Εχουν γίνει πια καθημερινές ιστορίες, γνωριμα σκηνικά. Τα γευεσαι κάθε μέρα θες δε θες μαζί με τον πρωινο καφέ και το τσιγάρο σου.
Πισω μια μεγάλη καγκελόπορτα εργοστασίου. Μπροστά της μαζεμένοι εργαζόμενοι. Ενα βαρελι, μια φωτιά αναμένη, γύρω άνθρωποι με σκαμένες φάτσες και σκούφους συζητάνε μες στο κρύο.
Απλήρωτοι εργαζόμενοι, άλλοτε απολυμένοι, άλλοτε σε διαθεσιμότητα, απεργοί ή καταληψίες, πάντα θυμωμένοι, πληγωμένοι, φυλακισμενοι μεσα σε μια απίστευετη κατάσταση.
Χθες η εικόνα ήταν από τη Χαλυβουργία που συνεχίζει. Σήμερα ήταν από τη Filkeram Johnson στη Θεσσαλονίκη.
"Eίμαστε στα όρια της εξαθλίωσης¨λένε. "Εχουμε χάσει την περηφάνεια μας και την αξιοπρέπειά μας σα γονείς. Δεν μπορούμε να αντικρύσουμε τα παιδιά μας στα μάτια!"
"Είμαστε μήνες απλήρωτοι, με 1500 ευρώ όλο το χρόνο"
Ο Αρβανίτης τους ρωτάει:"Και πως βγαίνει;. Στο σπίτι στο τσουκάλι τι μπαίνει;"
"Πως βγαίνει...δε βγαίνει. Στο σπίτι δεν πάμε. Πως να πάμε; Πως να κοιτάξουμε τις γυναίκες και τα παιδιά μας"
Στο ΣΚΑΙ τα βράδια μας δείχνουν ιστορίες από την Πολωνία για την "πτωση του κομμουνισμού" και την Αλληλεγγύη του Βαλέσα. Για τη δική μας Αλληλεγγύη...δεν υπάρχει χρόνος.
Κρύα καλημερα με σφίξιμο στο στομάχι. Δε γίνεται να μην το δεις. Δεν μπορείς να ζεις κλείνοντας τα μάτια. Αυριο ποιανού η σειρά θαναι; Η δική μου; Η δική σου;
Καθημερινες ιστορίες. Με τον καφέ και το πρωινό τσιγάρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου