Σε λίγο κηδεύουν το Μητροπάνο. Σώπασε η τρομερή φωνή του.
Η λαική φωνή, ο ίδιος ο ορισμός της. Τέλος εποχής. Τωρα πρέπει να βρεθούν άλλοι. Το ίδιο λιτοί και απέριττοι, το ίδιο βροντεροί, το ίδιο λιγομίλητοι, το ίδιο δικοί μας...Γίνεται;
Ακούω τους θλιμμένους επικήδειους των καναλιών. Τα καλά λόγια για τον σπουδαίο τραγουδιστή και άνθρωπο, για το μάγκα, τον ντόμπρο και τον αληθινό. Τον πολιτικοποιημένο...γενικά.
Ο Δημήτρης δεν ήταν γενικά πολιτικοποιημένος Ηταν Αριστερός από μικρό παιδάκι. Με τον πατέρα του μελος του Δημοκρατικού Στρατού και εξόριστο στις Ανατολικές χώρες τα δύσκολα χρόνια.
Τελευταία φορά τον είδα στο φεστιβάλ της ΚΝΕ όπου συμμετείχε πάντα. Ανέβηκε στη σκηνή, είπε μια καλησπέρα κι ύστερα άπλωσε θάλασσα τη φωνή του στον αέρα και μας σάρωσε. Κι όταν μετά από ώρα τέλειωσε είπε πάλι μια καληνύχτα μόνο κι έφυγε. Αυτός ήταν. Χωρίς πολλά λόγια.
Οσες αντιρήσεις κι αν είχε αυτός ήταν ο χωρος του. Με αυτές τις ιδέες μεγάλωσε, με αυτές να κυκλοφοράνε στο αίμα του τραγούδησε και στάθηκε στο πλάι του κόσμου, και στους έρωτες και στις αγωνίες του τόσα χρόνια. Με αυτές εφυγε κι ας μην το λένε.
Δεν πειράζει. Φτανει που το ξέρουμε εμείς.
Και μαζί με τη φοβερή λύπη νοιώθουμε και κάτι ακόμα, μια ας πουμε μικρή ταύτιση, "δικαιωση", ή και λίγο περηφανεια...δεν ξερω ποια λέξη να πω.
Πως ο Δημήτρης, αυτός ο τελευταίος μεγάλος, ήταν δικός μας, ήταν μαζί μας, ήταν Αριστερός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου