Διαβάζουμε στο tvxs: Tην εκ περιτροπής εργασία με μία μέρα δουλειά την εβδομάδα για τους εργαζόμενους, προωθεί η ιδιοκτήτρια εταιρεία των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, συμφερόντων του Λιβανέζου Ισκαντάρ Σαφά.....στη λογική των πιέσεων προς την ελληνική κυβέρνηση να ικανοποιήσει οικονομικές απαιτήσεις που ανέρχονται σε 140 εκατ ευρώ περίπου και έχουν σχέση με την κατασκευή στα ναυπηγεία δυο νέων υποβρυχίων."
" Η εταιρεία του Ισκαντάρ Σαφά που ελέγχει τα ναυπηγεία έχει επανειλημμένα διαμηνύσει προς την κυβέρνηση ότι με τα σημερινά δεδομένα δεν θα μπορέσει να συντηρεί για πολύ καιρό ακόμη τον αριθμό των 1200 εργαζομένων στα ναυπηγεία."
Νάναι καλά ο αφέντης επενδυτής για την εμπιστοσύνη...
Χθες οι εργαζόμενοι έκαναν σταση εργασίας και πορεία στο Υπ.Εθν. 'Αμυνας ενω είναι πιθανη και μια συνάντηση ανάμεσα στον υπουργό και το σωματείο.
Τί λέτε να πεί ο υπουργός στους εργαζόμενους; Οτι είναι μαζί τους και τους συμπαραστέκεται;
Αυτοί οι "εκπρόσωποι του λαού" στα Υπουργεία είναι καμιά φορά απίστευτα "ρεαλιστές"...
Ακουσα σήμερα οτι το μοντέλο εκ περιτροπής εργασίας σκίζει.
Δείτε όμως και μερικά στοιχεία από την Αυγή:
"Αναλυτικά, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας που αφορούν τους πρώτους δύο μήνες του 2012, περί τις 150.000 επιχειρήσεις αδυνατούν να καταβάλουν μισθούς για διάστημα έως και 3 μήνες, με αποτέλεσμα περισσότεροι από 400.000 εργαζόμενοι να δουλεύουν χωρίς μισθό. Ταυτόχρονα, το ίδιο διάστημα 8.001 συμβάσεις πλήρους απασχόλησης μετατράπηκαν σε μερικής απασχόλησης και άλλες 5.492 σε εκ περιτροπής εργασία με συμφωνία εργοδότη και εργαζομένου. Τέλος, 2.816 συμβάσεις μετατράπηκαν σε εκ περιτροπής εργασία με μονομερή απόφαση του εργοδότη και το ποσοστό αυτό είναι αυξημένο κατά 6.940% σε σχέση με το 2010.
Για πρώτη φορά οι νέες προσλήψεις με μερική ή με εκ περιτροπής εργασία υπερβαίνουν τις προσλήψεις με πλήρη απασχόληση. Είναι χαρακτηριστικό πως το πρώτο δίμηνο της φετινής χρονιάς το 51% των νέων προσλήψεων αφορούσε ευέλικτες μορφές απασχόλησης και αναλόγως μειωμένους μισθούς."
Ακόμη κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΜΕ μου έλεγε την περασμένη εβδομάδα στη Χαλυβουργία, οτι 70% των επιχειρήσεων χρωστάνε δεδουλευμένα σε εργαζόμενους από 3-7 μήνες τουλάχιστον, και αυτό όχι γιατι όλοι έχουν αδυναμία. Το κάνουν γιατί το κάνουν όλοι επωφελούμενοι από το κλίμα επιστροφής στο μεσαίωνα.
Ο τζάμπας ζει και βασιλεύει λοιπόν και δεν είναι αυτός που δεν πληρώνει. Είναι ο Ελληνας εργαζόμενος που δεν πληρώνεται και πληρώνει τη νύφη.
Τωρα πως θα βγουν τα έσοδα που χρειάζονται για να καλυφθούν οι στόχοι του μνημονίου μέ όλα τα παραπάνω αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία όπως και το πως μεσα σε τετοιο σκηνικό μπορεί να πιστεύει κανείς οτι θα επιβιώσουν τα ασφαλιστικά ταμεία.
Απορίας άξιο πάντως επίσης είναι το από που στο καλό θα αντλήσουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αυτό το 40% που μάλλον θα παρουν στις εκλογές μετά από όλη αυτή την ασταμάτητη επιδρομή στη ζωή και την τσέπη μας.
Τετοια κόλλημα στο μυαλό; Τέτοιος εθισμός; Τέτοιος φόβος;
Συγκρουση με το βλέμμα στο αύριο
Πάμε λοιπόν ολοφάνερα για αδιέξοδο και μετωπική σύγκρουση, αφού είναι μάλλον αδύνατον οι εργαζόμενοι να καθίσουν με σταυρωμενα χερια.
Το παλιό που κρατάει όλα τα κλειδιά στα χέρια και δεν εχει καμια διάθεση να παραδοθεί, βρίσκεται απέναντι στο καινούργιο που παλεύει να ορθώσει ανάστημα. Το σύστημα δείχνει κάθε μέρα οτι εχει φάει τα ψωμιά του, αφου εκπροσωπεί έναν τρόπο ανάπτυξης που δεν τα κατάφερε και τώρα "αναγκάζεται" να επιτεθεί σαν κακιά αρρώστια στη ζωή και να εξοντώσει ανθρώπους και δυνατότητες. Και πως θα μπορούσε να πει κανείς κάτι διαφορετικό, αφου με απλά λόγια ο καπιταλισμός απέτυχε παταγωδώς και δεν μπορεί πια να εξασφαλίσει ουτε καν μια οποιαδήποτε ανεκτή δουλειά απλής επιβίωσης στους ανθρώπους, πόσο μάλλον να τους κάνει ευτυχισμένους δίνοντας ελπίδα, μέλλον και όραμα. Ενα σύστημα που δεν μπορεί να θρέψει τον κόσμο, που δεν έχει πια δυνατότητα να εξασφαλίσει κάποιους εντελώς στοιχειώδεις όρους επιβίωσης, δεν δικαιούται να μιλάει.
Το θέμα βεβαια είναι οι όροι με τους οποίους θα γίνει αυτή η σύγκρουση. Γιατί ακόμη κι αν εκατομύρια λαού κατέβουν στους δρόμους ανοργάνωτοι χωρίς να συγκροτούνται σε πολιτικό υποκείμενο που θα θέτει και θα διεκδικεί τη δική του πρόταση που δεν μπορεί να είναι διαρκώς ενα ξερό ΟΧΙ, τότε η πρωτοβουλία θα είναι διαρκώς στην πλευρά της εξουσίας. Αλλά και στην ίδια τη σύγκρουση, που δεν θα γίνει φυσικά με μια κίνηση, αν ο λαός δεν βρεθεί όσο πιο οργανωμένος γίνεται οι πιθανότητες είναι εναντίον του. Μάλιστα, ακομη κι αν επιφανειακά επικρατήσει και καταφέρει να κερδίσει κάποια βήματα, είναι σίγουρο οτι αυτό θα είναι προσωρινό και θα του το πάρουν έυκολα πίσω. Αν δεν είναι έτοιμος με δεύτερες και τρίτες κινησεις "εφεδρείας"-που θα τις έχει μόνο αν είναι οργανωμένος σε κάθε μορφή συλλογικότητας- πως θα μπορεί να ασκεί τους εκβιασμούς που θα χρειάζονται για να διατηρεί και να επεκτείνει τα όποια κεκτημένα;
Τα παραδείγματα της Αιγύπτου αλλά και πολλά άλλα το λέν με όλους τους τρόπους. Το κύριο όπλο του λαού είναι η οργάνωση στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, ναι αυτές που η εξουσία και τα ΜΜΕ απαξιώνουν με κάθε τροπο κάθε μέρα, και σε κάθε άλλη μορφή συλλογικότητας. Δυστυχώς αυτό το απλό δεν γίνεται κατανοητό για πολλούς λόγους. Βεβαια και η τρομοκρατία στον ιδ.τομέα παίζει το ρόλο της.
Δε χρειάζεται και πολλή σοφία πάντως για να σκεφτεί κανείς οτι αυτό που είναι απαραίτητο είναι η ενότητα των εργαζόμενων στη βάση και οι κοινες δράσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων πράγμα που δε συμβαινει. Οι εκλογές και η "ενότητα της Αριστεράς" είναι τελείως διαφορετικό θέμα. Το να βρίσκονται όμως καθημερινα τρόποι συνεννόησης στη βαση, στα σωματεια και τις συλλογικότητες, χωρίς να ψάχνουμε όλους τους πιθανούς τρόπους για να μην προκύψει μια κοινή δράση, είναι μια λάθος τακτική.
Αν οι εργαζόμενοι δεν νοιώσουν οτι τα σωματεία τους μπορούν να γίνουν αποτελεσματικά όπλα που θα αποφασίζουν και θα δρούν για λογαριασμο τους, για ποιο λόγο να ρισκάρουν την απόλυσή τους για να τα ακολουθήσουν; Δεν είναι ανάγκη να υπάρχει μαρξιστικό λενινιστικό πλαίσιο για να γίνει μια απεργία ή για να "βγεί" μια κινητοποίηση ενάντια σε κάποιο από τα χαράτσια ή για την επιβίωση του λαού. Είναι άλλο να λέμε και σωστά οτι δεν πρέπει να κρύψουμε την αλήθεια από το λαό και άλλο να επιχειρούμε να μιλήσουμε με την ίδια ακριβώς γλώσσα και στις κομματικές οργανώσεις και σε συλλογικότητες όπου συχναζουν απλοί άνθρωποι που για πρώτη φορά έρχονται σε επαφή με το κίνημα και προφανώς δεν είναι έτοιμοι να ακούσουν και να δεχτούν με ευκολία δύσκολα επιχειρήματα, όταν μαλιστα μέχρι χθες η τηλεόραση ήταν η μόνη πηγή της ενημέρωσής τους και έρχονται στα σωματεία με δυσπιστία.
Ας το ξανασκεφτούν όλοι από την αρχή με ψυχραιμία και με το βλέμμα στο αύριο που θέλουμε να έρθει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου