Ανορθόγραφο μνημόνιο

Από τις προηγούμενες εκλογές του Ιανουαρίου ήταν φανερή η επιθυμία του συστήματος.
Οι "αγορές", η οικονομία και το "καλό του τόπου" απαιτούσαν σταθερότητα.
Σταθερότητα στη λεηλασία του λαού, στην εφαρμογή όλο και σκληρότερων μέτρων για να ανακάμψει "η οικονομία μας", δηλαδή η οικονομία των κερδών των επιχειρήσεων, με λίγα λόγια σταθερότητα στην εκμετάλλευση.

Ο δρόμος της "σταθερότητας", για να έχει η πραγματική εξουσία το κεφάλι της ήσυχο, περνούσε από την εθνική συνεννόηση, από την συναίνεση των μεγάλων κομμάτων για το καλό της πατρίδας.

Τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές, έκανε αμέσως και χωρίς καθυστερήσεις κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ και οι πολλοί κατάλαβαν πως η μεγάλη "εθνική συνεννόηση"(ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ) δεν χρειάστηκε.

Αυτό που δεν κατάλαβαν ήταν πως η μεγάλη "εθνική συνεννόηση" δεν χρειάστηκε γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο ίδιος η "εθνική συνεννόηση".
Κι αυτό, γιατί πίσω από κλειστές πόρτες, είχε ήδη δώσει διαβεβαιώσεις ότι δεν πρόκειται να απειλήσει την κοινωνική ειρήνη, ούτε να διαρρήξει τον "κοινωνικό ιστό".
Θα βάδιζε με ασφάλεια για το σύστημα στο δρόμο της ταξικής συνεργασίας γεμίζοντας, το μυαλό των καλοπροαίρετων απλών ανθρώπων με φούμαρα ότι δήθεν υπήρχε ένα  κοινό "καλό της πατρίδας", ένα κοινό κοινωνικό συμφέρον, και για τους φτωχούς που υπέφεραν και για τους πλούσιους που κολυμπούσαν στις σαμπάνιες της χλιδής και της εκμετάλλευσης φορτώνοντας το λογαριασμό στο λαό.

Η πραγματικότητα απέδειξε το παραπάνω με τον πιο τρανταχτό τρόπο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως είχε δεσμευτεί, δεν προχώρησε σε καμία ρήξη, δεν κατάργησε κανένα νόμο των προηγούμενων μνημονίων, και τελικά "για το καλό του τόπου", και της μεγάλης επιχειρηματικότητάς του, υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο.

Μόνο που τότε προέκυψε η ανάγκη δημιουργίας αναχώματος προς την πλευρά του ΚΚΕ.
Το ΚΚΕ είχε επιβεβαιωθεί με τον πιο τραγικό τρόπο αφού ο ΣΥΡΙΖΑ, παλιός και νέος, ΣΥΡΙΖΑ1 και ΣΥΡΙΖΑ2,  όπως είχε πει επί λέξει το ΚΚΕ από πριν, είχε "συνεχίσει από κει που σταμάτησε η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ".
Η "αριστερή πλατφόρμα", το αριστερό άλλοθι δηλαδή της κυβέρνησης του 3ου μνημονίου, διαφώνησε έστω και αργά και η κυβέρνηση φάνηκε προς στιγμή να βρίσκεται σε κενό στήριξης.

Φυσικά κανένα κενό δεν υπήρξε στην πραγματικότητα.
Τη στήριξη που χρειάστηκε την έδωσαν αμέσως ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι αφού πλέον δεν υπήρχε καμιά ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στα κόμματα του Ευρωπαικού τόξου.
Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ2 αφου είχε κάνει ένα δυνατό σκρην για να περάσει το μνημόνιο, τώρα γύριζε σε σφιχτή άμυνα χτίζοντας άλλο ένα "αριστερό" τείχος, μην τυχόν και υπάρξει ροή προς το ΚΚΕ και τις σκέψεις ανατροπής.

Το σύστημα για άλλη μια φορά παρακολούθησε με ικανοποίηση τους παίκτες του να παίζουν με απόλυτη επάρκεια ο καθένας το ρόλο του.
Όπως είχε πει άλλωστε κι ένας μεγάλος δικός τους άνθρωπος, "υπάρχει μια αριστερά που είναι πιο χρήσιμη από τη δεξιά"...

Σαν δυο χέρια του ίδιου σώματος , και του ίδιου κόμματος, οι "πρώτη φορά Αριστερά" κυβερνήτες (και υπουργοί) του καραβιού της καπιταλιστικής οικονομίας, έκαναν για λογαριασμό του συστήματος τη δουλειά και την έκαναν καλά.
Οδήγησαν το πλοίο στα νερά ενός τρίτου σκληρού μνημονίου σε συνέχεια των άλλων δύο κάτω από  τα χειροκροτήματα των ευρωπαίων εταίρων, αφήνοντας με το στόμα ανοιχτό όσους πίστεψαν στις αυταπάτες που πουλούσαν, ότι μπορούσε να βρεθεί  λύση υπέρ του λαού στις διαπραγματεύσεις με τους δημίους του, διαπραγματεύσεις που φυσικά έγιναν μακριά από το λαό, τις ανάγκες και τους πόθους του.
Όσο κι αν προσπαθούν τώρα μέσα από μελοδραματικές ή ηρωικές διηγήσεις να θολώσουν το νερό,  η αλήθεια είναι ότι έπαιξαν το ρόλο της "εθνικής συνεννόησης" καλύτερα και πιο αποτελεσματικά κι από την ίδια την "εθνική συνεννόηση", τη συναίνεση δηλαδή ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι κλπ. που τότε το πιο πιθανό ήταν ότι θα συναντούσε αντιδράσεις.

Τώρα βέβαια και μετά την απογοήτευση που έσπειραν όλα όσα έγιναν, τα πράγματα και οι αριθμοί έχουν αλλάξει.
Αυτό που δεν έχει αλλάξει όμως είναι η ανάγκη του συστήματος για "εθνική συνεννόηση".

Διαβάζουμε στην Αυγή σε άρθρο του Α.Αναδρανιστάκη:
"Ο μεγάλος συνασπισμός είναι η βασική επιδίωξη του συστήματος, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-ΠΟΤΑΜΙ-ΠΑΣΟΚ, χωρίς τον Τσίπρα πρωθυπουργό. Αυτός είναι ο στόχος. Να κοπεί κατά το δυνατό η εκλογική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ, να ψαλιδιστεί η διαφορά με τη ΝΔ και μετά να βγούνε όλοι με ένα στόμα και να πουν, ιδού, λοιπόν, ο λαός έδειξε το δρόμο, πάμε όλοι μαζί να σώσουμε την πατρίδα. Κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού, κυβέρνηση Φρανκενστάιν με ράμματα και βίδες. Το τέρας που θα κάνει μία και μόνη δουλειά: την κατά γράμμα εφαρμογή του Μνημονίου. Το τέρας θα κάνει τη δουλειά και το σύστημα θα κάνει τις δουλίτσες του."

Δεν είμαστε σίγουροι για το ποιο είναι το τέρας που λέει ο αρθρογράφος αλλά πάντως η δουλειά έχει ήδη γίνει και μάλιστα έχει αριστερές υπογραφές ανθρώπων που όπως αποδείχτηκε τίποτε το πραγματικά αριστερό δεν είχαν μέσα τους. 

Το άλλο σίγουρο είναι ότι οπωσδήποτε θα προκύψει κάποια κυβέρνηση συνεργασίας "μνημονιακών" κομμάτων στα οποία πλέον συμπεριλαμβάνεται βέβαια και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το αν σ' αυτή την κυβέρνηση θα βρίσκονται ταυτόχρονα και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ, έιναι μάλλον αδιάφορο επί της ουσίας.

Κι αυτό γιατί ακόμα κι αν λείπει π.χ. η ΝΔ από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και άλλων, θα υπάρχει πάντα η στήριξή της σε ότι χρειαστεί.

Το γελοίο της υπόθεσης είναι η αναφορά του Ανανδρανιστάκη, στην "κατα γράμμα εφαρμογή του Μνημονίου"... 

Αυτή είναι η κατάντια τους. 

Το μόνο που υπόσχονται είναι ότι αυτοί δεν θα εφαρμόσουν κατά γράμμα τη μνημόνιο!

Θα το εφαρμόσουν ανορθόγραφα την ώρα που θα σπρώχνουν τη ζωή μας στο γκρεμό "της παραγωγικής ανασυγκρότησης του τόπου".

Το κακό είναι ότι δεν είμαστε καθόλου σίγουροι αν οι ανορθογραφίες απαιτήσουν  να αφαιρέσουν ή να προσθέσουν γράμματα, πράματα και θάματα...

Αυτό θα κριθεί από τις βουλές των κυρίων τους και από το ποιο θα είναι το "καλό του τόπου" που υπηρετούν όλοι τους.

Όλοι πλην ΚΚΕ φυσικά που ήταν το μόνο κόμμα που είπε την αλήθεια και μάλιστα με κόστος.

Τωρα η αλήθεια βρίσκεται γύρω μας παντού.

Ματωμένη μεν, αλλά ακόμη λαμπερή και κατακόκκινη.

Δύσκολη σαν τους αγώνες που πρέπει να γίνουν αλλά φωτεινή σαν τόν κόσμο των οραμάτων και των πόθων που πρέπει τώρα να ξυπνήσουν και να πάρουν ανάσα, σάρκα και οστά.

Η αλήθεια είναι γύρω μας παντού και ζητάει να την κοιτάξουμε στα μάτια χωρίς φόβο.

Μια αλήθεια όμορφη σαν τον καινούργιο κόσμο που περιμένει να του δώσουμε το χέρι για να έρθει όσο πιο γρήγορα γίνεται και να αλλάξει τα πάντα.