Τι θέλουμε και τι θέλουν; - Πείθει το ΚΚΕ;

Ένα από τα βασικά ερωτήματα που μπαίνει και σ'αυτές  τις εκλογές για το ΚΚΕ είναι αυτό:

"Γιατί δεν πείθει πιο πολλούς το ΚΚΕ;"
"Γιατί δεν βρίσκει τον κατάλληλο τρόπο να μιλήσει στο λαό και τους εργαζόμενους και εξακολουθεί να έχει "αντιγοητευτικό" λόγο;

Αυτό που λένε βέβαια είναι ένα ερώτημα πονηρό. Ένα ερώτημα που ακούγεται και από τους "ειδικούς" των καναλιών  που το διοχετεύουν έντεχνα, και από καλοπροαίρετους ανθρώπους του λαού που το επαναλαμβάνουν περνώντας το φυσικά από τα δικά τους φίλτρα, τις δικές τους αγωνίες και το δικό τους πόνο.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι  ο λαός  βαθιά μέσα του νοιώθει και αντιλαμβάνεται ότι το δυνάμωμα του ΚΚΕ δεν μπορεί παρά να είναι υπέρ του.
Ενας κόσμος επομένως που θεωρεί τον εαυτό του ριζοσπαστικότερο από τη μεγάλη μάζα θα ήθελε να είναι το ΚΚΕ ισχυρότερο, παρ'όλα αυτά όμως δεν κάνει το βήμα γιατί όπως λέει, το ΚΚΕ  "δεν τον πείθει".
Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται όμως αυτός ο κόσμος είναι το τι ακριβώς σημαίνει το περίφημο "δεν πείθει το ΚΚΕ".
Δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς ζητάει από το ΚΚΕ "η άποψη" που θέλει να βρει το κόμμα της εργατικής τάξης έναν "πιο γοητευτικό λόγο".
Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αδυναμίες στο λόγο του ΚΚΕ που μπορούν να βελτιωθούν. Φυσικά και υπάρχουν και μάλιστα είναι πιθανό τα περιθώρια βελτίωσης να είναι πολύ μεγάλα.

Όμως τι είναι αυτό που  λέει αυτή η άποψη στην ουσία της;

Ας αναρωτηθούμε πριν ξεκινήσουμε τη σκέψη μας.
Μήπως αυτό που ζητάνε από το ΚΚΕ, είτε πονηρά είτε καλοπροαίρετα είναι να πει ψέματα στο λαό όπως όλοι οι υπόλοιποι; 
Γιατί η αλήθεια είναι ότι αυτό που λέει το ΚΚΕ είναι πράγματι δύσκολο αλλά εφικτό και πραγματοποιήσιμο. Αυτό που λένε όλοι οι άλλοι όμως είναι ψέμα και απάτη!


Ας το δούμε με τον πιο απλό που μπορούμε:
Η πολιτική και επομένως όλες οι πολιτικές προτάσεις ακουμπάνε πάνω στην οικονομία. Το έχουμε πει πως μπροστά πηγαίνει πάντα το άλογο και όχι το κάρο.

Αυτή τη στιγμή λοιπόν, στο επίπεδο της οικονομίας, όλες οι προτάσεις διεξόδου που υπάρχουν, με όποιο τρόπο κι αν παρουσιάζονται, είναι οι εξής δύο και μόνο:
1.Η σωτηρία της οικονομίας του καπιταλισμού, δηλαδή των κερδών των επιχειρήσεων στην πλάτη του λαού, δηλαδή η εξασφάλιση της συνέχισης της εκμετάλλευσης, δηλαδή η δικτατορία του κεφαλαίου και η βαρβαρότητα που συνεπάγεται.
2.Η ανατροπή της οικονομίας αυτής και η εφαρμογή μιας άλλης λαικής οικονομίας με κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, με κεντρικό σχεδιασμό με γνώμονα τις διευρυμένες ανάγκες του λαού, δηλαδή την ανθρώπινη ευτυχία.

Η 1η πρόταση εκφράζεται με διάφορους τρόπους από όλα τα μνημονιακά ή κρυφομνημονιακά κόμματα, από τον ΣΥΡΙΖΑ, τη ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι κλπ. μέχρι τη ΛΑΕ και τη Χ.Α.

Αυτό ακριβώς ζητάει η πρόταση που λέγεται "παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας του τόπου" που κάνει πως ξεχνάει ότι αυτή η οικονομία δεν είναι "του τόπου" συνολικά αλλά των καπιταλιστικών επιχειρήσεων και των ιδιοκτητών τους που έχουν την εξουσία.
Αυτή η πρόταση επομένως , είτε προβάλλεται από την υπεύθυνη ΝΔ, είτε από τον δήθεν εκβιασμένο "αμάρτησα για το παιδί μου" ΣΥΡΙΖΑ, είτε από το "νοικοκύρικο" Ποτάμι, είτε από τη ΛΑΕ που μιλάει ακόμη και για "ορίζοντα σοσιαλιστικού μετασχηματισμού"-αφού πρώτα κάνουμε θυσίες για να σωθεί και στηριχθεί στα πόδια του ο καπιταλισμός(!!!)-, είτε από τους δολοφόνους της Χ.Α. που παριστάνουν πως δεν ξέρουν ότι εντός ΕΕ δεν μπορεί να υπάρξει "επιστροφή στην εθνική παραγωγή", έχει το ίδιο ζητούμενο:
Να βάλει πλάτη ο λαός για να σωθεί η οικονομία του καπιταλισμού και  να σταθουν στα πόδια τους οι επιχειρήσεις και τα κέρδη τους  πατώντας πάνω στη ζωή μας.
Όπως είναι φανερό, από τη στιγμή που όλοι οι παραπάνω "φίλοι του λαού" έχουν το ίδιο ευαγγέλιο, τη σωτηρία της "οικονομίας του τόπου", μπορούν μια χαρά να κάνουν "ρεαλιστικές προτάσεις", να συνεργαστούν μεταξύ τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πράγμα που άλλωστε έχει αποδειχτεί ήδη.

Πάμε τώρα στο "αντιγοητευτικό" ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ  λέει ξεκάθαρα πως λύση "υπέρ του λαού" που να έχει σαν προαπαιτούμενο τη σωτηρία των κερδών, λύση υπέρ του εργαζόμενου που απαιτεί την αποτελεσματικότερη εκμετάλλευσή του, την υποταγή και τη λεηλασία του, απλά δεν υπάρχει.

Όπως πάντα έλεγε την αλήθεια στο λαό, έτσι και τώρα του λέει πως ο μόνος δρόμος γι αυτόν είναι μια άλλη οικονομία.
Εκείνη η οικονομία όπου οι χάρτες της παραγωγής σχεδιάζονται από το λαό για το λαό, αφού φυσικά πρώτα περάσουν τα εργαλεία της παραγωγής στα χέρια του.
Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι λοιπόν κάθονται κάτω, σχεδιάζουν σύμφωνα με τις ανάγκες τους την παραγωγή και οι ίδιοι μοιράζονται τον πλούτο που παράγουν.
Άλλη πολιτική σημαίνει άλλη οικονομία.

Άλλωστε αυτό ακριβώς είναι η Δημοκρατία. Να έχει το δικαίωμα ο λαός να αποφασίζει για τα μεγάλα και τα σπουδαία. Και αυτά δεν είναι το ποιος θα τον κοροϊδεύει καλύτερα ή θα τον εκμεταλλεύεται  αποτελεσματικότερα, αλλά να αποφασίζει πως θα παράγεται και πως θα μοιράζεται ο πλούτος για λογαριασμό του.
Αλλιώς θα έπρεπε να είναι αυτονόητο ότι μόνο κυρίαρχος δεν είναι.

Σ' αυτή την λαϊκή οικονομία, η ανθρώπινη ευτυχία δεν θα προκύψει ως αποτέλεσμα. Η ικανοποίηση των όρων της ανθρώπινης ευτυχίας είναι ο καθημερινός δρόμος της οικονομίας.

Τι λένε λοιπόν στο ΚΚΕ;
Του λένε πολύ απλά:
Μα γιατί δεν λέτε κι εσείς ένα ψέμα;
Γιατί δεν βρίσκετε έναν ωραίο γοητευτικό και πιασάρικο τρόπο να πείτε κι εσείς το ψέμα πως υπάρχει λύση για το λαό χωρίς να θίγετε την εξουσία των επιχειρήσεων και των μεγάλων ομίλων;
Γιατί δεν χαϊδεύετε αυτιά αφού ο λαός το έχει ανάγκη;
Γιατί δεν του δίνετε μια ψεύτικη ελπίδα παρασύροντάς τον στον εφησυχασμό, ότι μπορεί να υπάρξει λύση μέσω εκλογών, κι ας αποδείχτηκε το αντίθετο;
Γιατί δεν κάνετε, πηγαίνοντας από την οικονομία στην πολιτική, μια πρόταση συνεργασίας με κάποιον με κάπως "παρόμοια" πρόταση, δίνοντας έτσι ελπίδα στο λαό χωρίς να τον βάζετε μπροστά στην ταλαιπωρία της οργάνωσης και της πάλης για την ανατροπή;

Μα πολύ απλά δεν το κάνουμε πρώτον γιατί δεν υπάρχει καμιά τέτοια ειλικρινής "παρόμοια"  πρόταση, και δεύτερο γιατί δεν γίνεται να κυβερνήσεις τον καπιταλισμό, δεν γίνεται να καβαλήσεις στη ράχη του τίγρη, να είσαι δηλαδή διαχειριστής των συμφερόντων των καπιταλιστών προς όφελος του λαού.

Αν το ΚΚΕ έβρισκε αυτό τον "γοητευτικό" τρόπο, αν πρόδιδε το λαό και δεχόταν συνεργασία με κάποιον από αυτούς που τάζουν "παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας", θα ήταν σαν να πρότεινε να ανακατέψουμε νερό με πετρέλαιο για να σβήσουμε τη φωτιά.
 Τι αισχρή κοροϊδία!

Μας ζητάνε να προτείνουμε στο λαό να προσπαθήσει να νικήσει αυτούς που του κήρυξαν τον πόλεμο, όχι πολεμώντας τους με τη δική του στρατηγική, αλλά βοηθώντας τον εχθρό του να επιβιώσει!

"Μα είναι ο λαός έτοιμος για κάτι τέτοιο" μας λένε κάποιοι; Μέχρι τότε τι κάνουμε;
Αν ο λαός δεν είναι έτοιμος, τότε πρέπει να προετοιμαστεί μέσα από τους καθημερινούς αγώνες, να συγκρουστεί και να σκληρύνει το πετσί του μέσα από την τριβή στην πάλη για τα καθημερινά μικρά και μεγάλα προβλήματα, να κερδίσει άμεσα μια άλλη μαχητική συνείδηση νίκης και όχι να κρυφτεί πίσω από μια ψεύτικη λύση που θα τον πάει ακόμη πιο πίσω σε μια συνείδηση υποχώρησης και ηττας.

Αυτό ακριβώς κάνει το ΚΚΕ. Προτείνει στο λαό να οργανωθεί, να πιστέψει και να παλέψει σήμερα για το μεροκάματο, για τη ζωή του και τα απλά και καθημερινά και έτσι να προετοιμαστεί να δώσει μάχη για τα μεγάλα και τα σπουδαία, όπως είναι η διαγραφή του χρέους και η έξοδος από την ΕΕ, με ορίζοντα τη δική του εξουσία.


Ας είμαστε καθαροί λοιπόν.
Αυτό που ζητάνε από το ΚΚΕ δεν είναι ένας άλλος πιο γοητευτικός λόγος. 
Είναι μια άλλη πρόταση αντίθετη με αυτήν που προτείνει με καθαρότητα τώρα.
Του ζητάνε να θολώσει τα νερά και να μπερδέψει το λαό όπως κάνουν οι άλλοι.
Του ζητάνε "να αφήσει στην άκρη τις ανατροπές κι αυτά που δεν γίνονται", τις κοινωνικές ιδιοκτησίες κι όλα αυτά τα υπερβολικά  και να προτείνει κάτι πιο "εφικτό", μια λύση εντός κελιού, εντός καπιταλιστικού πλαισίου που να ακούγεται και πιο ωραίο, αλλά κυρίως που να μην θίγει την εξουσία.
Του ζητάνε να αντιμετωπίσει την πολιτική σαν καταναλωτικό προϊόν, να δει τι λείπει από το ράφι, να κάνει "μια έρευνα αγοράς", να διαπιστώσει τι έχει ανάγκη να ακούσει ο λαός και να του προτείνει κάτι ευχάριστο αλλά σάπιο.

Του ζητάνε να υποτιμήσει το λαό, να χαμηλώσει το μεγαλείο της δύναμης που ξέρει πως κρύβει μέσα του ο λαός τιμωρός κι ανατροπέας και να τον σπρώξει μακριά από τους αγώνες στο βάλτο του συμβιβασμού και της υποταγής.

Το ΚΚΕ έχει αυτή την τεράστια διαφορά με όλους τους άλλους.
Πιστεύει στο λαό.
Πιστεύει στην τεράστια δύναμη και το θαύμα που κρύβει μέσα στο DNA του και που έχει αποδειχτεί ιστορικά ότι μπορεί τα πάντα.

Εμείς σαν κομμουνιστές συγκλονιζόμαστε από το πιο υπέροχο όραμα ενός άλλου κόσμου, που χωρίς αμφιβολία θα τραντάξει με σεισμούς γιγάντιων τεκτονικών διαστάσεων την ιστορία. Συγκλονιζόμαστε και παλεύουμε κάθε στιγμή για την ώρα που θα περάσουμε από την "προϊστορία του ανθρώπου" που είμαστε τώρα, στην ιστορία του ανθρώπου και το πεδίο της ανάπτυξης των απεριόριστων δυνατοτήτων του.
Τι πιο υπέροχο και πραγματικά γοητευτικό απ' αυτό;

Όμως πρώτα απ'όλα είμαστε και ρεαλιστές.
Μόνο που ο δικός μας ρεαλισμός ακουμπάει και στην επιστημονική μας θεωρία, και στους αγώνες του χθες που διψάνε για δικαίωση, και στους καθημερινούς αγώνες και την ταξική πάλη του τώρα, αλλά και στα γλέντια και τους κυκλωτικούς χορούς που ήδη έχουν στηθεί στο αύριο τη μέρα της νίκης.

Εμείς οι κομμουνιστές θυμώνουμε κι εξοργιζόμαστε κάθε μέρα που ο ερχομός αυτού του κόσμου αργεί.
Δε γίνεται λοιπόν να βοηθήσουμε να αργήσει κι άλλο.

Δεν γίνεται το ΚΚΕ να πει ψέματα στο λαό.
Δεν γίνεται να βάλει σε κίνδυνο την ύπαρξή του, την ιστορία του και το όραμά του.

Οφείλουμε με κάθε τρόπο, από τον πιο υπέροχα γοητευτικό μέχρι τον πιο σκληρό και ρεαλιστικό, να πούμε την αλήθεια και μόνο την αλήθεια:

Θέλουμε μια άλλη πολιτική και μια ζωή που μας αξίζει;
Τότε πιστεύουμε, οργανωνόμαστε και παλεύουμε για μια άλλη οικονομία.

Τη δική μας οικονομία!