Kάποιος κάποια μέρα
θα δείξει το δρόμο
Το μέλλον θα ανάψει ένα φως
και θα ασημώσει τη θάλασσα
Ξέρεις, οι πόλεις ειν΄ακόμα γεμάτες ανάσες,
τα βράδια φορτωμένα χαμόγελα
κι οι ονειροπόλοι ιχνηλατούν αδοκίμαστες διαδρομές
κι ετοιμάζουν την έξοδο
Κι εγώ μέσα από μάσκες
διακρίνω σιγά-σιγά
το βαθύ και το άσπιλο
Κι αν μιλάω με σιωπές η με χρώματα
δεν είναι που δεν έχω κάτι να πώ
αλλά που ακόμα δεν υπάρχουν λόγια.
Αφού το αληθινό και το απέραντο
δε χωράνε σε ρούχα στενά
Πρεπει μια στάλα να μεγαλώσω
Δεν είμαι αυτό που μου λένε
Ειμαι από βροχή και κεραυνό
που σαρώνει το χάος
Ειμαι από πετρα και άνεμο
που αφουγκράζεται αστροπέλαγα να επιστρέφουν,
που με ένα τίποτα μπορεί ξανά να γεννηθεί
και να ξαφνιάσει το αναμφίβολο!
2 σχόλια:
και αν ακομα ραγιζει η ελπιδα... μια σπιθα αρκει για να αρχισει η φωτια!!!
καλημερα Γιωργο... υπεροχο πραγματικα
vasia secretlife
Βασια σ ευχαριστώ. Πολλες στιγμες μου λείπει το γράψιμο (σε αυτο το υφος).
Με όλα αυτα τον τελευταιο καιρο δεν εχω μυαλό ουτε καιρο για ποίηση.
Η ελπίδα...Αυτο προσπαθουν, να σπασουν την ελπίδα. Δεν θα το καταφέρουν όμως. Αυτο κανει οδρόμος τωρα. Βαζει πλάτη στην ελπίδα.
Δημοσίευση σχολίου