Το φίδι

Mιά φορά κι έναν καιρό περπατώντας σ'έναν όμορφο κήπο, κάποιος είδε ένα μικρό πολύχρωμο φίδι να κινδυνεύει από κάποια άγρια τρωκτικά που ήθελαν να το εξοντώσουν. Το λυπήθηκε οπως ήταν  φανταχτερό κι ανυπεράσπιστο και χτυπώντας δυνατά κάτω το πόδι του κι αρπάζοντας ένα ξεροκλαδο έδιωξε τα μικρά απειλητικά ζώα κι έσωσε το φίδι. 'Πάρε με μαζι σου' του είπε εκείνο. 'δεν θα τα βγάλω πέρα μονάχο μου εδώ". Ετσι περιμάζεψε το χρωματιστό φιδακι και το πήρε σπίτι στο δικό του τον κήπο. Γιάτρεψε τις πληγες του, το τάισε, το πότισε και του έκανε παρέα. Κι έτσι το φιδι έγινε κομμάτι της ζωής του, σχεδόν συνέχεια του κορμιού του.
Πέρασαν χρονια και το φίδι μεγάλωσε και θέριεψε. Κι όσο μεγάλωνε, τόσο πιο εντυπωσιακό γινόταν. Κι ο άνθρωπός μας, όσο έβλεπε τα λαμπερά του χρώματα τόσο μεγαλυτερη εμπιστοσύνη του έδειχνε. Κάποιοι φίλοι, προσπαθούσαν να τον προστατέψουν και. του έλεγαν:" Προσεξε καημένε μου, γιατι τα πιο επικίνδυνα και δολοφονικά φίδια είναι αυτά με τα λαμπερά χρωματα" Εκείνος όμως δεν ήθελε ν'ακούσει. Αφού δεν είχαν νεα ευχαριστα να πουν, καλύτερα να μην του πουν κανένα που λέει και το τραγουδάκι.
Ωσπου μια μέρα ξαφνικά κι ενώ ειχε φορέσει το υπέροχο φιδι του στο λαιμό κι έπαιζε μαζί του αμέριμνος, εκείνο τον δάγκωσε και το δηλητήριο πλημμύρισε το αίμα του. Αργοπεθαίνοντας πεσμένος στο χώμα γύρισε στο φιδι που τον κοιτούσε αδιάφορα και του είπε:
"Μα καλά, πως μπόρεσες να κάνεις τέτοιο πράγμα σε μένα; Εγώ σου έσωσα τη ζωή, σε φρόντισα και σε μεγάλωσα κι εσύ με σκοτώνεις;"
Το φίδι τον κοίταξε χαμογελώντας ειρωνικά και απάντησε:
"Μα είμαι φίδι, τι άλλο περίμενες να κάνω;"

Ακούω κάθε μέρα γυρω ανθρώπους να γκρινιαζουν, να διαμαρτυρονται, να λένε πως τους εξαπάτησαν. Η αλήθεια όμως είναι ότι όλα αυτά είχαν και τη δική τους συμμετοχή μέσα. Κι αν δεχτούμε πως τόσον καιρό μας αποκοίμισαν και βρούμε μια δικαιολογία, τώρα πια δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Ειδικα για εκεινους που ετοιμάζονται να ξανακάνουν το έγκλημα στην κάλπη.
Δυο χρόνια στα σκοτάδια της κρίσης με τόσα ψέματα να ανεμίζουν τριγύρω από τ'αυτιά μας, διαβεβαιώσεις σωτηρίας που ούτε μια φορά δε βγηκαν αληθινές, θα έπρεπε να είναι αρκετά. Η θα έπρεπε να οδηγούν πολύ περισσότερους να σκεφτούν λίγο περισσότερο και λίγο πιο βαθιά για το τι έφταιξε αντι να καταπίνουν αμάσητες τις αθλιότητες περί "λαού απατεώνων" και περί κράτους τέρατος που "θα μπεί επί τέλους σε τάξη κι όλα θα διορθωθούν". Να σε κλέβουν δηλαδή, να σε βριζουν και να τους λες κι ευχαριστώ από πάνω ξαναψηφίζοντάς τους.
Ακούω να λένε: Πως είναι δυνατόν να είναι τόσο ακριβά τα είδη στο σούπερ μάρκετ;
Μα γιατί να μην είναι; Εσύ δεν έχεις επιλέξει το μοντέλο της ελεύθερης αγοράς ως το μόνο δρόμο τόσες φορές; Εσύ δεν δέχτηκες ακόμη και στην προσωπική σου ζωή το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης ως ρύθμιση των πάντων; Κι όταν το μενού του τηλεοπτικού σώου είχε σκάνδαλα των καρτέλ μήπως έδωσεςσημασία; Νόμιζες πως είναι έργο που τελειώνει σε λίγα λεπτά και δεν σε αφορά. Κι όταν σου έλεγε κανείς οτι οι καπιταλιστές κάνουν καρτέλ και φτιάχνουν τις τιμές για να σ' εκμεταλλεύονται και πως η "ελεύθερη αγορά" είναι ένα ψέμα, βαριόσουνα και άλλαζες κουβέντα, Κι ακόμη αλλάζεις...
Λες τωρα: "Κοίτα πόσοι απατεώνες μου πίνουν το αίμα!" Μα εσύ δεν είσαι που δέχτηκες τόσα χρόνια τη θεοποίηση του χρήματος; Εσύ δεν ήσουν που έτρεχες να φωτογραφηθείς με τους αετούς και τους γάτους που άρπαξαν τις ευκαιρίες στα στενα των κοσμικών νησιών; Εσυ δεν παρακολουθείς ακόμη τις εκπομπές τους στη τηλεόραση; Ακόμη δεν τους συμπονάς για το δράμα τους που αναγκάζονται να πουλήσουν το γιώτ τους; Ενώ δε δίνεις και πολύ σημασία για το πόσους εργάτες απέλυσαν χωρίς αποζημίωση βυθίζοντάς τους στη δυστυχία γιατί δυστυχώς οι φουκαράδες δε λάμπουν.
Λες: "Ξεπουλάνε τον τόπο! Οι δημόσιες εταιρείες θα πάνε για ένα κομμάτι ψωμί στους ξένους! Γιατί απορείς όμως; Δεν είχες ακούσει ποτέ ότι στον καπιταλισμο το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και  δεν γίνεται να μην το κάνει γιατί θα το κάνει καποιος αλλος κι αν το κάνει τότε το επόμενο θύμα θα είναι εκείνος που δίστασε; Εσύ δεν ψήφιζες τόσα χρόνια τα κόμματα που σου έλεγαν ότι όλα αυτά που λένε οι Μαρξιστές και οι κομμουνιστές είναι ξεπερασμένα και πασέ (τι μοδάτες λεξεις!) και πως ο καπιταλισμος φέρνει την ευτυχία;
Λες: Κλείνουνε μαγαζιά, χάνονται δουλειές! Πράγματι, αλλά μην ξεχνάς ότι όταν σου έλεγαν οι κομμουνιστές ότι η Ε.Ε. δεν γίνεται να μην οδηγήσει σε χειρότερη κρίση από τις προηγούμενες γιατί ο ανταγωνισμός όχι μόνο δε σταματάει αλλά όλο και οξύνεται δεν ήθελες να ακούσεις. Ηθελες μόνο θετικές ειδήσεις, και να αυτοσυγκεντρωθείς στο δικό σου καταναλωτικό όνειρο μεχρι να συνομωτήσει το σύμπαν και να στο προσφέρει στο πιάτο. Κι έτρωγες το παραμύθι της "άεναης και αειφόρου ανάπτυξης"  επειδή ήταν ωραίο κι ας μην εστεκε.

Λες:"Θα μου πάρει το σπίτι η τράπεζα" Φρικτό πραγματικά! Ομως τόσα χρόνια τους πίστευες πως θα μας πάρουνε τα σπίτια οι κομμουνιστές κι όποτε έβλεπες κανενα νεο παιδί να σου δίνει προκύρηξη για κάποια κινητοποίηση, τον κοιτούσες με λύπηση σαν νάταν βλαμμένο, με πριγκηπικό κι απαξιωτικό βλέμμα. Και την ίδια στιγμή αντί να κάνεις απεργία, ναι αυτόν τον παλιό καλό τρόπο, για να διεκδικήσεις μεροκάματο, πήγαινες και στρογυλοκαθόσουνα στην μπλέ καρεκλίτσα γραφείου της διπλανής τράπεζας και ζητούσες σαν καλό πελατάκι από το φίλο σου τον τραπεζικό σύμβουλο άλλη μια πιστωτικη λες και στα χαρίζανε.
Τα λέω λίγο χοντρά και σίγουρα δεν απευθύνονται σε όλους. Κάποια στιγμή όμως καλό είναι να τα λέμε μεταξύ μας χύμα και σκληρά, κι ας πονάνε.
Φάγαμε τόσα χρόνια τόσο παραμύθι και φτάσαμε ξαφνικά σ'αυτό το απίστευτο σταυροδρόμι.
Θρεψαμε το φίδι του καπιταλισμού στον κόρφο μας και τώρα τρεκλίζουμε δηλητηριασμένοι και έκπληκτοι.
Δεν είναι άραγε στιγμή να κάνουμε κάτι; Να κάνουμε ακριβώς τα ανάποδα απ'όσα μας λένε όπως μου έλεγε κάποιος φίλος! Τόσο απλά.
Και τέλος πάντων να σταματήσουμε τη γκρίνια και το βρισίδι και να αναλάβουμε δράση κι ευθύνες.
Ολο αυτό με τις φωνές και τις μαγκιές μπροστά στην τηλεόραση και τη βουβαμαρα μόλις βγούμε στο δρόμο ή μόλις περασουμε την πόρτα της δουλειάς ξέρουμε που βγάζει.
Ειναι σαν να ξέρεις πως η γυναίκα σου είναι πουτάνα και δεν έχει καμιά διαθεση να το κόψει, κι αντί να τη διώξεις και ν'αλλάξεις ζωή διαμαρτύρεσαι έντονα κάθε βράδυ, κλαψουρίζεις και την απειλείς με δικηγόρους.
Η σαν να είσαι πρεζάκι κι  αντί να  πετάξεις όλα τα σύνεργα στα σκουπίδια και να πάρεις άλλο δρόμο για να σωθείς, κάθεσαι πάνω απ' το τραπέζι με τα κουτάλια και τις βελόνες έτοιμα και βρίζεις το stuff πριν πάρεις την επόμενη δοση.