"Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτώσεις έναν άνθρωπο"

"Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτώσεις έναν άνθρωπο. Μπορείς να τον μαχαιρώσεις στην κοιλιά, να του αρπάξεις το ψωμί απ'το στόμα, να μην θεραπεύσεις την αρρώστια του, να τον χώσεις μέσα σε μια τρώγλη, να τον εξοντώσεις βάζοντάς τον να δουλεύει μέχρι θανάτου, να τον οδηγήσεις στην αυτοκτονία, να τον συρεις στον πόλεμο. Μερικοί απ'αυτούς απαγορεύονται στο κράτος μας." Μπρέχτ 

Ο Παπαδήμος μίλησε! Και είπε με τον πιο ψυχρό και ξεκάθαρο τρόπο όλα αυτα που πιστεύει κι εκπροσωπεί. Απείλησε και τρομοκράτησε το λαό ότι αν δεν κάνει όσα απαιτήσει η τρόικα και η κυβέρνηση θα χρεοκοπήσουμε άτακτα και θα γυρίσουμε δεκαετίες πίσω! Κι ύστερα όπως ήταν λογικό κι αναμενόμενο μίλησε για σωτηρία. Για εθνική σωτηρία.
"H κόκκινη γραμμή είναι η σωτηρία της χώρας" είπε...Μας τα' παν κι άλλοι .
Για ποιά χώρα μιλούσε όμως; Για ποιό έθνος και ποιά πατρίδα; Την πατρίδα των Δασκαλόπουλων, Λαυρεντιάδηδων, Βγενόπουλων, Βαρδινογιάννηδων, Λάτσηδων κλπ. ή τη δική μας; Γιατί η πατρίδα των παραπάνω και των φίλων-συνεργατών τους εφοπλιστών, επιχειρηματιών, τραπεζιτών δεν έιναι βέβαια άλλη από την τραπεζική τους θυρίδα και το πορτοφόλι τους. Αν δεν ήταν έτσι τα χρήματά τους δεν θα βρίσκονταν σε ξενες τράπεζες -συνήθως αφορολόγητα και προστατευμένα από ανωνυμία- αλλά επενδυμένα εδώ στην "πατρίδα τους," 'οπως τα λίγα ή ανύπαρκτα ημών των ηλιθίων, ενώ οι επιχειρηματικές τους δραστηριότητες θα γινόντουσαν με φανερούς, καθαρούς τρόπους κι όχι μέσω πολυδαίδαλων μονοπατιών offshore και με τρόπους που τους απαλάσσουν από τη φορολογία με αποτέλεσμα να έχουν συσσωρεύσει πάνω από 1 τρις -εκτός "πατρίδας" φυσικά- τη στιγμή που οι εργαζόμενοι και η πατρίδα εδώ κυριολεκτικά αργοπεθαίνουν από ασφυξία.
Ειναι λοιπόν καθαρό οτι αυτός ο τόπος, αυτή η πατρίδα αλλά και κάθε πατρίδα, δεν είναι ένα ενιαίο σύνολο. Αποτελείται από τάξεις. Από καταπιεστές και καταπιεζόμενους. Από κυρίαρχους και κυριαρχούμενους. Και η λεγόμενη "σωτηρία της πατρίδας" δεν περιγράφει κάποιο γενικό "εθνικό συμφέρον" αλλά απλούστατα συμπυκνώνει το συμφέρον και τη σωτηρία της κυρίαρχης τάξης που βέβαια δεν είναι η δική μας.
Αυτό που είναι σήμερα ζητούμενο και προυπόθεση για τη στέρεη ανάπτυξη μαζικού και μαχητικού κινήματος, είναι η συγκρότηση της ακόμα μη συνειδητοποιημένης μάζας σε λαό. Το ξεκαθάρισμα δηλαδή μέσα στο μυαλό(αλλά και στην πράξη) των απλών ανθρώπων που πέφτουν καθημερινά θύματα των πολιτικαντισμών των "εθνικών σωτήρων", του απλού ζητήματος "σε ποιά πλευρά ανήκουν". Στους καταπιεζόμενους ή στους καταπιεστές; Δε χρειάζεται να πούμε πως σε περιόδους κρίσεων όπου η ταξική πάλη κορυφώνεται-για να χρησιμοποιήσουμε αναπόφευκτα την κλασσική γλώσσα-, οι ενδιάμεσες επιλογές εξαφανίζονται. Ο καθένας τότε είναι αναγκασμένος ή να σταθεί στο πλευρό των ομοίων του ή να γίνει προδότης της τάξης του.
Από τη στιγμή λοιπόν που ο απλός κόσμος που υποφέρει και μαστιγώνεται ανελέητα καθημερινά ξεκαθαρίσει μέσα του το που ανήκει και επομένως συγκροτηθεί σε λαό και οργανωθεί, τα ψέμματα αρχίζουν να τελειώνουν. Και τότε όλοι αυτοί οι σωτήρες , που όταν φθάνουν στα αδιέξοδα σηκώνουν τις εθνικές σημαίες και τα πατριωτικά λάβαρα και μιλούν για εθνικές σωτηρίες για να μπερδέψουν τα πράγματα στο μυαλό του λαού και να κρύψουν την ταξική πάλη, εννοώντας οτι οι ταξικές διαφορές είναι δευτερεύουσας σημασίας και πρέπει να υποχωρήσουν και να υπαχθούν στην προσπάθεια για εθνική σωτηρία, αρχίζουν να ξεμένουν από επιχειρήματα. Κι αυτό γιατί οι μέρες πλημμυρίζουν με εικόνες που αποκαλύπτουν διαρκώς την αλήθεια και φωνάζουν το "ή εμείς ή αυτοί".

. Ο Παπαδήμος αλλά και όλο το σινάφι που οδήγησε τα πράγματα σε αυτό το αδιέξοδο, δεν είναι τίποτα άλλο από εκπρόσωποι και προστάτες της τάξης τους και αυτήν θα υπερασπίσουν μέχρι τελευταίας ρανίδος. Γι αυτό άλλωστε έδωσαν πάνω από 100δις κρατικά χρήματα και εγγυήσεις για τη σωτηρία των τραπεζών ΤΟΥΣ, ενώ τα παίρνουν όλα από μας. Γι αυτό δίνουν σχεδόν 500δις στις Τράπεζές τους πανευρωπαικά με 1% επιτόκιο, ενω φορτώνουν με φόρους και περικοπές των μηδαμινών απολαβών του το λαό. Γι αυτό την ίδια στιγμή που μιλάνε για το καλό του έθνους, επεξεργάζονται φρικτά σενάρια εξόντωσης και καταστολής του λαού για όταν έρθει η κρίσιμη στιγμή. Θα υπερασπίσουν λοιπόν την τάξη τους ακόμη κι αν χρειαστεί να χαθούν ζωές χιλιάδων με οποιονδήποτε τρόπο, ακόμα κι αν χρειασθεί να χυθεί αίμα.
Ο Μπρεχτ έλεγε υπέροχα με το δικό του τρόπο: "Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτώσεις έναν άνθρωπο. Μπορείς να τον μαχαιρώσεις στην κοιλιά, να του αρπάξεις το ψωμί απ'το στόμα, να μην θεραπεύσεις την αρρώστια του, να τον χώσεις μέσα σε μια τρώγλη, να τον εξοντώσεις βάζοντάς τον να δουλεύει μέχρι θανάτου, να τον οδηγήσεις στην αυτοκτονία, να τον συρεις στον πόλεμο. Μερικοί απ'αυτούς απαγορεύονται στο κράτος μας." 

 Εμείς τί είμαστε άραγε αποφασισμένοι να κάνουμε γι αυτό;

Ακούω πολλούς προοδευτικούς ανθρώπους να διαμαρτύρονται και να χλευάζουν τους κομμουνιστες όταν τους βάζουν μπροστά τους το ταξικό ζήτημα, και να τους κατηγορούν για ξύλινη γλώσσα, μπερδέματα και υπερβολές. Ομως μερικά πράγματα δεν έχουν πολλούς τρόπους για να ειπωθούν. Κι αν δεν ξεκαθαρίσουν μέσα στο μυαλό μιας μεγάλης πλειοψηφίας, ας μην αναζητάμε ευθύνες μεσα στα κόμματα ειδικά της κομμουνιστικής Αριστεράς για τις καθυστερήσεις και τα πισωγυρίσματα των εξελίξεων.
Ας μην αφήνουμε λοιπόν να θολώνουν τα νερά για να μη δούμε τον αντίπαλο. Η πατρίδα δεν γκρεμίζεται από την απρόσωπη κρίση ή επειδή δέχεται  εισβολή "από τους ξένους". Οι "εισβολείς" είναι και εντός των πυλών. Είναι η παρέα του ΣΕΒ, οι τραπεζίτες, τα εφοπλιστικά συμφέροντα, οι συνεταίροι τους στο εξωτερικό και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι.
Εχει φτάσει η ώρα επομένως να αποφασίσεις με καθαρό μυαλό με ποιον θα πας και ποιον θα αφήσεις. Με την τάξη σου ή προδότης της; Δρόμος ουδέτερος ανάμεσά τους την ώρα που μαίνεται ταξικός πόλεμος δεν υπάρχει.