Ποιοί καθαρίζουν για πάρτη μας;

Το ποιός είναι ο στοχος και το αποτέλεσμα των επεισοδίων το βλέπουμε εδώ και ώρα.
Η πλατεία πάνω στην Αμαλίας έχει αδειάσει, ενω ο πολύς κόσμος έχει φύγει.
Τα ΜΑΤ κάνουν ντου από όλα τα σημεία. Το παιχνίδι των ψεκασμών με δακρυγόνα και  του πετροπόλεμου, που ξεκινάει πότε από τη μια και πότε από την άλλη έκανε πάλι το θαύμα του.
Μια πολύ μαζική διαδήλωση σχεδόν διαλύθηκε και τώρα προσπαθει να ξαναζωντανέψει και να ανασυγκροτηθεί μέσα στους καπνούς και τα δακρυγόνα.
Η διάθεση του κόσμου να κατέβει στο δρόμο με τους όρους που εκείνος θέλει αγνοείται παραδειγματικά.
Και αυτό κάποιοι το θεωρούν δημοκρατία και του δίνουν εντυπωσιακά ηρωικά ονόματα.
Και βέβαια δεν τους ενδιαφέρει το ότι αυτό δεν μπορεί να έχει καμια αποτελεσματικότητα.
Δε λέω οτι τα ΜΑΤ δεν φερονται με προκλητικότητα και μετά με βαρβαρότητα. Και το ξέρω και το έχω δει και το έχω νοιωσει. Το ζήτημα όμως σε κρισιμες περιόδους είναι το πως απαντά ένα κίνημα στις στοχευμένες προκλήσεις.

Το θέμα με τη βία και τη σύγκρουση είναι ένα.
Ποιος το αποφασίζει.
Και βέβαια δεν το αποφάσισε ούτε το κίνημα, ούτε ο λαός, ουτε καμια μαζική δημοκρατικη διαδικασία.
Κάποιοι έχουν αποφασίσει ότι αυτοί θα κάνουν ότι θέλουν, όποτε θέλουν, όπως τους τη δώσει, χωρίς να δίνουν δεκάρα για το τί αποτέλεσμα θα έχει αυτό στη απομαζικοποίηση του κινήματος και των συγκεντρώσεων. Αρκεί να λύσουν τους λογαριασμούς τους με τα ΜΑΤ. Λες και τα ΜΑΤ είναι το μόνο όπλο, η μόνη ασπίδα του καπιταλισμού.
Η δημοκρατία είναι στα χέρια κάποιων λίγων γενναίων.
Ολοι οι άλλοι είμαστε περιτοί κατά τη γνώμη τους. Η μόνη μας χρησιμότητα ειναι για να παίζουμε το αναλώσιμο ανθρώπινο τείχος πυ χάνονται μεσα του όταν χρειαστεί. Ειναι η γνωστή θεωρία των λίγων και καλών.
Ποιος τρωει τετοιες θεωρίες όμως αναρωτιέμαι;
Μήπως περισσότεροι από όσοι θα έπρεπε;