"Δίκαιη" ζούγκλα

"Η δήλωση του προέδρου του Eurogroup ότι η συμφωνία της Κύπρου είναι πρότυπο για την ευρωζώνη δεν άφησε κανένα περιθώριο παρεξηγήσεων για το ποια θα είναι η επόμενη ημέρα των τραπεζών στις οικονομίες που θα παραμείνουν αιχμάλωτες του φαύλου κύκλου της ύφεσης και της κρίσης χρέους." (από το capital.gr σήμερα)

Το Χρηματιστήριο της Αθήνας χάνει 3,5% στις 11.30 περίπου, -5% στις 12.30.

Η αβεβαιότητα στις αγορές ξαναγυρίζει, παρά τη "θετική", όπως την είπαν, απόφαση του eurogroup που περίμεναν πως θα καθησύχαζε τους επενδυτές.

Τι προσπαθούν  ακριβώς να κάνουν μες την απελπισία τους όμως; Δύσκολο να πεις. Ο καπιταλισμός άλλωστε έχει ένα πρόβλημα με τη "συλλογική" λειτουργία. Ο καθένας τα δικά του κι όπου βγεί. "Οι υγιείς θα επιβιώσουν", η ζούγκλα με μάσκα δικαιοσύνης.

"Γίνε κι εσύ ισχυρός" λέει το μήνυμα. Η δέσου(χειροπόδαρα)  πίσω από το άρμα κάποιου ισχυρού.

(Η αν έχεις τα αυτιά σου κλειστά στις σειρήνες τους και το μυαλό σου στη θέση του, γράψου στο σωματείο, νοιώσε τη δική σου δύναμη  και πάλεψε για τη ζωή σου.)

Ο ουρανός τους πάντως όλο και σκοτεινιάζει. Κι οι αποφάσεις όλο και πιο θολές από τη μια, αλλά από την άλλη όλο και πιο καθαρά εναντίον του λαού.

Δύσκολο να σκεφτεί κανείς τι θέλουν ακριβώς.

Είναι σαν να προσπαθούν να πουν ότι όλα είναι ανοιχτά. Οτι αφού οι συνθήκες και οι εξελίξεις είναι "απροσδόκητα" δύσκολες, απροσδόκητες θα είναι και οι λύσεις. Όλα επομένως νομιμοποιούνται.

Η σαν να θέλουν να δηλώσουν σε όλους ποιος είναι το αφεντικό και τι μπορεί να κάνει.
Η σαν να επιδιώκουν ανοιχτά να συγκεντρώσουν κεφάλαια στις ισχυρές χώρες για να αντιμετωπίσουν τη δική τους κρίση που έρχεται με γρήγορο βήμα.(Αυτό λέγεται και "επιτάχυνση της όξυνσης του ανταγωνισμού")
Η σαν να θέλουν να δημιουργήσουν νέες συνθήκες εκβιασμού των λαών για να δεχτούν νέα σφαγή και νέα μέτρα όχι μόνο στην Ελλάδα ή την Κύπρο αλλά παντού.

Η σαν να επιδιώκουν οι ίδιοι να δημιουργήσουν  κλίμα αβεβαιότητας(και κερδοσκοπίας ίσως).

Η σαν να θέλουν βίαια, με όποιο ρίσκο, να σπρώξουν λιμνάζοντα κεφάλαια σε επενδύσεις και  επιχειρήσεις όσο πιο γρήγορα μπορούν. Κάτι σαν "ανάπτυξη με τη βία" αφού οι ίδιοι οι καπιταλιστές δεν εμπιστεύονται ούτε σ' αυτά τα επίπεδα απαξίωσης της εργασίας το "επενδυτικό περιβάλλον".

Η σαν να σπρώχνουν τα πράγματα σε σύγκρουση τώρα που ακόμη οι λαοί είναι ανέτοιμοι και σχεδόν έκπληκτοι παρακολουθούν τις εξελίξεις.

Η σαν να ανοίγουν καθαρά τις πόρτες στη δημιουργία συνασπισμών κρατών γύρω από ισχυρούς πόλους(ΕΕ, ΗΠΑ, Ρωσια, Κίνα κλπ.) που ποιος ξέρει που μπορεί να οδηγήσουν.

Η όλα αυτά τα παραπάνω μαζί.

Το ερώτημα βέβαια είναι πάντα στο τέλος τι θα κάνουμε εμείς.

Τι ζητάμε εμείς. "Δεν υπάρχει ούριος άνεμος όταν δεν ξερεις που πηγαίνεις"

Θα περιμένουμε λοιπόν;

Η θα οργανωθούμε για να αντεπιτεθούμε  αποτελεσματικά;

Θα πιστέψουμε, όπως κι αν δείχνουν τα πράγματα, ότι η μόνη προοπτική είναι να πάρουμε τη ζωή μας  στα χέρια μας;

Θα δούμε ότι ο κόσμος τους σάπισε και επιτίθεται λυσσασμένα στο δικό μας για να σώσει το τομάρι του;

Ότι ποτέ δεν είμασταν και ποτέ δεν θα είμαστε "όλοι μαζί", φτωχοί και πλούσιοι, στην ίδια μεριά;

Ότι πρέπει να παλέψουμε για το δικό μας κόσμο;

Θα οχυρώσουμε λοιπόν το χαράκωμά μας;