Ας προσγειωθούμε

Στον κόσμο των κομμουνιστών, σε οποιοδήποτε χώρο, δεν υπάρχουν σταρ, αλλά ίσοι μεταξύ ίσων και ικανοί μεταξύ ικανών. Κι ο καθένας σε όποιο ρόλο του ανατεθεί. Οι "σταρ" από άλλες περιοχές, όπως της μουσικής π.χ., δεν μπορούν να το καταλάβουν αυτό. Εχουν συνηθίσει να "ξεχωρίζουν" και δεν τους αρέσει να εντάσσουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία της εργατιάς. Προτιμούν συνήθως να νοιώθουν πρήφανοι που "δεν εντάσσονται πουθενά", που "δεν ανήκουν σε κανένα".

Σε ένα κόσμο που μετράει το μπόι του καθενός με το χρήμα και τη δόξα είναι δύσκολο ακόμη και οι πιο καλοπροαίρετοι, ή μερικές φορές και μαρξιστικά διαβασμένοι(κάπως προχειρα πάντα), να σκεφτούν διαφορετικά. 

Βλέπουν τον εαυτό τους πάνω στο οδόφραγμα με μια κόκκινη σημαία στο χέρι κι από πίσω το "πλήθος" να τους ακολουθεί, λες κι η επανάσταση θα είναι συναυλία με μια μπύρα στο χέρι.

Όλα αυτά βέβαια δεν είναι παρά καλλιτεχνικού τύπου μικροαστικές φαντασιώσεις και ματαιοδοξίες,  που τουλάχιστον οι καλλιτέχνες που αυτοπροσδιορίζονται ως μαρξιστές, πόσο μάλλον ως κομμουνιστές(κάποιου τύπου), οφείλουν να πολεμήσουν αντί να παρασύρονται από περίεργους ή πρόχειρους αυθορμητισμούς.

Ας   ξεπεράσουμε λοιπόν το χωρίς πραγματική βάση "μεγαλείο" μας, θα κριθούμε άλλωστε όλοι σε πολύ δύσκολα, κι ας αφήσουμε τους ρηχούς συναισθηματισμούς. Όλα αυτά τελικά έχουν άλλο στόχο σαν κι αυτόν που υπηρετούν οι δήθεν "εργατικοί αγώνες", που τουλάχιστον αυτοί που αισθάνονται φιλικά προς τους κομμουνιστές πρέπει να σταματήσουν να νομιμοποιούν.

Ας σκεφτούν όλοι όσοι μπορούν λίγο πιο σοβαρά.

 Δεν είναι οι σταρ η πρωτοπορία φίλοι συγκαλλιτέχνες.

Πρωτοπορία είναι η εργατική τάξη, με πολιτικό  καθοδηγητή  της   το κομμουνιστικό κόμμα, κι εμείς απλά οφείλουμε να σταθούμε στο πλάι της αν μπορούμε.

Αν δε μπορούμε τουλάχιστον ας καταλάβουμε κι ας προσγειωθούμε.