αν η άνοιξη δεν έρχεται
Λένε πως έφτασε η ζεστή
Η πιο ζεστή μας μέρα"
. Γ.Σαραντάρης .
Τέλειωσε η γιορτή εδώ και μήνες.
Κι ανοίγοντας την πόρτα , η νύχτα δεν είναι ήσυχη όπως πριν.
Φτάνει βλέπεις το πρωί άγριο σα θάλασσα.
Κι όσο κι αν διαλέγουμε την παραπλάνηση,
η βάρβαρη εισβολή δεν γίνεται ν' αργήσει.
Θα φτάσει όπως πάντα
λίγο πριν το προκαθωρισμένο ραντεβού.
Και τότε ποιος θα πει πως δεν την περιμέναμε.
Κλείσαμε λοιπόν τα μάτια.Κλείσαμε και τις πόρτες. Κι εκείνο τον αλήτη τον παλιό εαυτό τον αφήσαμε απ' έξω μαζί με τις παρέες στις πλατείες. Στήσαμε την Πόλη στα πέντε μέτρα και καθαρίσαμε μαζί της για καλά.Χωρίσαμε απ' τους άλλους, τους ενοχλητικούς που ποιος νοιάζεται στο κάτω-κάτω και ποιος τους έχει ανάγκη.
Ξεμπλέξαμε μια και καλή με τα κοινά, τις κοινωνίες, τους αντιπαραγωγικούς πληθυντικούς και τα ξεπερασμένα κοινά οράματα.Αυτός ηταν ο ρόλος τους είπαμε.Να μας φέρουν ως εδώ.Και τωρα στη γωνιά τους.Κι έτσι κλειστήκαμε στο δανεικό μεταξωτό μας κουκούλι, ξεχνώντας για πάντα πολύχρωμα φτερά και καινούργιους ορίζοντες.
Πήραμε φόρα και βουτήξαμε με πάθος στη βλακεία που μας πρόσφεραν οι καινούργιοι μας φίλοι.
Αμφισβητήσαμε την αμφισβήτηση και αρνηθήκαμε την άρνηση!Τί μεγάλα κι άδεια λογια.
Κι έτσι μεταμοντέρνα άσφαιροι βγήκαμε κυνηγοί ενός virtual ονείρου και βρίσκοντας καινούργια ονόματα στην πλάνη μας κολλήσαμε στη λάσπη.
Κι ύστερα αντί να ψάξουμε για χώμα σταθερό και να πατήσουμε ξανά στα πόδια μας, βολευτήκαμε με "ομορφιές" και γεμάτοι κενότητα είπαμε πως "τέλειωσε η ιστορία"!
Ομως να που το εργοστάσιο της ιστορίας ξανάβαλε μπροστά τις μηχανές μέ άλλο "προσωπικό" κι άρχισε να παράγει μέρες κι εξελίξεις που δεν διαβάζονται.
Κι εμας μας άφησε έκπληκτους να αναρωτιόμαστε.
Και τώρα τί;
Τώρα που χτυπάνε παντου τα καμπανάκια της επερχόμενης ξηρασίας και μεις δεν πήραμε μαζί νερό.
Τώρα που μείναμε Δημοκράτες χωρις Δημοκρατία και γύρω η Πόλη έρημη από Πολίτες.
Τώρα που η δυναμίτιδα της ακινησίας και της αδράνειας σκάει ξαφνικά μέσα στα χέρια μας.
Κι εμείς που εκτελέσαμε με ενθουσιασμό το συλλογικό άνθρωπο τώρα τον γυρίζουμε ανάσκελα και βλέπουμε πως έχει το δικό μας πρόσωπο.
Εμείς οι οπαδοί της αυθόρμητης απραξίας, σκάβουμε αγχωμένοι το μέλλον με τα χέρια μέχρι που ματώνουνε τα δάχτυλα και μέλλον δεν αντικρύζουμε.
Τρέχουμε να προλάβουμε τα τρένα των γεγονότων που περνούν γεμάτα αποφάσεις για μας χωρίς εμάς αλλά δεν....
Κι οι οθόνες γύρω ανάβουν γεμάτες λήματα αμετάφραστα κι ακατανόητα, σταυρόλεξα για σκληρούς λύτες που δεν υπάρχουν, ενώ εμείς άναυδοι αναγνώστες, βουλιάζουμε σε μια πλημμύρα απορίες, άποροι από δύναμη και χρειαζούμενες γνώσεις.
Ψάχνουμε τον κατάλογο με τους Μεσσίες και τις λίστες των σωτήρων δεύτερης διαλογής, την ώρα που η Ιστορία σηκώνει ειρωνικά τα χέρια.
Τρέχουμε να σωθούμε, ουρλιάζουμε, διαμαρτυρόμαστε, παριστάνουμε τους αθώους κι ας το ξέρουμε.
Αλλάζουμε λέμε τα πάντα.Αλλάζουμε αντιπροσωπους, γυρίζουμε τα ρούχα μας ανάποδα και τα φοράμε ξανά και λέμε είναι όλα λάθος.Λάθος πολιτικοί, λάθος πατρίδα, λάθος λαός!Κι ύστερα κοιτάζουμε το δρόμο απ' το παράθυρο.
Το σκεφτόμαστε λίγο.Πολύ λίγο...θέλει λίγο ακόμα.
Μια ματιά στο πλάι, κλεφτή, δειλή, σχεδόν ενοχη.
Μια ματιά στο διπλανό μας, στο γείτονα, στο συνεργάτη, στο συμμαθητή, στον άνθρωπο,
το συνοδοιπόρο μας σ' αυτό στο σκοτεινό σοκκάκι της ιστορίας που συνεχίζει αδιάφορη το δρόμο της.
Ναι, είναι τόσο απλό.
Ενα άπλωμα του χεριού χρειάζεται.
Ενα άπλωμα του χεριού στον ξεχασμένο συλλογικό άνθρωπο.Στον ένα που είναι χιλιάδες.
Ενα ψιθύρισμα μιας ξεχασμένης λέξης. Εμείς...
Που αρνούμα-ΣΤΕ, που παλεύουΜΕ, που ζητάΜΕ, που ΥΠΑΡΧΟΥ-ΜΕ ακόμα!
Εμείς που ΑΝΤΙΣΤΕΚΌΜΑ-ΣΤΕ,που δεν σωπαίνουΜΕ άλλο, ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΎΜΕ.
Εμείς οι τόσο όμοιοι μα τόσο διαφορετικοί αλλά κι εμείς οι τόσο διαφορετικοί μα τόσο όμοιοι!
Εμείς που ξεχάσαμε πως είμαστε φύλλα πάνω στο ίδιο δέντρο, που αναπνέουμε τον ίδιο αέρα και τρώμε το ίδιο βρώμικο ψωμί.
Εμείς που λουζόμαστε τα ίδια λάθη, τα ίδια εις βάρος μας εγκλήματα, που μοιραζόμαστε την ίδια ομίχλη και τρώμε το ίδιο παραμύθι.
Εμείς που τώρα που η χορδή του αύριο ξεκουρδιστηκε και φαλτσάρει φριχτά, ψάχνουμε ΜΑΖΙ για ένα ψίχουλο αλήθεια κι ένα κόκκο Άνοιξη.
Εμείς που πιστεύουμε στην Ανοιξη!
"Λένε πως η Άνοιξη ξανά
πρώτα θα κάνει φόνο
πρώτα θα κάνει φόνο
κι ύστερα θα πεθάνει"
Γ.ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου