Απάντηση σε ένα φίλο- Σε όσους πιστεύουν στο αδύνατο

 Υπάρχουν  πολλοί που ανησυχούν για τις  αδυναμίες όλης αυτής η τεράστιας και απροσδόκητης πριν λίγο κινητοποίησης του κόσμου στις πλατείες όλης της χώρας. Για το χαώδες και το εύπλαστο του χαρακτήρα της.
Αυτή είναι η απάντηση σε ένα μήνυμα που μου έστειλε κάποιος φίλος και που περίέχει την άποψή μου.

Φίλε μου,
Δεν ειμαι οργανωμένος σε κανένα κομματι του προοδευτικού χώρου οπότε δεν θα υποστηρίξω κάποια άλλη άποψη εκτος απο αυτο που πιστευω εγώ.
Η άποψη μου είναι -απο αυτα που κουβεντιάζω -οτι αυτοί που λές πως κάνουν τα στραβα μάτια στις αδυναμίες(οι προοδευτικοί και αριστεροί που βλέπουν  θετικά την κινητοποίηση) επιχειρούν να παρέμβουν και να δώσουν στοιχεία οργάνωσης και συλλογικότητας σε αυτό το αυθόρμητο χάος. Δεν ειναι καθόλου εύκολο, αλλα θα ήταν και τελείως λάθος να το εγκαταλείψουμε  στη μοιρα του. Πέρα από τις τόσες αδυναμίες που φυσικά βλέπω, εκεί στους δρόμους δεν βρίσκονται εκδρομείς, όσο κι αν μερικοί θα το ήθελαν(δεν εννοω εσένα). Βρίσκονται άνθρωποι που συνειδητοποιούν ότι κάτι πρέπει να κάνουν για τη δική τους επιβίωση και για το αύριο των παιδιών τους.
Φυσικά όσο το πλήθος δεν έχει δομή και κατεύθυνση δεν αποτελεί σπουδαία απειλή. Οπότε όλο το σύστημα κάνει ότι μπορεί για να μην την αποκτήσει. Πάρα πολλοί "καλοκάγαθοι" γέροντες ή "αγνοί" νέοι κυκλοφορούν παίρνοντας το λόγο στα τεράστια πηγαδάκια που στήνονται νωρίς το απόγευμα για να "προτρέψουν τους νέους" να παραμείνουν έξω από κάθε συλλογικότητα. Χθες κάποιος έλεγε "αθώα" σε μια ντουντούκα οτι ο Ρήγας έλεγε οτι "συλλογάται καλά όποιος ελεύθερα συλλογάται" εννοωντας οτι ελευθερία σημαίνει μοναχική πορεία. Του είπα πως ξεχνάει πως ο Ρήγας έκανε τη Φιλική Εταιρεία κι έστησε επανάσταση. Τα παιδια που άκουγαν δεν το είχαν σκεφτεί και τον είχαν χειροκροτήσει! Μετα όμως πιστεύω πως το κατάλαβαν. Τους εξήγησα πως είμαστε εκεί γιατί βαρεθηκαμε να μένουμε στη σιωπή του καναπέ μας και ψάχνουμε νέες μορφές συλλογικότητας. Πως το μόνο όπλο που έχουμε απέναντι στις άγριες συλλογικότητες του συστήματος(στρατους, αστυνομίες, κράτη, οργανισμούυς κλπ.) που μας έχουν ανοίξει πόλεμο, είναι ότι είμαστε οι πολλοί, όμως είμαστε ανοργάνωτοι. Πως τα σωματεια είναι οι ασπίδες μας. Και πως τελικά πρεπει να καλέσουμε όλους τους εργαζόμενους να γραφτούν στα σωματεία τους, τις δικές τους ασπίδες, να καλέσουν έκτακτες γενικές συνελεύσεις και να πετάξουν έξω τους εργατοπατέρες που τους κρατάνε σε αδράνεια. Η μόνη μας δύναμη είναι το χτίσιμο ξανά απο την αρχή του "εμείς" που τοσο είχαμε υποτιμήσει τόσα χρόνια.
Δεν το περίμενα οτι θα το δεχόντουσαν και θα το ευχαριστιόντουσαν τόσο πολύ!

Αυτό νομίζω πως πρέπει να κάνουν όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι και όχι να κρατήσουν αποστάσεις ασφαλείας από κάτι που μπορεί και πρέπει να γίνει όπλο στα χέρια μας.
Ειναι κουραστικό να είσαι κάθε μέρα εκεί, και πολλές φορές να σου περνάει από το μυαλό οτι μπορεί να μην πάει πουθενά όλο αυτό.
 Θα ανησυχούσα όμως πολύ περισσότερο αν καθόμουνα σπίτι και δεν έκανα κάτι έστω ελάχιστο, που μπορεί να βοηθήσει στο να βρεί όσο γίνεται πιο καθαρή κατεύθυνση αγώνα αυτό το πολύχρωμο πλήθος.
Κουραγιο σε όσους πιστεύουν στο αδύνατο. Γιωργος