Ο κόσμος αυτός πρέπει να αλλάξει οπωσδήποτε- Τα συμπεράσματα της Γεν.Απεργίας

Tίποτα το πραγματικά συγκλονιστικό ή αξιοσημείωτο στη σημερινή Απεργία και το συλλαλητηριο. Ηταν ένα κλασσικά μεγάλο συλλαλητήριο που όμως δεν μπορούσε να συγκριθεί με τις πολύ μεγάλες κινητοποιήσεις που έχουν γίνει από την αρχή του 2010 ως σήμερα. Και η συγκέντρωση στην Ομόνοια και τα Χαυτεία από το ΠΑΜΕ, αλλά και εκείνη του Μουσείου ήταν κατώτερες από τις πολύ ψηλές προσδοκίες που αντικειμενικά υπάρχουν.
Ξαναλέω οτι ήταν μεγάλα τα συλλαλητήρια, αλλά σε σχέση με την επίθεση που έχουμε δεχτεί και εξακολουθούμε να δεχόμαστε χωρίς σταματημό, η αντίδραση αυτη την ώρα είναι δυσανάλογη. Οποιος αμφιβάλλει για την υπεροπλία "ενημέρωσης"-προπαγάνδας που έχει το σύστημα λόγω ΜΜΕ μάλλον θα το ξανασκεφτεί. Οσο κι αν είναι λογικό μετά από τόσες Γενικές Απεργίες να υπάρχουν και κάποιες που δεν φτάνουν στα ψηλότερα σημεία συμμετοχής, δεν παύει αυτό να είναι κάτι που αξίζει μια στάλα σκέψη και μαζί τα ανάλογα συμπερασματα.
Είμαστε σε μια στιγμή που ο κόσμος αναζητάει μάταια μια θετική είδηση στην κυβέρνηση Παπαδήμου όσο κι αν ξέρει ότι δεν πρόκειται να την βρεί. Και σ' αυτό η επίσημη προπαγάνδα- ενημέρωση βοηθάει όσο μπορεί για να θολώσει το τοπίο και να σκορπίσει ψεύτικες ελπίδες και προσδοκίες.
Σ' αυτό το διάστημα ο λαός ξαναπροσδιορίζει στόχους, δίνοντας στον εαυτό του το χρόνο να χωνέψει-συνειδητοποιήσει τις εξελίξεις και να ξεκαθαρίσει τον πολτό των συνεχόμενων σοκ, ειδήσεων, αλλά και μεταμφιέσεων του συστήματος εξουσίας.
Αυτή τη φορα δεν είχαμε καποιο άμεσο καυτό στόχο όπως μεσοπροθεσμο, πολυνομοσχέδιο ή κάποια κρίσιμη ψηφοφορία στη Βουλή. Κι από ότι φαίνεται θα χρειαστεί κάποιος χρόνος για να συνειδητοποιήσει ο λαός οτι ο στόχος που αντικειμενικά τίθεται είναι βαθιά πολιτικός κι ότι δεν γίνεται να αποφύγει τη δυναμική σύγκρουση με την σκληρή, ωμή και βιαιη πραγματικότητα που χτίζεται κάθε μέρα γύρω μας, ό,τι και να γίνει. Κι ότι όσο κι αν προσποιούνται μεγάλες μάζες εργαζομένων ότι δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, δεν καταφέρνουν τίποτα άλλο από το να αφήνουν χρησιμο χρόνο να κυλάει σε βάρος μας, δίνοντας την ευκαιρία στο σύστημα να επεξεργάζεται όλο και σκληρότερους τρόπους επίθεσης, σε μια στιγμή που προφανώς βρίσκεται σε απόγνωση και δεν έχει λύσεις.
Με λίγα και απλά λόγια λέγοντας συμφωνώ με αυτό που είπε και η Α.Παπαρήγα οτι "αν ο λαός δεν οργανωθεί και δεν αντεπιτεθεί θα ζήσει μεγάλη τραγωδία". Ισως πολύ μεγαλύτερη από ό,τι φανταζόμαστε, ίσως απο εκείνες τις τραγωδίες που συμβαίνουν κάθε πολλές δεκαετίες και πληρώνονται με ποτάμια αίμα.
Θα ήταν πολύ εύκολο να ξεκινήσουμε ένα νεο γύρο κριτικής προς τα κινηματα και την Αριστερα και να αναλύσουμε και πάλι τις αδυναμίες και τα προβλήματα που είναι υπαρκτά. Ειναι όμως κατα τη γνωμη μου πιο χρήσιμο να κάνουμε παράλληλα ότι περναει από το χερι μας για να πεισθούν γρήγορα οι διπλανοί μας, οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι που αποφευγουν να μπουν δυναμικά στα κινήματα, χρησιμοποιώντας διάφορες δικαιολογίες κάθε φορά, οτι η επίθεση εναντιον μας θα συνεχιστεί κι οτι δεν γίνεται να μην πουν όλοι τα ΟΧΙ που χρειάζεται. Να πεισθούν οτι πρέπει να ρισκάρουν και να αντισταθούν χέρι-χερι με όσους ήδη αντιστέκονται.
Η  επιβίωση του λαού , η επιβίωση η δική μας και των παιδιών μας δηλαδή, και ο αγώνας για ένα ανθρώπινο αύριο, είναι μια πολύ σοβαρή και δύσκολη υπόθεση, και το βάρος δεν γίνεται να πέσει στις πλάτες κάποιων οργανωμένων πρωτοποριών που κι αυτές εχουν ένα σωρό προβλήματα.
Το να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας δεν είναι μια κουβέντα ή ενα σύνθημα που ακούγεται εντυπωσιακά. Ειναι μια απόλυτη αναγκαιότητα.