μαγαζιά της συνοικίας και τότε εκεινα άρχισαν να κλείνουν ένα-ένα. Οι υπάλληλοί τους έχαναν κι αυτοί τις δουλειές τους και ο φαύλος κύκλος απλώθηκε. Οι προμηθευτές κι αυτοί έχασαν πελατεία κι άρχισαν κι αυτοί μειώσεις απολύσεις και δε συμμαζεύεται. Ετσι όλες οι γειτονιές πια είχαν πρόβλημα.
Η χωρα γέμισε φτωχούς και στους μεγάλους δρόμους όλων των συνοικιών έβλεπες σε όλο και πιο πολλές βιτρίνες σβηστά φωτα και τη φοβερή επιγραφή "Πωλείται" ή "Ενοικιαζεται".

Αυτοί που καυγάδιζαν ζητώντας απολύσεις των ΔΥ είχαν πια καταπιεί τη γλώσσα τους κι είχαν καταλάβει πόσο κορόιδα είχαν πιαστεί. Τους ερχόταν στο μυαλό εκείνη η παλιά ιστορία που άκουγαν με κάποιον οικονομολόγο, τον Κέυνς που είχε  βρεί λέει τη λύση στη Μεγάλη κρίση του '30. Ειχε πει τότε αυτος το εξής παράξενο αλλά σωστό: "Πρέπει να κυκλοφορήσει χρήμα στην αγορα, στην κατανάλωση. Ο μόνος τρόπος ειναι να μισθώνουμε 10 εργάτες το πρωί για να ανοίγουν μια τρύπα το πρωί και άλλους δεκα το βράδυ για να την κλείνουν"!
Ποιος άκουγε όμως ....

Τωρα κοιτούσαν γύρω και δεν πίστευαν στα ματια τους. Ειχαν κλείσει Νοσοκομεία. Κέντρα Υγείας, Αθλητικά κέντρα, Κεντρα Ηλικιωμενων, Παιδικοί σταθμοί, Πανεπιστημιακές σχολές. Τα σχολεία θύμιζαν άλλες εποχές χωρίς θέρμανση και είχαν ελλείψεις σε βιβλία, χαρτιά, κιμωλίες και άλλα απόλυτα βασικά και πολλές Υπηρεσίες που εξυπηρετούσαν τους πολιτες υπολειτουργούσαν ή είχαν καταργηθεί. Η χώρα θύμιζε διάλυση που όποιος ήθελε ερχόταν και ζητούσε να αγοράσει ό,τι ήθελε από όλα τα παραπάνω, σε τιμή ευκαιρίας.
Τότε άρχισαν όλοι να καταλαβαίνουν.
Πως δίκιο δεν είναι να παθαίνουν όλοι το ίδιο όπως τους έλεγαν διάφοροι πληρωμένοι πονηροί, αλλά να κάνουν όλοι ό,τι χρειάζεται για να απολαμβάνουν οι άνθρωποι τα βασικά τους δικαιώματα όπως το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, στην παιδεία, στην Υγεία κι όλα αυτά που έλεγαν κάποιοι που τους θεωρούσαν γραφικούς και ξεπερασμένους.

Και που και πού θυμόντουσαν εκείνον τον περίεργο γερο Αμερικάνο επενδυτή -Γ.Μπάφετ τον έλεγαν- που τό είχε πιάσει, και παρότι πάμπλουτος φώναζε τότε στις τηλεοράσεις.
"Τι κάνετε; Ειστε τρελοί; Σταματείστε επιτέλους να καταστρέφετε τους μεσαίους και τους μικρούς. Αυτοί οι άνθρωποι είναι και οι πελάτες μας.
Φορολογείστε τους πλούσιους! Το αντέχουμε μια χαρά."