στις πολιτείες μας με την πάλη των τάξεων
μερικοί απο 'μας αποφασίσαμε τα χρόνια τούτα
να μη μιλάμε πια για πολιτείες θαλασσινές,
για χιόνια πάνω στη σκεπή, για τις γυναίκες,
για τ' άρωμα των ώριμων μήλων στο κελάρι,
για της σάρκας τις αισθήσεις
για όλα όσα κάνουν τον άνθρωπο απαλό κι ανθρώπινο.
Αλλά να μιλάμε πια μονάχα για την αναταραχή
δηλαδή να γίνουμε μονόπλευροι, ξεροί, μπλεγμένοι
στα γρανάζια της πολιτικής και στο στεγνό,
“άπρεπο” λεξιλόγιο της διαλεκτικής οικονομίας.
Έτσι που η τρομερή τούτη, πνιγερή συνύπαρξη
χιονιού που πέφτει (δεν είναι μόνο παγωνιά, το ξέρουμε)
εκμετάλλευσης του ανθρώπου,
πλανεμένης σάρκας και ταξικής δικαιοσύνης,
να μη γεννήσει μέσα μας την έγκριση για έναν κόσμο έτσι πολύπλευρο,
την ηδονή απ' τις αντιφάσεις μιας ζωής τόσο ματωμένης.
Καταλαβαίνετε.
Μπέρτολτ Μπρεχτ (1934)
1 σχόλιο:
Ακριβώς έτσι Γιώργο. Ακριβώς έτσι. Η ανάγκη μας κάνει να γράφουμε πλέον έτσι. Και να σκαφτόμαστε έτσι. Και να δρούμε έτσι. Η ανάγκη και μόνο η ανάγκη. Αν αυτή εκλείψει μπορούμε κι εμείς να γράφουμε άλλα. Τώρα όμως η ανάγκη υπερτερεί.
Δημοσίευση σχολίου